ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 120

ญาธิดาชะงักงัน ไม่ช้าก็ได้สติขึ้นมา

ดูไปแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เธอไม่ได้อยู่ในสำนักงาน พวกเขาสองคนน่าจะพูดอะไรกันแล้ว

มองดูแววตาเย็นชาคู่นั้นของชายหนุ่ม ญาธิดาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงอยากรู้ว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร

หากมีชายอื่นตามจีบเธอจริงๆ ภวินท์จะแคร์เหรอ ？

มีความคาดหวังเล็กน้อย ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขยับริมฝีปากกล่าวว่า “น่าจะใช่มั้ง”

เมื่อภวินท์ได้ยินเช่นนั้น ขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อย สีหน้าดูไม่ได้เล็กน้อย

และในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พายุผลักประตูออก ประหลาดใจเล็กน้อย ที่เห็นคนทั้งสองในห้องเผชิญหน้ากันอยู่ “คุณภวินท์ ทุกคนมาพร้อมหน้าแล้ว กำลังรอคุณไปประชุมครับ ”

ภวินท์กวาดมองเขาแวบหนึ่ง ตอบพายุเสียงเบา แล้วลุกขึ้นก้าวเท้าเดินไปทางประตู

ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม มองดูชายหนุ่มที่เดินผ่านหน้าตัวเอง โดยไม่หยุดมองแม้แต่ครึ่งนาที

มองดูเขาจะเดินออกจากประตูใหญ่แล้ว จู่ๆ เขาก็หยุดเดิน หันหลังมองมาทางเธอ แล้วกล่าวทีละตัวทีละคำว่า “ไม่ว่าใช่หรือไม่ใช่ ห้ามคุณตกลง ”

ในน้ำเสียงเรียบๆ ของเขาแฝงไปด้วยการข่มขู่ที่ไม่ให้ตอบโต้ ทำให้ไม่มีเหตุผลไปปฏิเสธ

เมื่อทิ้งคำพูดนี้ไว้ เขาหันหลัง ก้าวเท้าใหญ่จากไปอย่างไว

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือที่วางอยู่ข้างกายได้กำแน่นแล้วก็คลายออก สุดท้ายแล้วก็ยังคิดไม่ตกว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

ไม่ให้เธอยอมรับการตามจีบของชายหนุ่มคนอื่น เพราะว่าแคร์เธอหรือ ？ หรือเป็นเพราะว่าต้องการอยากครอบครองเฉยๆ ？

คิดไปคิดมา เธอรู้สึกว่าคำตอบน่าจะเอนไปคำตอบที่สอง อย่างไรก็ตาม เธออยู่กับเขามานานขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เห็นเขาห่วงใยนิวรามาก เธอเข้าใจดีว่า ในใจของภวินท์ เธอเทียบกับนิวราไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ญาธิดายิ้มเยาะเย้ยตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินออกจากสำนักงาน เอาความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่รบกวนจิตใจของเธฮทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วกลับไปที่แผนกธุรการ

เพิ่งจะเดินไปถึงที่ทำงานส่วนกลางของแผนก พิชญ์สินีเห็นเธอ และเป็นคนริเริ่มเข้ามาทักเธอเอง โดยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย “ญาธิดาคุณไปไหนมา？”

“ฉันไปสำนักงานCEOมา ” ญาธิดากระปรี้กระเปร่าขึ้น ถามเสียงเบาว่า “มีเรื่องอะไรหรือ ”

พิชญ์สินีเลิกคิ้ว ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความพูดไม่ชัดเจนเล็กน้อย “เมื่อกี้รองประธานมาร์ตินโทรมา บอกว่าให้คุณไปหา แต่คุณไม่อยู่ เขาก็เลยมาหาคุณเอง”

ข้างๆ เป็นห้องทำงานส่วนกลาง ทุกคนต่างทำงานอย่างเงียบๆ เมื่อพิชญ์สินีพูดเช่นนี้ คนในห้องทำงานล้วนได้ยินหมด

ทันใดนั้น ญาธิดารู้สึกว่าสายตาทุกคนต่างจ้องมาที่ตัวเอง

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับประธานมาร์ตินก็พูดไม่ชัดเจนอยู่แล้ว ตอนนี้มาร์ตินยังกลัวคำนินทา วิ่งมาหาเธอที่แผนกธุรการ นี่เป็นการจงใจทิ้งจุดอ่อนให้คนอื่นไม่ใช่หรือ？

ญาธิดาขมวดคิ้ว แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “ได้ ฉันรู้แล้ว ”

พูดจบ เธอก้าวเท้าเดินจากไป เดินตรงไปทางห้องทำงานของตัวเอง

เมื่อเดินมาถึงประตูห้องทำงาน พอผลักประตูออก เธอก็เห็นมาร์ตินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเธอพลิกดูเอกสารอะไรบางอย่าง อยู่

เห็นเธอเดินเข้ามา มาร์ตินจึงวางเอกสารในมือลง สายตาเฉี่ยวคมจ้องไปที่เธอ เหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “ดูไปแล้วงานของคุณญาธิดาช่างสบายจริงๆ เวลาทำงานยังสามารถไปเที่ยวโน่นนี่ได้ หรือว่ามีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าเรื่องงานด้วยหรือ？”

ญาธิดาฟังน้ำเสียงประชดของเขาออก ฉีกยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า “ต้องขอโทษคุณมาร์ตินด้วย ที่ทำให้ท่านรอนาน ไม่ทราบว่าวันนี้มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือ ”

ก่อนหน้านั้นตอนที่พี่แนนจัดงานให้ ระบุชัดเจนแล้วว่าจะเป็นเลขาชั่วคราวของมาร์ตินเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ตอนนี้เป็นสัปดาห์ที่สองแล้ว ตามหลักแล้ว มาร์ตินไม่มีอำนาจจะมาสั่งเธอ

“มีสิ” มาร์ตินทำท่าจะยิ้มไม่ยิ้ม ดวงตาขุ่นมัวจับจ้องอยู่บนตัวเธอ “คืนนี้มีงานปฏิสัมพันธ์ทางสังคม คุณไปกับผม”

นึกถึงประสบการณ์ครั้งก่อน ญาธิดารู้สึกต่อต้านเล็กน้อยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ คุณมาร์ติน ฉันเป็นเลขาชั่วคราวแทนแค่ระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ เลขาตัวจริงของท่านน่าจะมาทำงานแล้วใช่ไหม？”