ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 202

ประโยคของชายหนุ่มทำให้ญาธิดาพูดอะไรไม่ออก

เธอบอกว่าจะแจ้งตำรวจ ก็แค่พูดๆ ไปเท่านั้น ถ้าปล่อยให้เธอทำจริงเธอก็ไม่กล้า

เธอเบี่ยงตัวออกจากชายหนุ่ม รีบเดินวนไปหลังโต๊ะ หายใจถี่ จ้องเขาด้วยท่าทีตื่นตระหนกระแวดระวัง “คุณ......มาหาฉันทำไม”

เขาไปกับนิวราไม่ใช่เหรอ จู่ๆ ก็มาหาเธออีก คิดจะทำอะไรกันแน่

ภวินท์เชิดคางขึ้นเล็กน้อย เอนตัวไปพิงตู้ข้างๆ สายตาสบายๆ และเกียจคร้านมองญาธิดาจากระยะไกล

เมื่อครู่อยู่บ้านตระกูลวรโชติชนัดพลจงใจมอมไวน์เขา ดื่มทั้งไวน์ขาวไวน์แดง ตอนนี้ไวน์ค่อยๆ ออกฤทธิ์แล้ว

เขากวาดตามองญาธิดาที่สีหน้าตื่นตระหนก แล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ผมมาหาคุณเพราะมีธุระจะคุยด้วย”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสนจะหายากของชายคนนี้ หัวใจของญาธิดาก็ค่อนข้างแปลกไป ทำไมเธอรู้สึกว่าวันนี้ภวินท์แตกต่างจากปกติ

ถึงขั้นที่ว่าเขาในตอนนี้แตกต่างจากภวินท์ตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเมื่อเช้าเสียอีก หรือว่าเขาจะเมา

ญาธิดากำลังจะพูด แต่เวลานี้จู่ๆ กริ่งประตูพลันดังขึ้น

ญาธิดาชะงักไปครู่หนึ่ง นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่อัญมณีถูกคนดึงออกไป จึงรีบเดินไปที่ประตู

เมื่อภวินท์เห็นแบบนั้น เขาจึงยื่นมือออกขวาง น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “ผมไปเอง”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็หันเดินไปทางประตู

เดิมทีเขาสั่งพายุเป็นพิเศษ ให้ขัดขวางอัญมณีไว้ เขามีธุระจะคุยกับญาธิดาตามลำพัง คิดไม่ถึงว่าเพิ่งผ่านไปสองนาทีอีกฝ่ายก็กลับมาแล้ว

“คลิก——”

ประตูถูกเปิดออก ภวินท์ยืนอยู่ตรงประตู รูปร่างสูงใหญ่เกือบขวางประตูทั้งบาน เมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างนอก ก็ชะงักไปครึ่งวินาที

เป็นเด็กหนุ่มส่งอาหารเดลิเวอรี่เมื่อครู่

เมื่อเด็กหนุ่มเห็นภวินท์ เขาลังเลก่อนจะพูดอย่างเก้อเขินว่า “อ......อาหารเดลิเวอรี่ของคุณครับ”

เมื่อครู่เขาเห็นผู้ชายสองคนคนหนึ่งบุกเข้าห้องอีกคนดึงคนออกไป ทั้งสองคนกระทำการรวดเร็วมีประสิทธิภาพ ยังคิดว่าเป็นพวกอาชญากรอะไรทำนองนั้น

เขากลัวมากจนคิดจะไป แต่อาหารเดลิเวอรี่ยังไม่ได้ส่งให้สำเร็จ เขาก็ไม่กล้าไป ลังเลอยู่หน้าประตูตั้งนานกว่าจะกล้ากดกริ่งอีกครั้ง

ภวินท์แววตาสลัวลงเล็กน้อย เหลือบมองเขานิ่งๆ แล้วเอื้อมมือไปรับกล่องอาหารเดลิเวอรี่ขนาดใหญ่ในมือของเขา

ประตูปิดลง ภวินท์หันหลังกลับและเดินเข้าไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะอาหาร

เมื่อมองไปยังหม้อไฟที่ส่งมา ญาธิดาก็กัดริมฝีปาก รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเพราะท้องว่าง

เธอหายใจเข้าลึก เลื่อนสายตามองไปยังภวินท์ และพูดเน้นคำต่อคำ “มีเรื่องอะไร คุณพูดมาเร็ว ฉันยังต้องรออันอันกลับมาทานอาหารด้วยกัน”

เธอยุ่งตลอดทั้งเช้าแล้วก็ไปโรงพยาบาลอีก ยังไม่ได้ทานข้าวมาจนถึงตอนนี้ และก็หิวมากจนท้องแฟบไปหมดตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้ภวินท์อยู่ที่นี่ ถ้าเขาไม่กลับไป อัญมณีก็ไม่มีทางกลับมาได้ และเธอก็ไม่มีทางได้ทานอะไร

ทันทีที่เธอพูดจบ ท้องก็ส่งเสียงร้องจ๊อกๆ ขึ้นมาอย่างผิดจังหวะ เสียงนั้นไม่เบา ภวินท์ที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบลง ญาธิดาอึ้งไปครู่หนึ่ง ใบหูของเธอแดงเล็กน้อย แล้วจึงรีบเปิดปากเพื่อปกปิดความอับอาย “เอ่อ......คุณมีธุระอะไรกันแน่”

เห็นชายหนุ่มลดสายตาลง สายตาจ้องไปยังอาหารเดลิเวอรี่บนโต๊ะอาหารอย่างจริงจัง นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือเรียวสวยออกไปเปิดถุงด้านนอก

ญาธิดาตกใจทันทีและรีบถาม “คุณทำอะไร!”

เมื่อครู่เธอและอัญมณีเลือกหม้อไฟในโทรศัพท์มือถืออยู่นานมาก เครื่องปรุงหม้อไฟกับวัตถุดิบถูกบรรจุแยกกัน พวกเขาแค่ต้องตั้งหม้อ รอสามนาทีก็เริ่มทานได้เลย