ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 112

พออัญมณีเห็นคนออกไปหมดแล้ว ก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที แล้วก็สะบัดมือของพายุออก ยักคิ้วและพูดขึ้นว่า “ผู้ช่วยพายุ เซอร์ไพรส์นี้เป็นยังไงบ้างคะ?”

พายุเสียใจแทบแย่แล้ว ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทางไปล่วงเกินเธอเลย!

ด้านหนึ่งก็เป็นคำสั่งของท่านประธาน อีกด้านหนึ่งก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ควรล่วงเกิน เขาช่างยากลำบากจริง ๆ!

พอเห็นว่าผ่านไปนานพายุก็ไม่พูดอะไร อัญมณีก็ยักคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อใคร “ผู้ช่วยพายุ เดี๋ยวถ้าไปถึงห้องโถงใหญ่แล้ว ก็น่าจะได้เจอเพื่อนร่วมงานอีกไม่น้อยเลยใช่ไหม?”

สีหน้าของพายุเปลี่ยนไป “คุณ คุณจะเอายังไงอีก?”

เธอคงจะไม่ได้อยากทำให้เขาชื่อเสียงป่นปี้ไปจริง ๆ หรอกนะ ในเมื่ออยู่ในบริษัทนี้เขายังมีแฟนคลับอยู่ไม่น้อยนะ ถ้าอัญมณีช่วยโฆษณาให้เขาแบบนี้แล้ว คาดว่าทุกคนคงจะคิดว่าเขาเป็นคนโรคจิตที่ชื่นชอบซาดิสม์กับมาโซคิสม์ไปแล้ว!

อัญมณีเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วกะพริบตาใส่เขานิดหนึ่ง “คุณทายซิ?”

พอเห็นรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้าหญิงสาว พายุก็ยิ่งรู้สึกถึงความเย็นเฉียบอย่างหนึ่ง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง แล้วก็รีบเปิดปากพูดขึ้น “คุณอัญมณี เดี๋ยวผมแก้เชือกออกให้คุณนะครับ”

ใครจะไปรู้ว่าอัญมณีกลับเบี่ยงตัวหนีไป ตั้งใจหลบให้พ้นจากมือของเขา แล้วก็ยิ้มแฉ่งและพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามัดเชือกไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

คราวนี้พายุไม่มีทางออกแล้ว จะแกะเชือกออกให้เธอ เธอก็ไม่ยอมให้แกะแล้ว ควรจะทำยังไงดีล่ะ

พอลังเลไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็กัดฟันกรอก แล้วพูดเสียงเบาขึ้นว่า “คุณอัญมณีครับ เมื่อกี้เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรที่จะใช้เชือกมัดคุณไว้”

อัญมณียิ้มเล็กน้อย “อ๋อ เหรอคะ?”

พายุหรี่ตาลงเล็กน้อย “ใช่ครับ เป็นความผิดของผมเอง”

อัญมณีพยักหน้าขึ้น สายตาหยุดอยู่ที่ขนตายาว ๆ ของเขา

เธออดกลั้นความไม่พอใจในใจเอาไว้ เป็นผู้ชายอะไร ทำไมถึงได้ขนตายาวกว่าเธอซะอีก

พอตั้งสติกลับมาได้ อยู่ ๆ เธอก็มีความรู้สึกสนใจในตัวพายุขึ้นมา แล้วก็ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “จะให้ฉันให้อภัยคุณ มันก็พอจะมีวิธีอยู่นะ”

พอพายุได้ยิน ก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองเธอ และดวงตาเป็นประกายขึ้นมา “วิธีอะไรเหรอครับ?”

อัญมณียักคิ้วขึ้นเล็กน้อย “รับปากสัญญากับฉันสามข้อ ถือว่าเป็นการทดแทน”

พายุเป็นคนที่อยู่ข้างกายภวินท์ เธอจะเอ่ยเงื่อนไขแบบนี้ออกไปก่อน ไม่แน่ในอนาคตอาจจะมีเรื่องที่ต้องให้เขาทำก็ได้

ไม่ว่ายังไง การโดนคนมัดมือมัดเท้าแต่แลกกับสัญญาสามข้อ เธอก็ไม่ได้เสียเปรียบ

พายุรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “นี่……”

“ถ้าคุณรู้สึกว่าลำบากใจก็ช่างเถอะ ฉันไม่บังคับ” อัญมณีพูดแล้ว ก็เหล่ตาไปมองตัวเลขบนลิฟต์ทีหนึ่ง แล้วตาก็เห็นว่าใกล้จะถึงชั้นหนึ่งแล้ว “ในเมื่ออีกเดี๋ยวตอนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่นั้นฉันจะพูดยังไงคุณก็มายุ่งไม่ได้แล้ว……”

พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ สมองของพายุก็ร้อนขึ้นมา แล้วก็รีบเปิดปากพูดขึ้นว่า “ผม ผมรับปากคุณครับ!”

ถ้าเขาไม่รับปาก เกรงว่าพอถึงห้องโถงใหญ่แล้ว ถ้าเจอกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ของเขา เธอก็จะทำแบบเมื่อกี้อีก งั้นภาพลักษณ์ของเขาในบริษัทก็คงจะต้องพังทลายไปหมดแล้วจริง ๆ!

พอเห็นเขาตอบตกลงแล้ว มุมปากของอัญมณีก็คลี่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วหมุนตัวไปและหันหลังมาให้เขา และขยับมือทั้งสองข้างที่โดนมัดอยู่ของตัวเองเล็กน้อย “แก้มัดซิ”

พายุโน้มตัวไป แล้วยื่นมือไปช่วยเธอแก้เชือกออก ข้อมือที่เรียวยาวขาวนวลของหญิงสาว โดนเชือกรัดจนเป็นรอยแดง ๆ ออกมาเส้นหนึ่ง เห็นแล้วก็ทำทิ่มแทงตาอย่างบอกไม่ถูก……

ที่ห้างหูมีเสียงคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้กะพริบดังขึ้นมา พวกชอบแสดงเป็นตัวละครอะไร พวกซาดิสม์มาโซคิสม์อะไรนั่น แล้วในชั่วพริบตา หัวสมองของพายุก็เกิดภาพจินตนาการขึ้นมา

สองวินาทีให้หลัง จู่ ๆ เขาก็ตั้งสติขึ้นมาได้ แล้วในใจก็ก่นด่าขึ้นมาคำหนึ่ง!

นี่ตกลงเขากำลังคิดอะไรอยู่!

พอแก้เชือกออก อัญมณีก็หมุนข้อมือเล็กน้อย แล้วมองไปทางพายุและยักคิ้วขึ้น “เอาช่องทางการติดต่อมาให้ฉัน ฉันเรียกเมื่อไหร่ก็จะต้องมาทันที สัญญาสามข้อ เข้าใจไหม?”

พายุพยักหน้าให้เล็กน้อย แล้วล้วงนามบัตรใบหนึ่งออกมายื่นให้กับอัญมณี

“ติ่งต๊อง……”