ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 172

ต้นมึนไปเสี้ยววินาที ผ่านไปครึ่งวินาที ได้เบือนหน้าไปอีกทางและตอบอย่างจริงจังว่า “ไม่มีอะไรครับ”

ภวินท์ขมวดคิ้ว และสั่งการด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ไปซื้อผ้าอนามัยที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตละแวกนี้มาหน่อย！”

ระหว่างพูด เขาได้หยิบเสื้อคลุมที่อยู่ข้างๆคลุมร่างกายของญาธิดาเอาไว้โดยตรง

ต้นมองไปที่เขาอย่างตะลึงงัน “ลูกพี่……”

เขาเป็นแค่เจ้าทึ่มที่หมกมุ่นอยู่กับคอมพิวเตอร์อย่างเดียว แม้แต่แฟนก็ยังไม่เคยมีเลย นอกจากบางครั้งเคยเห็นในโฆษณาบ้าง สำหรับของใช้ผู้หญิงพวกนี้ยิ่งไม่รู้อะไรเลย

ภวินท์ยักคิ้วขึ้น สีหน้าแววตาไม่ค่อยสบอารมณ์ “ลำบากใจมากเลย？”

ต้นกลืนน้ำลายทีนึง แล้วรีบพูดรัวๆว่า “ไม่…ไม่ลำบากใจครับ จะซื้อแบบไหนครับ？”

ภวินท์ยิ่งหน้าดำขึ้นไปอีก พูดอย่างกับเขารู้ดีมากอย่างงั้นแหละ？

“ซื้ออย่างละถุง”

ทิ้งท้ายด้วยเสียงเย็นชาคำนึง เขาก็เตรียมผลักประตูลงจากรถเลย จู่ๆเหมือนรู้สึกว่าต้นตัวคนเดียวจะไม่ทำไม่สำเร็จยังไงอย่างงั้น ได้หันไปมองพายุที่อยู่เบาะนั่งข้างคนขับอีก พร้อมทั้งสั่งการว่า “นายก็ตามไปด้วย รีบซื้อรีบกลับ”

พอพูดจบ เขาได้อุ้มญาธิดาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างไว

พายุกับต้นต่างก็มองหน้ากันไปมา สีหน้าขาวซีดเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง ได้แต่ไปซื้อทันที

กลับมาถึงห้องพัก ภวินท์ได้วางญาธิดาลงบนเตียง ดูผู้หญิงที่ขมวดคิ้วไว้แน่นกับปากที่ขาวซีด ในใจมีอารมณ์ที่แปลกประหลาดโผล่ขึ้นมา

เรื่องของครั้งนี้ เขาพลอยทำให้เธอเดือดร้อนไปด้วยจริงๆ

มองเสื้อผ้าที่ฉีกขาดจนไม่อาจทนดูของผู้หญิง แววตาของภวินท์เคร่งขรึม ยื่นมือเตรียมจะช่วยเธอเปลี่ยนชุด ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งแตะโดนร่างกายของญาธิดา เธอก็ขัดขืนขึ้นมาอย่างกับถูกไฟฟ้าช็อต

“อย่า！อย่าตีฉัน！ฉัน……”

เธอเหมือนฝันเห็นเรื่องที่น่ากลัว หดตัวไว้อย่างต่อต้าน เสียงที่คล้ายกับร้องขอความเมตตาได้ครวญออกมาจากปากของเธอ

ภวินท์ตกใจมาก เขายื่นมือมากุมมือสองข้างที่กระดุกกระดิกไปมั่วของเธอเอาไว้ พร้อมพูดปลอบโยนเสียงเบา “ไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่……”

เสียงของเขาเหมือนแฝงด้วยพลังวิเศษที่ปลอบใจคน หลังจากพูดติดต่อไปหลายคำ ญาธิดาค่อยๆสงบลงเยอะ ไม่กระดุกกระดิกไปมั่วอีก

เห็นเธอสงบลง ภวินท์รู้สึกโล่งอกไปที

ดูท่าเรื่องของครั้งนี้ ได้เป็นปมในใจของเธอไปแล้ว

เขายื่นมือออกมาแตะผมหน้าม้าที่เปียกชุ่มของเธออย่างจับพลัดจับผลู

หน้าห้องมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ภวินท์ได้ยินเสียงแล้วใบหน้าได้กลับคืนสู่ความเย็นชาเหมือนปกติ เขาเดินมาเปิดประตูที่หน้าห้อง

พายุกับต้นยืนอยู่หน้าห้อง ถือของใช้ผู้หญิงไว้เต็มถุง ทั้งสองหายใจหอบ เหมือนวิ่งมาตลอดทาง

ภวินท์รับถุงมาแล้วปิดประตูทันทีโดยที่ไม่ลังเล

พายุกับต้นยืนอึ้งอยู่ที่หน้าห้องครู่นึง จากนั้นได้มองหน้ากันไปมาอีกครั้ง ทีนี้ถึงได้เดินจากไป

ต้นยกมือขยับแว่นตาที่ไหลลงมาถึงสันจมูก และพูดอย่างชิวๆว่า “นายรู้สึกมั้ยว่าลูกพี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว？”

พายุแสยะยิ้มมุมปากพร้อมส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร แค่เดินไปข้างหน้าอย่างไว

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ญาธิดาได้ลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ สิ่งที่เห็นคือฝ้าเพดานที่ค่อนข้างคุ้นเคย เธอขยับตัว รู้สึกทั้งวิงเวียนและปวดศีรษะ เพิ่งขยับตัว ก็ได้ยินข้างกายมีเสียงดังขึ้น

“คุณฟื้นแล้วเหรอ？”

ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดและคุ้นเคยนั้น ญาธิดาที่เดิมทีไม่กระวนกระวายใจได้สงบลงเยอะ

เธอหันมามอง เห็นภวินท์นั่งอยู่ข้างๆนี้เอง ดวงตาคมเข้มกำลังจ้องเธออยู่

เธอดูออกว่าที่นี่คือโรงแรม