ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 104

ความเจ็บปวดที่จินตนาการเอาไว้ไม่ได้หล่นอยู่ที่บนใบหน้า ข้างหูกลับมีเสียงทุ้มต่ำมีพลังก้องมา “ทำไม ฉาดนึงยังไม่พออีกเหรอ ”

ทันใดนั้นญาธิดาได้ลืมตาขึ้น ร่างเงาที่สูงใหญ่เข้ามาสู่สายตา ภวินท์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แขนกำยำบีบข้อมือของผู้หญิงคนนั้นไว้

สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นตะลึงงัน เห็นได้ชัดว่าดูออกคือภวินท์ เธอหยุดชะงักอยู่ครู่นึงแล้วดึงมือออกมาจากเขาด้วยความโกรธ พร้อมพูดอย่างใจร้าย “คุณภวินท์ ถึงวันนี้คุณอยู่ เรื่องที่ฉันควรจัดการก็จะจัดการอยู่ดีค่ะ ”

ภวินท์ไม่เห็นด้วย ได้ย้อนถามด้วยเสียงเย็นชา “คุณศศิ คุณโวยวายในเวลาทำงานแบบนี้ มันเหมาะสมจริงเหรอ ”

สีหน้าของคุณหญิงศศิเย็นชาลง เธอเชอะด้วยเสียงเย็นชาและยังอยากโต้ตอบ แต่ภวินท์ได้เดินมาข้างหน้าก้าวนึง ย้อนถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณศศิไม่ไปถามคุณมาร์ตินก่อนเหรอครับ ”

แค่คำพูดเดียวทำเอาคุณศศิพูดไม่ออกทันที เธอมองบนทีนึง แล้วมองไปที่ญาธิดาด้วยสายตาเย็นชา “รูปถ่ายก็มีแล้ว ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกเหรอคะ ”

แววตาของภวินท์มีความเย็นชาโผล่ขึ้นมา “แต่ถ้าทุกอย่างเป็นแค่การเข้าใจผิดจริงๆล่ะ ฉาดที่ตบเมื่อกี๊ คุณเตรียมจะรับผิดชอบยังไง ”

“ฉัน……”

หน้าของคุณหญิงศศิซีดขึ้นมาทันที

เห็นเธอพูดไม่ออก ภวินท์พูดด้วยเสียงเย็นชาต่อ “เรื่องนี้ผมจะตรวจสอบเอง ถ้าเป็นเรื่องจริง ผมจะให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับคุณศศิแน่นอน แต่ถ้าเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ ถึงเวลาคุณศศิก็ต้องเตรียมใจไว้นะด้วย คุณจะต้องให้คำตอบกับเธอ”

พูดต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ไม่ได้กล่าวโทษเลยสักนิด ภวินท์ถือว่าไว้หน้าคุณศศิมากพอแล้ว เธอรู้ถ้าโวยวายต่อจะยิ่งจบยาก ต่อมาได้กลอกตาอย่างเคียดแค้น และยอมเห็นด้วย “ในเมื่อคุณภวินท์ก็ออกคำสั่งแล้ว ฉันก็พูดอะไรเยอะไม่ได้อีก”

“แต่ว่า”เธอชายตามองญาธิดาแวบนึง สีหน้าแววตาเปลี่ยน เสียงเย็นชาขึ้นหลายส่วน “ถ้าความจริงเป็นอย่างที่พูดจริง ก็อย่าหาว่าฉันไม่ออมมือนะคะ ”

เธอทิ้งท้ายด้วยคำนี้ จากนั้นได้เชอะทีนึงแล้วหันหลังเดินผ่านผู้คนไป

ญาธิดายืนอยู่ที่ด้านหลังของภวินท์ แก้มปวดแสบปวดร้อน ในใจเหมือนมีก้อนหินใหญ่ทับเอาไว้ก้อนนึง หายใจไม่ออก

สายตาของภวินท์กวาดมองผู้คนที่ยืนอยู่กับที่แวบนึง ไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง แต่สายตาเย็นเฉียบได้แฝงด้วยความน่ายำเกรงที่มองไม่เห็น

คนรอบข้างเห็นแล้วเข้าใจทันที ต่างก็มองหน้ากันแล้วรีบแยกย้ายกันโดยเร็วเลย

มองดูผู้คนแยกย้ายกัน ญาธิดากัดริมฝีปากหันหลังไปอย่างเงียบๆ แล้วเดินไปยังทิศทางที่กลับกัน

ตอนนี้คุณศศิอาละวาดแบบนี้ คนของแต่ละแผนกล้วนรู้หมดแล้ว ลือกันทั่วบริษัทเป็นแค่เรื่องช้าเร็วเท่านั้น ครั้งนี้ถึงเธอแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้นแล้ว

ความเสียใจโผล่ขึ้นมาจากหัวใจ ญาธิดาหลุบตาลง น้ำตาไหลลงมา แก้มก็ปวดแสบปวดร้อนตามด้วย

ทุกที่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมงานของบริษัท ญาธิดาสูดหายใจลึกๆ รู้สึกแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เห็นทางหนีไฟที่อยู่ข้างๆ เธอเดินเข้าไปอย่างไวโดยไม่คิด ได้เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าโดยตรง

“ญาธิดา ”

ด้านหลังมีเสียงของภวินท์ก้องมา ญาธิดาตัวสั่น ไม่รู้เพราะอะไรไม่เพียงไม่หยุด กลับกันยังเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น

เมื่อวานภวินท์เป็นคนส่งเธอกลับบ้าน งั้นเขาสามารถเป็นพยานให้กับเธอว่าเธอบริสุทธิ์ใจ แต่เมื่อครู่เขาไม่เอ่ยถึงเรื่องของเมื่อคืนเลย คือกลัวคนอื่นเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาผิดเหรอ

ความขมขื่นโผล่ขึ้นมาจากในใจ ญาธิดาเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น อยากจะหนีไปอย่างไว

จู่ๆ ข้อมือถูกจับไว้แน่น เธอถูกคนดึงมือไว้ ตรงมุมเลี้ยวของบันได เรี่ยวแรงนึงได้ผลักเธอไปมุมกำแพงโดยตรง

ลมหายใจของผู้ชายเตะจมูกมา ห่อหุ้มเธอไว้โดยตรง แก้มของเธอถูกภวินท์ใช้มือสองข้างยกขึ้น ระยะห่างของทั้งสองได้ดึงเข้ามาใกล้กัน ทั้งคู่สบตากัน และใกล้ชิดกันมาก

เสียงแหบแห้งของเขาแฝงด้วยความโกรธเล็กน้อย “คุณวิ่งหนีอะไร ”

ถึงวิ่งหนี ก็แก้ไขปัญหาใดๆไม่ได้

ญาธิดาคัดจมูกพร้อมกับน้ำตาคลอ เธอกัดฟันเอาไว้แน่น บังคับตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลลงมา