ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 106

ตอนที่มาถึงจุดหมายปลายทาง ญาธิดาพบเห็นอย่างน่าทึ่ง ตำแหน่งที่ตั้งของคอนโดนี้อยู่ใกล้กับบริษัทมาก จากชุมชนถึงบริษัท เดินเท้าเปล่าสิบห้านาทีก็ถึงแล้ว

มาถึงใต้ตึก ญาธิดาได้โทรหานายหน้าทันที ไม่นานก็มีผู้ชายใส่ชุดสูทเดินมา

หลังจากคอนเฟิร์มแล้วว่าเป็นนายหน้า เขาได้พาญาธิดากับธีทัตขึ้นไปดูห้องทันที

“ถึงแม้เป็นตึกสูง แต่มีลิฟต์ สะดวกมากครับ ใกล้กับซุปเปอร์มาร์เก็ตของประตูทางเข้าในชุมชนมากด้วยครับ”

นายหน้าเดินไปด้วยและคอยแนะนำไปด้วย ออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นคอนโดของชั้น16เลย พอเปิดประตู ญาธิดาเห็นการตกแต่งและการออกแบบของในห้องแล้ว แทบไม่แตกต่างกับในรูปเลย เธอทั้งประหลาดใจและเซอร์ไพรส์

“คอนโดห้องนี้เหมาะกับอยู่คนเดียวหรือสองคนที่สุดครับ มีห้องครัว ระเบียงเล็กๆ และห้องรับแขกเล็กๆ คู่รักอย่างพวกคุณสองคน เหมาะที่จะเช่าคอนโดขนาดเล็กแบบนี้ที่สุดเลยครับ แถมราคาก็ถูกมากด้วย……”

ได้ยินนายหน้าพูดแบบนี้ ญาธิดาหันไปมองธีทัตด้วยจิตใต้สำนึก แล้วยิ้มอย่างขัดเขิน จากนั้นได้มองไปที่นายหน้าอีกครั้ง “เรา……ไม่ใช่คู่รักกันค่ะ”

นายหน้าอึ้ง เหมือนคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ดูเหมือนว่าเขาเองก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน ได้แต่หัวเราะแห้งๆสองที

ธีทัตที่อยู่ข้างๆได้ยินแล้ว แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “แค่ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่อีกไม่นานก็ไม่แน่นะ”

เดิมทีเป็นคำพูดล้อเล่นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ญาธิดาฟังปุ๊บหูได้แดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว

บรรยากาศผ่อนคลาย นายหน้าก็ได้หัวเราะตามด้วย “ฮ่าๆ งั้นผมก็ขออวยพรพวกคุณล่วงหน้าแล้วนะครับ”

ทั้งสามคนหัวเราะ จากนั้นได้เปลี่ยนประเด็นมาดูห้องต่อ

ทุกจุดของห้องล้วนไม่ต่างกับในรูปเลย ญาธิดายังคอนเฟิร์มราคาแล้วคอนเฟิร์มอีก หลังจากสอบถามทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ญาธิดาตัดสินใจเซ็นสัญญาเดี๋ยวนั้นเลย

จู่ๆนายหน้าได้พูดว่า“ใช่แล้วครับ ยังมีอีกอย่างนึง เจ้าของห้องได้กำชับเป็นพิเศษว่าห้องนี้ราคาถูก แต่ก็มีเงื่อนไขอยู่นะครับ ถ้าเช่าก็จะต้องเช่าหนึ่งปีเลย ค่าเช่าสามารถจ่ายแยกได้ แต่ในสัญญาจะต้องเขียนหนึ่งปีหรือหนึ่งปีขึ้นไปครับ”

ญาธิดาฟังแล้วก็อดกัดฟันอย่างข้างลังเลไม่ได้

เดิมทีเธออยากทำสัญญาแค่ครึ่งปี แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าของห้องจะมีเงื่อนไข

ญาธิดาค่อนข้างลังเลในชั่วขณะ

ธีทัตที่อยู่ข้างๆเห็นแล้วได้ถามเสียงเบาว่า “เธอคิดว่าห้องนี้เป็นไงบ้าง ”

“ใช้ได้เลยนะ”ญาธิดาค่อนข้างลังเล “แต่สัญญาเช่านานไปหน่อย”

ธีทัตพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าถูกใจ ฉันรู้สึกว่าเวลาไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าพลาดไป ก็อาจจะไม่มีห้องแบบนี้อีกแล้วนะ”

คำพูดของเขา ทำให้ญาธิดาตระหนักได้ทันที ไม่เพียงแค่ห้องเท่านั้น รวมทั้งคนรอบข้างด้วย บางทีเธอแค่ลังเลครู่เดียว เรื่องมากมายก็พลาดไปแล้ว

ญาธิดากัดริมฝีปากแล้วยิ้มให้กับเขา จู่ๆมีความมุ่งมั่น “โอเค งั้นฉันเซ็นเลย”

พอเซ็นสัญญาเสร็จ จ่ายค่าเช่าครึ่งปีก่อน จากนั้นนายหน้าก็ได้มอบกุญแจให้เธอ

ดูกุญแจในมือแล้ว ญาธิดาแอบโล่งอกไปที ถึงแม้ช่วงเช้าเธอวิ่งไปดูหลายที่ สถานการณ์ก็ไม่ราบรื่น แต่ดีที่สุดท้ายได้ห้องที่ตัวเองถูกใจ

ญาธิดาอารมณ์ดีสุดๆ ได้ถอดผ้าปิดปากออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ จากนั้นได้หันมายิ้มให้กับธีทัต “ขอบคุณมากนะคะ ตอนเที่ยงคุณอยากกินอะไร เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองเลย”

“ขอบใจอะไร ”ธีทัตยิ้ม “กินอะไรก็ได้”

ญาธิดาเห็นร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงนั้นแล้ว ได้เสนอว่า “ไปร้านนั้นดีมั้ย ”

เมนูของร้านอาหารร้านนั้นมีความเก๋ไก๋สวยงาม อยู่แถวบริษัทนี้เอง เธอกับเพื่อนร่วมงานเคยไปกินกันหลายครั้ง ราคาไม่ถือว่าถูก แต่ดีตรงที่การบริการและอาหาร วันนี้ได้ห้องแล้วรู้สึกมีความสุขมาก และถือโอกาสนี้แสดงความขอบคุณต่อธีทัตหน่อย

“โอเค ตามใจเธอทุกอย่างเลย”

ทั้งสองคนพูดคุยด้วยรอยยิ้ม เดินเคียงบ่าเคียงไหล่ข้ามถนน เดินเข้าไปประตูทางเข้าแล้วรอลิฟต์

ระหว่างที่รอลิฟต์ ธีทัตมองผู้หญิงที่อยู่ข้างกายแล้วพูดเสียงเบาว่า “เดี๋ยวเจออันอันแล้ว เธอเห็นเราสองคนมาด้วย จะต้องพูดจาเหลวไหลแน่นอน ถึงเวลาเธออย่าเอามาใส่ใจนะ”