ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 173

ญาธิดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ สงบสติอารมณ์ เหลือบตามองไปที่ภวินท์ จ้องมองไปที่เขาและพยักหน้า พร้อมกับพูดว่า “ ฉันเชื่อคุณ พรุ่งนี้ฉันจะกลับประเทศ”

ที่ได้เกิดเรื่องในวันนี้ เธอเคยโดนคนพวกนั้นลักพาตัวเอาไว้ครั้งหนึ่ง หากเธอยังอยู่ที่นี่อีก ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้ ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นการเพิ่มภาระเขาซะอีก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ให้เธอกลับไปซะดีกว่า

เมื่อเห็นเธอรับคำ คิ้วที่ขมวดเข้มขรึมของภวินท์ก็ได้ค่อยๆ คลายลง หลังจากที่จ้องมองเธออยู่นาน และเป็นจังหวะที่กำลังจะอ้าปากพูด ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู

ญาธิดารู้สึกตกใจกังวล และเริ่มทำอะไรไม่ถูก

เมื่อภวินท์ได้เห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น จึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู

เมื่อประตูได้ถูกเปิดออก ก็เห็นพายุยืนอยู่ด้านนอก สีหน้าที่ดูเหมือนกังวลลนลาน “ คุณหลุยส์กลับมาแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บ ผมเพิ่งจะไปหาเขามา ดูเหมือนว่าเขายังโกรธอยู่ คุณภวินท์ คุณจะไปดูเขาสักหน่อยไหมครับ”

เมื่อภวินท์ได้ยินดังนั้น สายตาก็เริ่มแสดงความรู้สึกมืดมนออกมา หลังจากที่ชะงักไป 2 วินาที เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย พร้อมกับพูดว่า “ ฉันรู้แล้วน่า อีกสักพักจะไปดูเขา ”

ภวินท์ได้ปิดประตูห้อง และนึกย้อนถึงคำพูดของพายุ สีหน้าก็เริ่มหม่นหมองทันที

สำหรับเรื่องคืนนี้ พวกเขาได้พยายามเต็มที่แล้ว และได้จัดการมาพักหนึ่งแล้ว แค่รอให้จับตัวมาร์ตินในตอนนั้น แต่เคกลับลงมือก่อน การที่จับญาธิดาไว้ ทำให้พวกเขากลายเป็นฝ่ายถูกกระทำ

จับคนไม่ได้ แล้วยังบาดเจ็บอีก ต้องทำให้ หลุยส์รู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ

เขาหันหลังเดินกลับไป และได้เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เจอกับญาธิดาที่ไม่รู้ว่าลงมาจากเตียงตั้งแต่ตอนไหน เท้าทั้งสองเหยียบบนพื้นที่เย็นเฉียบ ดวงตาขนาดใหญ่ทั้งสองข้างกำลังจ้องมองไปที่เขา

เขาตกใจขมวดคิ้วถามขึ้นว่า “ คุณจะทำอะไร ”

นอนอยู่บนเตียงดีๆไม่ชอบ แล้วยังเท้าเปล่ามาเหยียบบนพื้นอีก เธอไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ตัวเองไม่สามารถโดนความเย็นได้

ญาธิดาเริ่มรู้สึกน้อยใจ และเอ่ยปากพูดออกมาว่า “ พรุ่งนี้คุณจะไม่ไปเหรอ ”

เขาไม่ไป ก็หมายความว่าเขายังต้องการอยู่ที่นี่จัดการกับคนพวกนั้นต่อ หมายความว่าเขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์ต่อสู้ได้ตลอดเวลา และนั้นก็หมายความว่าเขาอาจได้รับบาดเจ็บ

ก็ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเธอนึกถึงเรื่องเหล่านี้ หัวใจก็เหมือนกับมีมือขนาดใหญ่มาขย้ำ จนบางครั้งหายใจไม่ออก

ภวินท์ได้เงียบไปชั่วครู่ รับรู้ได้ถึงสายตาที่กังวลอย่างมากของหญิงสาว ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกสับสนขึ้นในใจ

ไม่กี่วินาทีผ่านไป เขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้า และเอื้อมมือดันเธอกลับไปข้างหลัง แล้วผลักเธอลงไปบนเตียง คิ้วขมวดและจ้องมองไปที่เท้าเปล่าเธอ แล้วตอบคำถามที่ไม่ได้ถามว่า “ หากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ อาจารย์คงไม่ให้อภัยผมแน่ๆ ”

ในขณะที่กำลังพูด เขาก็ได้เอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับห่มผ้าให้เธอ และยังไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยว่า “ คุณพักผ่อนเถอะ ผมยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ พรุ่งนี้เช้าพายุจะมารับคุณ ”

เขาหันหลัง และกลับเดินออกไป

ญาธิดารู้สึกหัวใจเต้นตุบตับ ทนไม่ไหวที่จะยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของเขา “ ภวินท์ ”

ภวินท์ไม่ได้หันมามอง เพียงแค่ส่งเสียงเฉยชาเอ่ยถามว่า “ มีอะไรเหรอ”

ญาธิดากัดริมฝีปาก แล้วดูเหมือนจะมีอีกหลายอย่างที่ต้องการพูดกับเขา อยากจะอ้าปากพูด แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดออกมาแบบไหนดี สุดท้าย ด้วยความอัดอั้นเธอก็พูดออกมาว่า “ คุณต้องระวังตัวนะ ”

ภวินท์รู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก จากนั้น เขายิ้มมุมปากแล้วตอบว่า “ รู้แล้ว ”

เมื่อพูดเสร็จ เขาก็เดินออกไป โดยไม่ได้หันกลับไปมอง

ตอนที่ได้ยินเสียงปิดประตู ญาธิดาก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าขึ้นมาทันที

เรื่องราวในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเพราะเขาหรือไม่ก็ตาม เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าจริงๆ แล้วเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ ยังไงก็ตามเขาก็ช่วยเธอไว้ในครั้งนี้ และความช่วยเหลือในครั้งนี้ เธอจะไม่มีวันลืม

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นนอนได้ไม่นาน และกลับไปถึงห้องตัวเอง ช่วงที่กำลังเก็บของ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

เธอได้เดินไปเปิดประตู ก็ได้พบกับพายุที่ยืนอยู่ด้านนอก

“คุณญาธิดา อีกสักครู่ถ้าคุณเก็บของเสร็จแล้ว พวกเราจะออกเดินทางกันเลยนะครับ”