ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 122

ญาธิดาหันไปหาเสียงนั้น เมื่อเห็นมีดเรียวยาวสะท้อนแสงในมือของเขา ร่างของเธอก็แข็งทื่อในทันใด

มีดเล่มนี้ไปอยู่กับเขาตอนไหนกัน!

คุณนภทีป์เห็นแล้วอดขำไม่ได้ “คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ช่วยของคุณมาร์ตินจะโหดอยู่เหมือนกันนะ!”

เสียงของคนพูดหัวเราะเยาะกัน “หญิงโหดผู้ภักดี!”

ตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังลั่น

ความโกรธเคืองขึ้นมีอยู่เต็มอก ญาธิดารู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด เวลานี้ เธอทำอะไรไม่ถูก ทำอะไรก็ไม่ได้

“น้องสาว เธอตื่นเต้นไปแล้ว เดี๋ยวฉันช่วยให้ใจเย็นลงนะ!”

หญิงสาวชุดแดงก้าวไปข้างหน้าทันที มือจับแก้วไวน์ก็โบกอยู่ ของเหลวในแก้วก็กระเด็นใส่หน้าอกของญาธิดาทันที

ลำคอและหน้าอกของเธอเปียกไปหมด ญาธิดาก็ขนลุกไปทั้งตัว ยังไม่ทันได้สติ พวกผู้ชายในห้องก็เริ่มหัวเราะเยาะเธอ

เธอก้มหน้าลง เห็นว่าไวน์แดงทำให้เสื้อผ้าเปียกบนหน้าอกของเธอ ผ้าสีขาวก็เกือบมองทะลุ

“พวกคุณอย่ามารังแกกันนะ!” ญาธิดารีบยกมือขึ้นปิดหน้าอก ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ

ทุกสิ่งที่เธอได้เจอที่นี่น่ากลัวกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก!

นัยน์ตาของคุณธนวิชมีแต่ตัณหา สายตามองไปที่หน้าอกไปมา “คุณญาธิดา มาดื่มไวน์กันสักแก้ว ไม่มีใครแตะต้องคุณหรอก ทำไมเธอต้องทำให้เป็นเรื่องด้วย"

“ใช่! ดื่มกันสักหน่อยสิ!"

ญาธิดาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว มองดูคุณธนวิชที่เข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าของเธอก็ซีดด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะโดนพวกเขาไล่จนจนมุม จู่ๆ ญาธิดาก็เห็นห้องน้ำเล็กๆ ในห้อง เธอไม่ได้คิดก็วิ่งตรงเข้าไป

เธอรีบล็อกประตู หัวใจเธอเต้นตึกตัก

"ปัง ปัง!"

"ทำให้เธอกลัวจนต้องหลบเลย!"

“……”

ข้างนอกประตูมีเสียงดังโหวกเหวก พร้อมกับเสียงหัวเราะของชายหญิง ในตอนนั้น ญาธิดารู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิดอารมณ์

“ปล่อยเธอไว้! ดื่มของเรากันเถอะ แล้วเรียกผู้จัดการร้านมาทีหลัง เอากุญแจมาเปิดก็ได้แล้ว!”

ได้ยินเสียงจากข้างนอกประตู ญาธิดาก็กลัวขึ้นมา รีบหยิบมือถือออกมาโทรทันที

ในเวลานี้ มีแค่ภวินท์เท่านั้นที่จะช่วยเธอได้!

เขาบอกว่าถ้ามีอะไร ก็สามารถโทรหาเขาได้เสมอ!

โทรไปแล้ว มีเสียงรอสายสองสามครั้ง แต่กลับไม่มีคนรับสาย

ญาธิดากังวลใจมาก ได้แต่พูดว่า "รับเร็ว รับเร็วสิ" ในใจ แต่จนเสียรอสายดับไป ก็ไม่มีใครรับ!

ญาธิดามือสั่น โทรอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับสาย

หลังจากโทรติดกัน3ครั้ง ความหวังที่เกิดในใจเธอตอนแรกก็หายไปแล้ว!

เธอนึกว่าจะพึ่งเขาได้! เธอนึกว่าเขาจะรับสายทันที! แต่นี่กลับไม่ใช่เลย

ติดอยู่ในห้องน้ำคับแคบนี้ ใจของญาธิดาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากข้างนอก ตัวสั่นไปหมด เพราะเธอรู้ดีว่าเมื่อผู้จัดการเอากุญแจมาไขแล้ว เธอก็จะไม่มีที่ที่ซ่อนตัวแล้วจริงๆ

ญาธิดาตัวสั่นเทา มองดูสามสายที่ไม่ได้รับบนหน้าจอ ใจของเธอก็กลัวขึ้นอีก

เธฮมองลงมาเห็นหมายเลขของอัญมณี เธอก็ไม่คิดอะไร รีบโทรออกไปทันที

ในเวลานี้เธอไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือแล้วจริงๆ

โทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง มีคนรับสายจากปลายสาย ทันทีที่เสียงของอัญมณีดังขึ้น ญาธิดาก็แทบจะร้องไห้

“ธิดา เธออยู่ไหน”

เสียงของญาธิดาสั่นเล็กน้อย “อันอัน...ช่วยฉันด้วย...”

คนที่อยู่อีกฝั่งชะงักครู่หนึ่งแล้วจึงถามต่อ “ธิดา เธออยู่ที่ไหน! เกิดอะไรขึ้น!”

ญาธิดาลดเสียงลงเพราะกลัวว่าคนข้างนอกจะได้ยิน

“เปิดประตู เร็วเข้า!” เสียงของจรัลดังมาจากนอกประตู น้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย “ยังไงก็ต้องออกมาอยู่แล้ว! คุณหนีไม่พ้นหรอก!”

ญาธิดากัดฟัน ใจกระวนกระวายมากแต่ก็ไม่โต้ตอบ

นอกประตู คุณธนวิชรออยู่นาน ยกเท้าขึ้นเตะประตู รวมทั้งด่าทอ

สักพักก็มีเสียงมาว่า "ผู้จัดการมาแล้ว!"

จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าและเสียงกุญแจกระทบกัน

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ กระชับมือที่จับลูกบิดประตูไว้

“มาแล้วครับ ขอโทษครับ จะเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้แหละ!” ผู้จัดการพูดขณะค้นหากุญแจเปิดประตู

ญาธิดากัดฟันแน่นและจับลูกบิดประตูด้านในไม่ยอมปล่อย

ธนวิชที่อยู่ข้างนอกก็ดึงประตูให้เปิด แต่เมื่อเห็นว่าเปิดไม่ได้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะด่า “บ้าเอ๊ย กินเหล้ากันดีๆไม่ชอบ ชอบหาเรื่อง!”

พูดจบ เขาก็ดึงที่จับประตูด้วยสุดกำลัง

ญาธิดาไม่สามารถต้านทานแรงของชายคนนั้นได้ จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียง "ฟู้ว"

คุณธนวิชพร้อมทั้งผู้จัดการมองดูญาธิดาอยู่ เธอสั่นไปทั้งตัว

เธอเดินถอยหลังไปครึ่งก้าว ร่างกายสั่นสะท้าน “ปล่อยฉันนะ ไม่งั้น...ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

“แจ้งตำรวจหรือ เอาเลยสิ!”

คุณธนวิชเข้ามาหาเธออย่างดุดัน จับแขนแล้วดึงเธอออกมา

ไม่รู้ว่าพวกผู้หญิงสองคนที่นั่งดื่มไวน์ด้วย เข้ามาที่ด้านข้างเมื่อไหร่กัน พวกเธอล้อมไว้ทั้งซ้ายขวา เอื้อมมือไปผลัก ญาธิดา พูดซ้ำๆกับเธอ “ไปสิ ไปแจ้งตำรวจสิ! "

ญาธิดากัดฟัน ยังไม่ทันทรงตัวให้ดี ก็โดนผลักอีกครั้ง

เธอล้มตัวลงไปที่โซฟา ขณะนั้นก็มีเสียง ปัง จากที่ประตู

เสียงตะโกนที่แหลมคมดังขึ้น “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”