ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 203

ญาธิดายื่นมือไปปิดสวิตช์เตาแม่เหล็กไฟฟ้า แล้วก็นึกถึงธุระขึ้นได้ เช็ดปากแล้วมองชายที่อยู่ตรงข้ามด้วยหน้าตาจริงจัง พร้อมกับถามว่า “คุณมาหาฉันต้องการคุยเรื่องอะไร”

ตอนนี้ห้องก็เข้ามาแล้ว หม้อไฟก็ทานแล้ว เขาควรบอกได้แล้วว่ามาหาเธอทำไม

ภวินท์เช็ดมืออย่างสง่างาม เลื่อนสายตาขึ้นมองญาธิดาด้วยสายตาที่จริงจังมากขึ้น “เพื่อนของคุณกำลังสืบเรื่องรูปถ่ายอยู่ใช่ไหม”

ญาธิดาชะงักไปเล็กน้อย นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “ใช่ ทำไมเหรอ”

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น เธอขอให้อัญมณีช่วยสืบเรื่องนี้ให้ ด้วยความสามารถของเธอมันเป็นไปไม่ได้ที่จะสืบได้ความ แต่อันอันรู้จักคนเยอะ บางทีอาจสืบพบอะไรบางอย่าง แต่ภวินท์รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

ยังไม่ทันได้ถาม ภวินท์ก็พูดด้วยเสียงกดต่ำว่า “ไม่ต้องสืบเรื่องนี้อีก มีปัญหาอะไรผมจะช่วยแก้ไขให้คุณเอง”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา ไม่ได้มีความหมายในเชิงปรึกษาหารือแม้แต่น้อย

ญาธิดาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามกลับ “คุณรู้เหรอว่าใครเป็นคนทำ”

ภวินท์สายตาขุ่นมัว พูดอย่างอดทนว่า “เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณกับเพื่อนไม่ต้องยื่นมือเข้าไปยุ่ง เข้าใจไหม”

“ทำไม”

ภวินท์คิ้วขมวดแน่น ความกดอากาศรอบตัวดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อย เขาพูดเน้นทีละคำ “เพราะถ้าสืบต่อไป ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกคุณเท่านั้น แต่อาจเป็นอันตรายด้วย”

เรื่องรูปถ่ายเขาให้คนสืบแล้ว ปริญเป็นคนทำ เขาเอาความโกรธและความเจ็บใจไประบายใส่เธอ แต่พวกเขาก็ทำแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ถ้าปริญรู้เรื่องนี้ มีแต่จะทำให้เขายิ่งแก้แค้นหนักขึ้น

เมื่อมองไปที่ดวงตาลึกล้ำที่จริงจังของชายหนุ่ม หัวใจของญาธิดาก็กระชับแน่นขึ้นทันใด สมองเธอนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่สิงคโปร์โดยไม่รู้ตัว

สภาพแวดล้อมที่อันตรายและตึงเครียดแบบนั้น พวกเดนตายที่ฆ่าคนชั่วพริบตา......ตอนนี้แค่นึกย้อนกลับไป มันก็ทำให้แผ่นหลังเธอเย็นเฉียบขึ้นมาทันที

สัญชาตญาณบอกเธอว่าภวินท์ไม่ได้ล้อเล่นกับเธอ

ญาธิดาหายใจเข้าลึกและเลื่อนสายตาขึ้นมองภวินท์ กำลังจะพูด ใครจะรู้ว่าเขายืนขึ้นแล้ว

สายตาของภวินท์กวาดมองอย่างรวดเร็วไปบนมือซ้ายของเธอที่พันด้วยผ้าก๊อซ แววตาเกิดสั่นไหวรางๆ น้ำเสียงกลับมาเย็นชาเป็นปกติแล้ว “อีกอย่าง รักษาบาดแผลให้ดี อย่าคิดแต่เรื่องหาเงิน ที่เหลือผมจะช่วยคุณเอง”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ยกมือขึ้น จัดระเบียบแขนเสื้อตรงข้อมือให้เรียบร้อย ติดกระดุมข้อมือ แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า “ผมจะให้พายุสั่งอาหารเดลิเวอรี่มาส่งเพิ่มให้”  

พูดจบเขาก็ก้าวเดินไปทางประตู

ญาธิดาซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร สมองมึนงงเล็กน้อย มองร่างของชายหนุ่มหายไปต่อหน้าต่อตา ก่อนจะค่อยๆ ได้สติกลับมา

เมื่อครู่ที่เขาพูดหมายถึงอะไร เขาบอกว่าจะช่วยเธอ มันหมายความว่าอะไร

ความคิดในสมองพัวพันกันยุ่งไปหมด สับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ญาธิดาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นความรกบนโต๊ะ ทันใดนั้นก็ได้สติขึ้นมา จึงรีบลุกขึ้นเก็บของ

หลังจากทำความสะอาดโต๊ะและทิ้งขยะแล้ว อัญมณีก็ยังไม่กลับมา ญาธิดาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความหาเธอ “อันอัน เธออยู่ที่ไหน”

“ติ๊งต่อง” เสียงข้อความเข้าดังมาจากโซฟา

ญาธิดาชะงักไปทันที รีบเดินเข้าไป เห็นโทรศัพท์มือถือของอัญมณีนอนแอ้งแม้งอยู่อย่างเดียวดาย

ที่แท้ อันอันไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วย!

ทันใดนั้นเธอก็ค่อนข้างรู้สึกไม่สบายใจ

อันอันคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกใช่ไหม

ตอนนี้เวลานี้ เจ้าของโทรศัพท์มือถือกำลังนั่งข้างแปลงดอกไม้ที่ชั้นล่างของคอนโด จ้องมองที่ข้อเท้าขวา ใบหน้าสวยยับยู่

เมื่อครู่จู่ๆ พายุก็โผล่มาดึงตัวเธอ ทำให้เธอตกใจ เดิมทีเขาลากเธออย่างมีลับลมคมในและบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเธอ เธอยังคิดว่าเขามีเรื่องอะไรสำคัญ ไม่คิดว่าหลังจากถูกลากลงมาชั้นล่าง เขาก็บอกว่าลืมแล้วว่าจะพูดอะไร นี่มันคือการแกล้งหลอกเธอชัดๆ ไม่ใช่เหรอ!