ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 179

เมื่อออกจากโรงพยาบาล ญาธิดาก็เดินมาถึงถนนใหญ่ ยังคงสงสัยกับเรื่องที่ผ่านมา

คำพูดของดร.ยติภัทรยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด เธอไปให้ทำอะไรให้ครอบครัวเสียหาย ถึงทำให้พ่อที่อ่อนโยนกลายเป็นคนโกรธคลุ้มคลั่งได้ขนาดนี้

ญาธิดาเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย จิตใจยังคงฟุ้งซ่าน ไม่รู้ว่าจะเดินไปที่ไหน ซึ่ง ณ ตอนนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพอดี

เมื่อได้ยินโทรศัพท์มีเสียงเรียกเข้า เธอจึงสะดุ้ง และค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ออกมา โดยไม่ทันได้ดูว่าเป็นเบอร์ของใครก็รีบรับสายทันที

ทันทีที่แนบโทรศัพท์กับหู ก็ได้ยินเสียงสดใสของอัญมณี “ ธิดา เลิกงานแล้วยัง ฉันอยากจะไปหาแก ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหน่อยสิ จะไปเลือกชุดที่จะใส่ไปแสดง ”

เมื่อญาธิดาได้ยิน ก็สูดหายใจ และแสดงน้ำเสียงที่รู้สึกผิดออกมา “ อันอัน ขอโทษนะ วันนี้กลัวว่าจะไปไม่ได้ ฉันไม่ค่อยอยากไป...........”

ที่จริงเธอก็พอจะมีเวลา แต่ไม่มีอารมณ์ที่อยากจะออกไป ถ้ารับปากจะไปเป็นเพื่อนอันอัน ด้วยสารรูปตอนนี้ อาจทำให้เพื่อนผิดหวังก็เป็นได้

เมื่ออัญมณีได้ฟัง ก็รู้สึกถึงความไม่เหมือนเดิม จึงรีบถามขึ้นว่า “ ธิดา แกเป็นอะไร น้ำเสียงดูเหมือนจะ......เกิดเรื่องอะไรไม่ดีหรือเปล่า”

พวกเขาเป็นเพื่อนสนิมกัน สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไป

ญาธิดาสูดหายใจลึกๆ และค่อยๆพูดว่า “ ไม่มีอะไร.....”

“ ธิดา แกยังจะปิดบังฉันอีกเหรอ ฉันยังเป็นเพื่อนแกอยู่ไหม แกอยู่ที่ไหนตอนนี้ ฉันจะไปหาแกเอง”

อัญมณีรีบพูดพรวดออกมา ญาธิดาก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ท้ายที่สุด เธอก็หันไปเห็นป้ายสัญลักษณ์ก่อสร้างที่อยู่ข้างๆ และพูดเบาๆว่า “ ฉันอยู่ตรงข้ามกับ Starlight Venue”

“โอเค แกลองหาร้านกาแฟแถวนั้นก่อนนะ รอฉันแป๊บหนึ่ง ฉันก็ถึงแล้ว”

เมื่ออัญมณีพูดจบ ก็รีบวางสาย ญาธิดาได้แต่ก้มมองหน้าจอสีดำบนโทรศัพท์มือถือพร้อมกับถอนหายใจ

ตอนนั้น ถ้าได้เจอกับอัญมณี ก็ไม่แน่ใจว่าจิตใจจะดีขึ้นหรือเปล่า เธอเห็นม้านั่งที่อยู่ข้างๆ จึงค่อยๆเดินไป และนั่งรออยู่ตรงนั้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ญาธิดาเห็นไฟแดงตรงสี่แยกเปลี่ยนสีไปหลายครั้ง และได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง “ ธิดา!”

เมื่อเธอหันไปมอง ก็เห็นอัญมณีกำลังจอดรถอยู่ข้างถนน และเดินเข้ามาหา

“ ธิดา แกเป็นอะไรไป ”

อัญมณีเดินมาอย่างรีบร้อนและมาหยุดตรงข้างๆเธอ หายใจหอบหืดอยู่พอควร

เมื่อเห็นเพื่อนเป็นเช่นนั้น ทำให้ญาธิดานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล จมูกก็เริ่มแดง น้ำตาก็เริ่มไหลคลอ

“อันอัน ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”

ในระหว่างที่พูด เธอก็เกร็งคอ และน้ำตาก็ไหลพรากออกมาในทันที

เมื่ออัญมณีเห็นดังนั้น ทำให้เธอตกใจค้างอยู่ประมาณสองวินาที และรีบหยิบกระดาษออกมาให้เธอได้เช็ดน้ำตา “ ธิดา แกอย่าร้องไห้สิ จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายเลวนายภวินท์เขารังแกแกใช่ไหม ”

ญาธิดาได้แต่ส่ายหน้า รับกระดาษมาเช็ดน้ำตาที่ขอบตา และสูดหายใจลึกๆ ระงับอารมณ์ของตัวเอง และค่อยๆพูดออกมาว่า “ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย”

“ถ้าอย่างนั้นแกเป็นอะไรละ”

ตอนที่อัญมณีได้ถามเป็นครั้งที่สาม ญาธิดาทำได้แค่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้กับเธอฟัง

ญาธิดากัดริมฝีปาก พูดเบาๆว่า “ วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรพ่อถึงโกรธหนักขนาดนั้น ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ”

อัญมณีขมวดคิ้ว ในใจก็อดคิดไปถึงภวินท์ไม่ได้ “ ทำไมจู่ๆคุณลุงถึงได้พูดถึงผู้ชายสารเลวคนนั้น เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเขาหรือเปล่า เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้แกลำบากใจแบบนี้ใช่ไหม ”