ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 206

ขณะที่ปริญลังเลว่าจะทักทายดีหรือไม่ ภูผาซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นก็เป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยปากก่อน ราวกับว่าไม่ได้ยินว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ “ปริญ บังเอิญจังเลยนะ”

ปริญไม่มีอารมณ์ เขากระตุกมุมปากยิ้มให้อย่างขอไปที และก็ต้องการเดินกลับไปที่ห้อง

เมื่อเห็นว่าปริญกำลังจะเปิดประตูห้อง จู่ๆ ภูผาจึงเรียกเขาไว้ “ปริญอยากดื่มด้วยกันไหม”

ปริญหยุดก้าวเท้า รอยยิ้มคลุมเครือปรากฏขึ้นที่มุมปาก และพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคนไม่มีกระดูกสันหลัง”

เรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลสถิรานนท์ในตอนนั้น ถ้าเขาเป็นภูผา เขาจะอยากจัดการภวินท์ทันที แต่เขากลับยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น......

เข้าใจความหมายในคำพูดของปริญ ภูผากดเก็บความเย็นชาในดวงตาและพูดว่า “นายอยากระงับข่าวไม่ใช่เหรอ ฉันช่วยนายได้นะ”

ประโยคนี้เห็นได้ชัดว่าได้ผลมากกว่าประโยคก่อนหน้า ปริญหยุดการเคลื่อนไหวและหันมาทันควัน จ้องที่เขาด้วยสายตาขุ่น “นายจะช่วยฉัน?”

เมื่อครู่ฟังน้ำเสียงที่กลัดกลุ้มของฟิล์มในสาย เขาก็ไม่ค่อยสบายใจ แต่ตอนนี้ภูผาบอกว่าช่วยเขาได้ มันทำให้เขาประหลาดใจมาก

“นายน่ะเหรอ”

เขาเป็นแค่ลูกนอกกฎหมายของตระกูลสถิรานนท์ ต่อให้แม่ของเขาจะได้เข้าอยู่ในตระกูล แต่เขาก็ยังเป็นลูกนอกกฎหมายขาพิการที่ไม่ได้รับการต้อนรับ แล้วจะมีอะไรที่สามารถช่วยเขาได้

ภูผาพยักหน้าโดยไม่ลังเล สีหน้าดูอ่อนโยนเหมือนเคย เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “จะพูดยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สามารถช่วยได้ก็จะช่วย”

รังสีของความมืดแวบเข้ามาในดวงตาปริญ ในที่สุดเขาก็หันกลับมาและเดินไปหาเขา

หลังจากตามภูผาเข้าไปในห้องข้างๆ เขานั่งลงและพูดตรงๆ ว่า “ถ้านายสามารถช่วยจัดการให้ฉันได้ นายต้องการอะไรฉันจะทำให้อย่างเต็มที่”

ภูผายิ้มและโบกมือส่งสัญญาณให้ครามรินไวน์ให้ปริญ “ไม่จำเป็น ระหว่างความเป็นเพื่อน แค่ช่วยเฉยๆ เท่านั้น”

ทันทีที่ดื่มเข้าไป ปริญก็เหมือนเปิดแผ่นเสียง พูดไปเรื่อยไม่จบไม่สิ้น และไม่รู้ว่าอย่างไร หัวข้อวกกลับมาที่ภวินท์อีกครั้ง

เขาพูดหลังจากด่าไปหลายคำ “เรื่องในครั้งนี้นับว่าดวงซวย แต่เรื่องข่าวที่ถูกเอาออกมาแฉ ฉันรู้ว่าใครเป็นคนทำ”

ภูผาแววตามืดมนคลุมเครือ ขยับปากเอ่ยถามว่า “ใคร”

ปริญส่งเสียงเยาะ “นอกจากพี่ใหญ่คนดีของนายแล้วจะเป็นใครได้”

หลังจากที่คำพูดนี้ออกมา ในห้องก็เงียบไปหลายวินาที

หลังจากนั้น ภูผาหันไปมองคราม เอ่ยสั่งตรงๆ โดยไม่มีการเลี่ยงคำต่อปริญ “คราม คิดหาวิธีระงับความคิดเห็นของสาธารณชน”

ครามได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตอบรับทันที และหันหลังออกไปจากห้อง

ทันทีที่คนอื่นออกไป ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน ปริญที่ค่อนข้างรู้สึกประหลาดใจ มองไปที่ภูผาและถามว่า “นายมีวิธีจัดการจริงเหรอ”

ภูผายิ้มและพูดเสียงเบา “ปริญ ถ้าฉันช่วยนายระงับเรื่องราวลงได้ นายสัญญาได้ไหมว่าจะลืมเรื่องนี้ และอย่าหาเรื่องพี่ใหญ่ของฉันอีก”

ปริญที่อยู่ตรงข้ามวางกระแทกแก้วลงบนโต๊ะด้วยความโมโห และพูดอย่างหงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่เป็นอย่างที่คิด “ภูผา นายมีความกล้าบ้างไหม เขาปฏิบัติต่อนายยังไง นายกลับยังคอยตามล้างตามเช็ดให้เขาอีก!”

ใบหน้าของภูผามีแต่ความเศร้า รอยยิ้มขมขื่นปรากฏที่มุมปาก “ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็เป็นพี่ใหญ่ของฉัน เรื่องในอดีต......ก็ช่างมันเถอะ”

ยิ่งเขาพูดแบบนี้ ปริญก็ยิ่งโมโห “ฉันขอแนะนำให้นายตื่นหน่อย! นายคิดว่านายทำแบบนี้แล้วเขาจะขอบคุณนายเหรอ ไม่มีทาง!”

“ไหนจะขาของนาย......”

ทันทีที่ตื่นเต้นเขาก็จะพูดทุกอย่าง แต่ผ่านไปครึ่งคำก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสมจึงหยุดพูดทันที หยิบแก้วขึ้นดื่มไวน์รวดเดียว “รู้ไหมว่าทำไมตอนนั้นฉันถึงเลิกคบกับนาย เพราะฉันรู้สึกว่านายมันไม่มีกระดูกสันหลังเกินไป!”