ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 234

“ขอเพิ่มอีกแก้วค่ะ!”

อัญมณีดันแก้วเหล้าเปล่าไปทางด้านหน้า และยิ้มแฉ่งให้กับบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อหน้าเคาน์เตอร์

นี่เป็นแก้วที่สามที่เธอดื่มไปแล้ว

ญาธิดาเห็นเหตุการณ์แล้ว เกิดลางสังหรณ์อยู่ในใจ จึงรีบคว้ามือของเธอจับไว้ทันควัน พลันพูดกับหนุ่มหล่อทันที “ไม่ต้องแล้วแหละ แกจะเมาแล้ว”

ถ้าขืนปล่อยให้เธอได้ดื่มหนำตามอำเภอใจ เกรงว่าเธอจะเริ่มออกอาการเมาจากฤทธิ์เหล้า

“ธิดา อย่าห้ามฉันนะ แกก็ให้ฉันกินได้หนำใจสักทีเถอะ!”

อัญมณีพูดต่อ ศีรษะเอนพิงหัวไหล่ของญาธิดา และเริ่มพูดจีบปากจีบคอ “แกพูดมาสิ ... ทำไมในหัวสมองของฉันมันคิดถึงแต่พายุวะ?”

ภายในสิบนาที นี่เป็นครั้งที่ห้าแล้วที่ญาธิดาได้ยินเธอเอ่ยถึงชื่อนี้

ญาธิดาก้มศีรษะลง จงใจพูดตีเสียงเคร่งขรึม “อันอัน ฉันไม่อยากจะว่าแกเลย ทั้งๆ ที่แกชอบคนเขาอยู่แล้ว ทำไมต้องปฏิเสธด้วยล่ะ?”

“ใครจะชอบเขาล่ะ! ฉันเปล่านะ!”

อัญมณีโบกมือปฏิเสธ พลันพูดอย่างสับสน “แกพูดมาดิว่าทำไมครั้งที่แล้วเขาถึงแตะอั๋งฉัน? แถมไม่พูดให้แน่ชัด เขาเห็นว่าฉันเป็นตัวอะไร?”

“ยังมีอีกนะ ถึงแม้จะเป็นการสารภาพรักกันแล้ว ก็ไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้นี่นา ฉันเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวคนหนึ่ง ไม่ใช่พวกปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนั้นนะ!”

“……”

ญาธิดามองอัญมณีที่เขยิบจนแนบชิดกับร่างกายของตนเองคอยบ่นพึมพำไม่หยุดปาก ก็รู้ว่าเธอเมาแอ๋อีกแล้ว

แต่ว่าตั้งแต่เธอหลุดปากพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาแล้ว เธอก็พอจะเดาอะไรได้บ้าง

ครอบครัวของตระกูลกรเวชพื้นเพก็ไม่เลว อัญมณีถูกพ่อแม่พี่ชายเอาอกเอาใจมาตั้งแต่เล็ก จากนั้นเดินทางไปศึกษาต่อทางด้านเพลงที่ต่างประเทศมาสักระยะ และประสบผลสำเร็จจนมีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าโดยปกติเธอจะเป็นคนใจใหญ่ใจโต แต่เธอเองก็มีความภาคภูมิใจในตัวเธอเช่นกัน

ถึงอย่างไรเธอในฐานะเป็นเพื่อนสนิทของเธอ รู้ดีว่าอัญมณีเป็นคนที่ต้องการกับความรักที่สมบูรณ์แบบ และยิ่งไม่มีวันเอาความหวั่นไหวและความกำกวมในเวลานั้นมาคิดว่ามันคือความรักใคร่

สิ่งที่สำคัญกว่า ในสถานการณ์ที่พายุไม่ได้แสดงเจตจำนงที่ชัดเจนออกมาเป็นที่แน่ชัด

ญาธิดาส่ายหน้าไปมา พลางแอบถอนหายใจ

ในเวลานั้นเอง พลันมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาทางด้านข้าง “เอ๋ นี่อัญมณีใช่มั้ย? อกหักมาเหรอ?”

ญาธิดาหันศีรษะกลับไปมอง พลางเห็นแองจี้มายืนอยู่ด้านหลังของพวกเธอโดยที่ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหน ในมือถือแก้วเหล้าเอาไว้ และแสดงอาการเหล่ตามองพวกเธออย่างได้ใจ

ญาธิดาขาดสติจนตอบสนองกลับไม่ทัน ใครจะรู้ว่าจู่ๆอัญมณีที่อยู่ข้างกาย ก็รีบพรวดพราดผุดลุกขึ้นมาอย่างตกใจ พลางหันศีรษะกลับไปสบตาแองจี้ด้วยความโกรธเคือง พลันพูดโดยที่ไม่มีท่าทียอมอ่อนข้อให้ “แกนั่นแหละที่อกหัก!”

แองจี้ส่งเสียงพึมพำในลำคอ แววตาฉายอาการเยาะเย้ยออกมา พลันหัวเราะเสียงเย็นชา “ฉันนั่งอยู่ทางด้านนั้น ห่างขนาดนั้นยังได้ยินคนร้องห่มร้องไห้ เลยรู้สึกว่าดูคุ้นๆ เลยเดินมาดูหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแก? อะไรนะที่พูดว่าชอบหรือไม่ชอบ จนฉันได้ยินชัดเต็มสองรูหู”

เธอแสดงท่าทางจองหองเหนือคนอื่น คำพูดคำจาก็ตั้งใจคอยทิ่มแทงก้นบึ้งหัวใจของอัญมณี เมื่อได้ยินแล้วมันเสียดแก้วหูจนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จริงๆ

ญาธิดาย่นคิ้วหากัน เกรงว่าอัญมณีจะสบถด่าออกมาเหมือนครั้งที่แล้ว จึงเอามือคว้าแขนของเธอเอาไว้ พลันกระซิบพูดเพื่อเกลี้ยกล่อม “อันอัน เรากลับกันเถอะ?”

อัญมณียังไม่ทันตอบ เสียงแองจี้ดังขึ้น จึงเหล่ตามองเธออย่างดูถูกดูแคลน “ทำตัวเป็นเต่าหัวหดอยู่ในกระดองแล้ววิ่งหนีเตลิดเหมือนครั้งที่แล้วงั้นสิ? น่าตลกชะมัด!”

“แกพูดว่าอะไรนะ!”

อัญมณีโกรธจนจ้องตาเขม็ง พลันลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งทรงสูงทันที พลันเริ่มง้างมือและเตรียมเดินไปทางด้านหน้า

แองจี้เห็นเหตุการณ์ ไม่เพียงแต่ไม่ยอมหลบหลีก ในทางกลับกันกลับถลึงตาโตใส่อย่างบ้าคลั่ง และยืดอกพูด “อยากตบฉันเหรอ? อัญมณี นี่แกไม่เคยได้ยินคำคำหนึ่งเหรอ? ไม่ดูสารรูปตัวเอง!”

อัญมณีได้ยิน ถึงกลับโกรธหนักกว่าเดิม อาศัยฤทธิ์เมาเหล้า เกลียดจนอยากจะตบสั่งสอนผู้หญิงบ้าคลั่งที่อยู่ด้านหน้าสักยก

ญาธิดาเห็นเหตุการณ์ไม่สู้ดีแล้ว จึงยื่นมือออกมาคว้าตัวเธอเอาไว้ “พอเถอะอันอัน!”

เธอเอาตัวมาขวางทางด้านหน้าอัญมณี และทำหน้าเคร่งเครียดพลางมองมาที่แองจี้ “คุณแองจี้ ขอโทษทีค่ะ อันอันดื่มหนักจนเมาแอ๋ ฉันจะพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”