ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 120

ญาธิดาชะงักงัน ไม่ช้าก็ได้สติขึ้นมา

ดูไปแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เธอไม่ได้อยู่ในสำนักงาน พวกเขาสองคนน่าจะพูดอะไรกันแล้ว

มองดูแววตาเย็นชาคู่นั้นของชายหนุ่ม ญาธิดาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงอยากรู้ว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร

หากมีชายอื่นตามจีบเธอจริงๆ ภวินท์จะแคร์เหรอ ？

มีความคาดหวังเล็กน้อย ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ขยับริมฝีปากกล่าวว่า “น่าจะใช่มั้ง”

เมื่อภวินท์ได้ยินเช่นนั้น ขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อย สีหน้าดูไม่ได้เล็กน้อย

และในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พายุผลักประตูออก ประหลาดใจเล็กน้อย ที่เห็นคนทั้งสองในห้องเผชิญหน้ากันอยู่ “คุณภวินท์ ทุกคนมาพร้อมหน้าแล้ว กำลังรอคุณไปประชุมครับ ”

ภวินท์กวาดมองเขาแวบหนึ่ง ตอบพายุเสียงเบา แล้วลุกขึ้นก้าวเท้าเดินไปทางประตู

ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม มองดูชายหนุ่มที่เดินผ่านหน้าตัวเอง โดยไม่หยุดมองแม้แต่ครึ่งนาที

มองดูเขาจะเดินออกจากประตูใหญ่แล้ว จู่ๆ เขาก็หยุดเดิน หันหลังมองมาทางเธอ แล้วกล่าวทีละตัวทีละคำว่า “ไม่ว่าใช่หรือไม่ใช่ ห้ามคุณตกลง ”

ในน้ำเสียงเรียบๆ ของเขาแฝงไปด้วยการข่มขู่ที่ไม่ให้ตอบโต้ ทำให้ไม่มีเหตุผลไปปฏิเสธ

เมื่อทิ้งคำพูดนี้ไว้ เขาหันหลัง ก้าวเท้าใหญ่จากไปอย่างไว

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือที่วางอยู่ข้างกายได้กำแน่นแล้วก็คลายออก สุดท้ายแล้วก็ยังคิดไม่ตกว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

ไม่ให้เธอยอมรับการตามจีบของชายหนุ่มคนอื่น เพราะว่าแคร์เธอหรือ ？ หรือเป็นเพราะว่าต้องการอยากครอบครองเฉยๆ ？

คิดไปคิดมา เธอรู้สึกว่าคำตอบน่าจะเอนไปคำตอบที่สอง อย่างไรก็ตาม เธออยู่กับเขามานานขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่เห็นเขาห่วงใยนิวรามาก เธอเข้าใจดีว่า ในใจของภวินท์ เธอเทียบกับนิวราไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ญาธิดายิ้มเยาะเย้ยตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินออกจากสำนักงาน เอาความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่รบกวนจิตใจของเธฮทิ้งไว้ข้างหลัง แล้วกลับไปที่แผนกธุรการ

เพิ่งจะเดินไปถึงที่ทำงานส่วนกลางของแผนก พิชญ์สินีเห็นเธอ และเป็นคนริเริ่มเข้ามาทักเธอเอง โดยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย “ญาธิดาคุณไปไหนมา？”

“ฉันไปสำนักงานCEOมา ” ญาธิดากระปรี้กระเปร่าขึ้น ถามเสียงเบาว่า “มีเรื่องอะไรหรือ ”

พิชญ์สินีเลิกคิ้ว ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความพูดไม่ชัดเจนเล็กน้อย “เมื่อกี้รองประธานมาร์ตินโทรมา บอกว่าให้คุณไปหา แต่คุณไม่อยู่ เขาก็เลยมาหาคุณเอง”

ข้างๆ เป็นห้องทำงานส่วนกลาง ทุกคนต่างทำงานอย่างเงียบๆ เมื่อพิชญ์สินีพูดเช่นนี้ คนในห้องทำงานล้วนได้ยินหมด

ทันใดนั้น ญาธิดารู้สึกว่าสายตาทุกคนต่างจ้องมาที่ตัวเอง

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับประธานมาร์ตินก็พูดไม่ชัดเจนอยู่แล้ว ตอนนี้มาร์ตินยังกลัวคำนินทา วิ่งมาหาเธอที่แผนกธุรการ นี่เป็นการจงใจทิ้งจุดอ่อนให้คนอื่นไม่ใช่หรือ？

ญาธิดาขมวดคิ้ว แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “ได้ ฉันรู้แล้ว ”

พูดจบ เธอก้าวเท้าเดินจากไป เดินตรงไปทางห้องทำงานของตัวเอง

เมื่อเดินมาถึงประตูห้องทำงาน พอผลักประตูออก เธอก็เห็นมาร์ตินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเธอพลิกดูเอกสารอะไรบางอย่าง อยู่

เห็นเธอเดินเข้ามา มาร์ตินจึงวางเอกสารในมือลง สายตาเฉี่ยวคมจ้องไปที่เธอ เหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “ดูไปแล้วงานของคุณญาธิดาช่างสบายจริงๆ เวลาทำงานยังสามารถไปเที่ยวโน่นนี่ได้ หรือว่ามีเรื่องอะไรที่สำคัญกว่าเรื่องงานด้วยหรือ？”

ญาธิดาฟังน้ำเสียงประชดของเขาออก ฉีกยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า “ต้องขอโทษคุณมาร์ตินด้วย ที่ทำให้ท่านรอนาน ไม่ทราบว่าวันนี้มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือ ”

ก่อนหน้านั้นตอนที่พี่แนนจัดงานให้ ระบุชัดเจนแล้วว่าจะเป็นเลขาชั่วคราวของมาร์ตินเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ตอนนี้เป็นสัปดาห์ที่สองแล้ว ตามหลักแล้ว มาร์ตินไม่มีอำนาจจะมาสั่งเธอ

“มีสิ” มาร์ตินทำท่าจะยิ้มไม่ยิ้ม ดวงตาขุ่นมัวจับจ้องอยู่บนตัวเธอ “คืนนี้มีงานปฏิสัมพันธ์ทางสังคม คุณไปกับผม”

นึกถึงประสบการณ์ครั้งก่อน ญาธิดารู้สึกต่อต้านเล็กน้อยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ คุณมาร์ติน ฉันเป็นเลขาชั่วคราวแทนแค่ระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ เลขาตัวจริงของท่านน่าจะมาทำงานแล้วใช่ไหม？”

ดูไปแล้ว เขาก็เป็นแขกประจำของที่นี่เหมือนกัน

จากการนำพาของพนักงานต้อนรับ พวกเขาได้มาถึงห้องสูทที่ได้จองไว้ก่อนแล้ว ญาธิดาเห็นข้างกายเจ้านายหลายคนล้วนมีผู้ช่วยหรือไม่ก็เลขาติดตาม จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก

การปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในครั้งนี้ กลับไม่เหมือนครั้งก่อนแบบนั้น ญาธิดายืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ รอฟังการสั่งการจากมาร์ติน นอกจากนี้ ไม่ได้แตะเหล้าแม้แต่หยดเดียว

มองดูการดื่มผ่านไปหลายรอบ การสังสรรค์ได้มาถึงระยะสุดท้าย ในใจญาธิดารู้สึกโล่งอก ยังดีที่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนแบบนั้น มิเช่นนั้นเธอไม่รู้จะรับมืออย่างไรจริงๆ

เมื่อการสังสรรค์จบลง มีผู้จัดการและประธานหลายคนออกจากงานก่อน ชายหนุ่มสามสี่คนที่เหลือ เหมือนกับจะสนิทกับมาร์ตินมาก พวกเขาพูดคุยหัวเราะอะไรบางอย่างที่ระเบียงทางเดิน จนกระทั่งถึงตรงประตูจึงแยกย้ายกัน

เมื่อออกจากโรงแรมมาแล้ว ญาธิดาก็เดินตามมาร์ตินไปถึงข้างรถที่จอดอยู่ข้างทาง เธอเปิดประตูออกให้มาร์ติน แล้วเตือนเสียงเบาว่า “คุณมาร์ติน ระวังหัว”

เห็นเขาขึ้นรถแล้ว ญาธิดากล่าวเสียงเบาอย่างโล่งอกว่า “คุณมาร์ติน ดึกแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว……”

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ มาร์ตินโบกมือ เอ่ยปากตัดบทเธอว่า “ใครว่าไม่มีเรื่องอื่น？”

ในรถที่แสงสลัวดวงตาคู่นั้นของเขาเป็นประกายเย็นชา เหมือนตาของสัตว์บางชนิดมาก ญาธิดาเห็นแล้วเสียวสันหลังวูบ ฝืนยิ้มถามว่า “คุณมาร์ตินยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ ”

มาร์ตินกล่าวเสียงเคร่งขรึม “ขึ้นรถ ”

ญาธิดาสั่นกลัวเล็กน้อย มองดูเวลาแวบหนึ่ง สองทุ่มกว่าแล้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ขึ้นรถไป

ปิดประตูรถแล้ว เธอได้ยินคนข้างๆ บอกคนขับรถว่า “สตาร์ไลท์ คลับ”

ได้ยินคำนี้ ญาธิดาหันหน้ามองไปทางมาร์ตินด้วยความตกตะลึงเล็กน้อยและถามว่า “คุณมาร์ตินจะไปดื่มเหล้าอีกหรือ？”

ดูเหมือนในตาของเขาฉายประกายการดูหมิ่น ราวกับจะยิ้มไม่ยิ้ม “ธิดา คุณคิดว่าการซื้อขายบนโลกใบนี้มันทำง่ายขนาดนี้หรือ กินข้าวคุยกันที่ออฟฟิศก็เรียบร้อยหรือ คุณรู้หรือไม่ว่ามีเรื่องมากมายเท่าไหร่ที่คุยจบลงบนโต๊ะเหล้า ”

เมื่อญาธิดาได้ยินเช่นนั้น นั่งอยู่ข้างๆ กำสองมือไว้ด้วยกันแน่นๆ จนเหงื่อชุ่มที่ฝ่ามือ