ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 226

พายุขมวดคิ้ว และมีความเร่งรีบอยู่ในน้ำเสียง “เบรกใช้ไม่ได้!”

ภวินท์ได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วแน่นทันที เขารีบมองไปด้านหน้า มองเห็นญาธิดาที่ยืนอยู่กลางถนนไม่ไกลนัก สีหน้าได้หม่นหมองลงในทันใด

ผู้หญิงบ้านี้ ทำไมยังไม่รู้จักหลบไปอีก!

ราวกับว่าโทรจิตอย่างไรอย่างนั้น ในวินาทีต่อมา ญาธิดาได้รีบถอยไปด้านข้าง

“คุณภวินท์ นั่งดีๆ นะครับ!”

พายุแอบขบฟันไว้ และรีบลดเกียร์ลดชะลอความเร็ว ในเมื่อเบรกใช้ไม่ได้ เขาก็ทำได้เพียงบังคับรถให้หยุดลงเท่านั้น!

แม้ว่าจะใส่เกียร์ต่ำ แต่ตัวรถยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า ความเร็วมีแนวโน้มที่จะชะลอตัวลง แต่ในเวลานี้ มีรถด้านข้างขับมา ดูเหมือนว่ากำลังจะขับออกไปเช่นกัน

อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นความผิดปกติ และยังคงขับต่อไปด้วยความเร็วปกติ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป แล้วรถคันนั้นขับออกทางประตู หากพายุยังไม่หยุดรถ เกรงว่าจะต้องชนกันแน่!

ตาจ้องมองหัวรถแล้วต้องการพุ่งชนเข้าไปที่ท้ายรถ ได้ทันเวลาอย่างหวุดหวิด จากนั้นรีบหมุนพวงมาลัยไปด้านข้าง และหัวรถหมุน แล้วได้ชนเข้ากับผนังทันที!

จากนั้นมีเสียงดังสนั่น เมื่อหัวรถก็ชนเข้ากับกำแพงสีขาวข้างๆ และตัวรถยังแกว่งไปมาอยู่หลายที

ญาธิดาที่ยังยืนอยู่ที่เดิมซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ก็ได้ตกตะลึงไปหมด

หลังจากเงียบไปได้สองวินาที เธอมองไปที่หน้ารถมีควันสีขาวลอยขึ้น รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ภวินท์......ภวินท์!”

เธอวิ่งมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฝ่าเท้าเหยียบไปโดนเศษซากที่อยู่บนพื้นก็ไม่มีเวลาสนใจ เธอวิ่งไปที่ประตูรถ และดึงประตูเปิดอย่างลำบาก เมื่อเธอเห็นภวินท์ที่นั่งอยู่ด้านหลังมีเลือดไหลออกมา น้ำตาก็ไหลออกมาทันที!

“ภวินท์! เป็นอะไรหรือเปล่า!”

เธอจับมือชายผู้นั้นอย่างระมัดระวัง แต่กลับจับไปโดนที่อุ่นๆ และเหนียวๆ เมื่อเห็นเลือดไหลออกจากศีรษะของชายผู้นั้น หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ และร่างกายก็อ่อนลง

น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แล้วพูดอย่างต่อเนื่องว่า “ภวินท์ คุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ! คุณตื่นสิ......”

เมื่อมองไปที่คนที่เย็นชาและแข็งกระด้างราวกับว่ามีดแทงไม่เข้าตอนนี้ได้มีเลือดไหลไม่หยุด หัวใจทั้งดวงของญาธิดาถูกบีบไว้แน่นแล้ว และปวดหนึบๆ นิดหน่อย

รถคันที่ขับอยู่ด้านหน้าเมื่อครู่นี้ได้จอดอยู่ข้างๆ ได้มีชายคนหนึ่งลงจากรถแล้ววิ่งมา เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็รีบหยิบมือถือออกมาแล้วกดโทรออก “สวัสดีครับ? ใช่1669ไหมครับ? ที่นี่......"

หัวใจของญาธิดาทั้งหนักอึ้งทั้งเจ็บปวด เธอมองไปที่ชายที่เลือดไหลไม่หยุด ไม่กล้าแตะต้องเขาโดยบุ่มบ่าม เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดการบาดเจ็บเป็นครั้งที่สอง ส่วนน้ำตาก็ไม่ได้หยุดไหลเลย “ภวินท์ คุณตื่นขึ้นมาสิ......”

รถพยาบาลยังไม่มา และเขาไม่อาจที่จะหมดสติอยู่แบบนี้......

เธอยังเรียกไม่หยุด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง คิ้วของชายคนนี้ได้ขยับแล้ว มือที่ถูกจับไว้ก็ได้ขยับเล็กน้อย และเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความพยายามอย่างมาก ได้มองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาน้ำตาไหลอาบบนใบหน้า และขมวดคิ้วด้วยความปวดร้าวใจ

เขาขยับริมฝีปากอย่างลำบาก ริมฝีปากบางเปิดขึ้นเล็กน้อย “ผม...ไม่เป็นไร อย่าร้อง......”

ในขณะนี้ น้ำตาของญาธิดาก็หยุดไหลไม่ได้ เธอยักไหล่ แล้วพูดว่า “ภวินท์คุณอดทนไว้ เดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว!”

ภวินท์ได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มมุมปากอย่างลำบาก แต่ความเจ็บปวดของร่างกายได้เพิ่มขึ้นมา พอภาพข้างหน้าเขามืดลง ทั้งตัวได้สลบไปอีกครั้ง

สองชั่วโมงต่อมา ห้องผู้ป่วยVIP

ญาธิดานั่งอยู่หน้าเตียงคนไข้ มองไปที่ชายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ก็รู้สึกหดหู่ใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นภวินท์เป็นแบบนี้ เมื่อเขาหลับ สีหน้าสงบลงกว่าปกติมาก แม้ว่าจะมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยบนใบหน้า แต่ก็หยุดความหล่อของเขาไม่ได้อยู่ดี

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สักพักไม่เข้าใจว่าวันนี้ที่ตัวเองไปขวางรถอยู่ที่ลานจอดรถใต้ดินนั้นถูกหรือไม่

แต่ดูเหมือนเธอจะสนใจภวินท์มากกว่าที่เธอคิด เมื่อรู้ว่าเขาอาจตกอยู่ในอันตราย เธออยากจะตามเขาไปโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยตัวเอง และทันทีที่เห็นรถชนเข้ากับกำแพงในเวลานั้น ในหัวของเธอได้นึกถึงเขาขึ้นมาทันที!

ญาธิดากัดริมฝีปากล่างแน่น หัวใจเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

หรือว่า เธอจะหวั่นไหวกับภวินท์แล้วจริงๆ?

ในขณะนี้ คนบนเตียงก็ได้ขยับตัว และจากนั้น ชายผู้นั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“คุณ......คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เห็นภวินท์ลืมตาขึ้น ญาธิดาทั้งตกใจทั้งดีใจ พอจมูกแสบ น้ำตาก็ได้ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ฉันจะเรียกหมอมา......”

เมื่อพูดจบ ชายที่อยู่บนเตียงได้ไอออกมา ตามมาด้วย คือมีเสียงแหบของเขาดังขึ้นเล็กน้อย “อย่าขยับ คุณมานี่......”

มือที่เอื้อมมือไปกดกริ่งของญาธิดาได้หยุด เงยหน้าขึ้นมองไปที่ดวงตาที่ลึกล้ำของภวินท์

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องยากเล็กน้อย แต่ยังคงจ้องมองเธออยู่ตลอด และพูดช้าๆ “มานี่......”

ญาธิดาตกตะลึงครึ่งวินาที จากนั้นได้เดินเข้าไปหาเขาช้าๆ โดยไม่รู้ตัว

แขนของชายคนนั้นถูกยกขึ้นเล็กน้อย เข้าไปที่แก้มของเธอ นิ้วมือลูบไปที่น้ำตาบนใบหน้าเธอเบาๆ “ร้องไห้ทำไม?”

ทันทีที่เขาลืมตา เมื่อเห็นดวงตาที่บวมเป่งทั้งแดงเหมือนลูกพีชนั้น หัวใจดูเหมือนได้ถูกห่อหุ้มด้วยอะไรบางอย่าง และไม่อาจจะที่จะหายใจได้

เขาดึงมุมปาก พูดกึ่งล้อเล่นว่า “สบายใจได้ ผมไม่ตายหรอก”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ทันที แล้วรีบพูดอย่างจริงจังว่า “คุณอย่างพูดอะไรบ้าๆ สิ!”

จะมีใครที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยพอลืมตาขึ้นก็พูดให้ตัวเองแบบนี้?

เธอเพิ่งอยากจะเปิดปากดุด่าเขาสักหน่อย ใครจะรู้ว่าที่ระหว่างเอวจะกระชับขึ้นอย่างฉับพลัน โดยถูกมือข้างหนึ่งของชายผู้นั้นกอดเอาไว้ เธอทั้งตกใจทั้งตื่นตระหนก “คุณจะทำอะไร? มือของคุณบาดเจ็บอยู่......”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ มือของภวินท์ที่กำลังโอบเอวอยู่นั้นก็แน่นขึ้นเล็กน้อย และเมื่อเธอหันศีรษะมา ถึงได้พบว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองคนนั้นใกล้กันมาก

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าต่อตา หัวใจญาธิดาก็กระชับขึ้น “คุณ……”

ริมฝีปากของภวินท์จะยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม และพูดโดยยกหางเสียงขึ้น “นี่คุณเป็นห่วงผมขนาดนี้เลย?”

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆ ร้องไห้เพราะเขา หัวใจเขารู้สึกถึงความสุขอย่างบอกไม่ถูกเล็กน้อย

ญาธิดานิ่งเล็กน้อย ครึ่งวินาทีถึงได้สติกลับมา แก้มร้อนผ่าว และเปิดปากขึ้นในทันที “เปล่าซะหน่อย!”

เธอต้องการที่จะยืดตัวตรง แต่พบว่าแขนของภวินท์จับเอวของเธอไว้ ทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย

ผู้ชายคนนี้เป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนกัน? เขาไม่ใช่ได้รับบาดเจ็บเหรอ? เขาเพิ่งจะตื่นขึ้นมาควรจะอ่อนแอสิถึงจะถูก ทำไมถึงได้มีแรงขนาดนี้!

จิตใจของภวินท์เหมือนกับว่าได้มีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อครู่นี้ เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อดทนรอคำตอบของเธอ “หืม? ญาธิดา คุณไม่เป็นห่วงผมเหรอ?”

ไม่เป็นห่วงเขาแล้วจะไปขวางรถโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองทำไม? และจะร้องไห้จนหน้าดูไม่ได้อย่างนี้เหรอ?

เห็นได้ชัดว่า เธอได้มีเขาอยู่ในหัวใจแล้ว

ญาธิดาหายใจติดๆ ขัดๆ กัดฟันพูดว่า “ฉัน...ไม่ได้เป็นห่วง”

เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวกะพริบผิดธรรมชาติ ภวินท์ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่พูดออกมา

ผู้หญิง ปากมักไม่ตรงกับใจ

เขายกคิ้วขึ้น และพูดเบาๆ “ผมหิวน้ำแล้ว”

เมื่อญาธิดาได้ยินเช่นนี้ ก็ได้สติกลับมา รีบเทน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ มาครึ่งแก้ว อุณหภูมิอุ่นๆ กำลังพอดีที่จะดื่ม

แต่เธอหันหน้ามา มองดูภวินท์ที่นอนอยู่บนเตียง ได้ตกตะลึงอีกครั้ง

เขาไม่อยากนั่งด้วยซ้ำ เขาอยากให้เธอป้อนน้ำให้......

เมื่อเห็นความลังเลของหญิงสาว ภวินท์ดูเหมือนโค้งมุมปากขึ้น และพูดอย่างเงียบๆ ว่า “หรือไม่ คุณก็พยุงผมขึ้น ผมจะดื่มเอง”

ญาธิดาได้ยินคำพูดนั้น อารมณ์ได้นิ่งไป และได้มีความลังเลเล็กน้อย

เขาเพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จ และไม่รู้ว่าจะไปโดนบาดแผลบนตัวหรือไม่ ก่อนที่หมอจะมา เธอห้ามขยับตัวเขาจะดีมาก

ในที่สุด เธอก็กัดริมฝีปาก แล้วเลือกหลอดที่อยู่ด้านข้าง ป้อนที่ปากของเขาด้วยตัวเอง