ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 225

หัวใจของญาธิดารู้สึกอึดอัดล็กน้อย บวกกับก้าวขึ้นบันไดไปหลายก้าว ลมหายใจไม่คงที่ ต้องได้พิงผนังพักสักครู่

ทันใดนั้น บันไดที่ชั้นบนจู่ๆ ได้มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา เพราะรอบๆ นี้เงียบมาก จึงทำให้เธอได้ยินอย่างชัดเจน

เดิมทีเธอคิดว่าจะมีคนลงมา แต่ใครจะรู้ว่าเสียงฝีเท้านั้นยังดังอยู่ในชั้นบนนั้น

เธอสูดลมหายใจลึกๆ พักผ่อนพอสมควรแล้ว และกำลังจะเดินขึ้นไปข้างบนต่อไป แต่ใครจะรู้ว่าก้ได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้นว่า “เรียบร้อยแล้ว”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง คนนั้นก็ได้พูดต่อ เหมือนกับกำลังคุยโทรศัพท์ “ตอนบ่ายเขาจะต้องออกเดินทางไปประชุมที่บางแคแน่”

“พี่สบายใจได้ เพียงแค่เขาขับรถออกไป มันจะทำให้เขาไม่ตายก็พิการ”

“……”

เมื่อได้ยินไม่กี่ประโยคนี้ ขณะนั้นได้ทำให้ข้างหลังของญาธิดาเกิดความหนาวเย็นขึ้น เธอสูดลมหายใจลึกๆ และความหวาดกลัวในใจที่อธิบายไม่ได้

คนที่ปรากฏตัวที่นี่ต้องเป็นพนักงานของบริษัทแน่ แต่ฟังเนื้อหาของการสนทนาของเขา มันดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี และเธอนึกถึงการฆาตกรรมที่เห็นในละคร ในใจก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น

ญาธิดาชิดติดกำผนัง ไม่กล้าที่จะขยับ กลัวว่าจะมีเสียงดังทำให้คนข้างบนตกใจ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คนข้างบนดูเหมือนจะวางสายโทรศัพท์ และหยุดนิ่งชั่วคราว ก่อนจะเดินออกไป

เมื่อฟังเสียงรองเท้าหนังค่อยๆ เดินจากไป จนหายไปในที่สุด ญาธิดาก็หายใจที่กลั้นไว้ออก

เธอเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างระมัดระวัง มองระหว่างบันไดที่ว่างเปล่า ก็ใจหายใจคว่ำหมด

เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนเมื่อครู่นั้นเป็นใคร ก็ไม่รู้คนที่พยายามฆ่าเป็นใคร และถึงแม้ว่าเธอจะได้ยินแค่ไม่กี่คำ แต่เธอก็ดูเหมือนที่จะไม่สามารถทำอะไรได้……

ญาธิดาถอนหายใจ และหลังจากท่องคำว่า “อย่าไปสนใจเรื่องคนอื่น” แล้ว ก็ได้รีบก้าว ขึ้นไปชั้นบนต่อทันที

กลับไปที่แผนกธุรการ ในหัวเธอยังคงคิดถึงคำพูดที่เธอเพิ่งได้ยินอยู่บ่อยๆ และอดที่จะเหม่อลอยไม่ได้

“ธิดา” ครีมจากสำนักงานข้างๆ อยู่ๆ เดินมาที่นี่ “คุณไม่ใช่ออกไปทานข้าวกับชมพู่เหรอคะ? ทำไมไม่เห็นเธอกลับมาคะ?”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ถึงได้คิดได้ว่าตัวเองลืมไปบอกหล่อน จึงได้รีบบอกเรื่องที่ชมพู่กลับไปซื้ออาหารให้เธอ

“แบบนี้เอง ถ้างั้นฉันไปนั่งรอก่อนนะ”

ครีมยิ้ม สายตากวาดไปบนหลังของเธอ และทันใดนั้นก็หยุดนิ่ง “ธิดา เสื้อผ้าของคุณ ......”

หลังจากที่เธอเตือนเช่นนี้ ญาธิดาถึงนึกเกี่ยวกับคราบบนหลังของตัวเอง และรีบพูดยิ้มๆ อย่างเขินอายว่า “ไม่ทันระวังหน่ะ ฉันไปห้องน้ำทำความสะอาดก็ได้แล้ว”

เมื่อไปถึงห้องน้ำ ญาธิดาถอดเสื้อเชิ้ตออก และทำความสะอาดด้วยทิชชูเปียก แต่เช็ดไปหลายครั้ง น้ำผลไม้สีแดงเหมือนเกาะเป็นคราบอยู่บนนั้น เช็ดยังไงก็ไม่ออก

เธอถอนหายใจอีกครั้ง ทำได้เพียงแต่สวมกลับเข้าไปใหม่ และกำลังจะล้างมือก่อนที่จะออกไป ก็ได้มีผู้หญิงสองคนเดินพูดคุยกันเข้ามา

“การวางแผนครั้งนี้แก้ไปแล้วสองครั้ง ก็ยังไม่ผ่าน เดี๋ยวหัวหน้าจะส่งไปยัง สำนักงานCEO ไม่รู้ว่าครั้งที่จะถูกคุณภวินท์ตีกลับมาไหม.....”

“เดี๋ยวเธอก็ยังมีเวลาแก้ไขได้ แล้วค่อยส่งไปทีหลัง ถึงอย่างไรช่วงบ่ายคุณภวินท์ก็ไม่อยู่ในบริษัท......”

“ไม่อยู่บริษัท? จริงเหรอ?”

“ดูเหมือนว่าจะไปประชุมอะไรที่บางแคสักอย่าง เป็นการประชุมที่สำคัญมาก เมื่อครู่เพิ่งเห็นเขากับคุณพายุยังเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกันแหละ......”

“……”

พวกหล่อนทั้งสองคนพูดคุยกันไปมาพลางเดินเข้าไปข้างใน ญาธิดาล้างมือ และเดิมทีไม่สนใจอะไรมาก แต่เมื่อเปิดประตูออกเดินออกจากห้องน้ำ ในหัวจู่ๆ ได้มีเสียงแววดังขึ้น

“ตอนบ่ายเขาจะต้องไปประชุมที่บางแค จะต้องออกเดินทางแน่นอน”

“เพียงแค่เขาขับรถออกไป ไม่ตายก็พิการ……”

บทสนทนาที่เธอได้ยินเมื่อครู่นั้น และดูเหมือนว่าจะพูดถึงการไปประชุมที่บางแค

หรือว่า......