ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 235

อัญมณีเหลือบมองเขา พลันก้มศีรษะลงเพราะหัวใจห่อเหี่ยว “ดูเหมือนว่าฉันก่อเรื่องให้ธิดาต้องเจ็บตัวแล้วค่ะ...”

ธีทัตเหลือบมองใบหน้าที่ค่อยๆ บวมปูดของญาธิดา แววตาวูบวาบ จึงรีบถามไถ่ทันควัน “ธิดา หน้าคุณไปทำอะไรมา?”

ญาธิดาเบนใบหน้าด้านข้างที่ถูกตบไปทางอื่น แววตาหวั่นไหว “ไม่เป็นไรค่ะ อันอัน ดื่มจนเมาแอ๋ คุณพาเธอกลับไปเถอะค่ะ”

ธีทัตเห็นเหตุการณ์ จึงไม่ได้ถามไถ่มากนัก ในใจก็พอจะเดาได้ พลันยื่นมือออกไปรับตัวอัญมณีทันที

เขาชัดเจนถึงนิสัยของน้องสาวตัวเองมากที่สุด ดังนั้นจึงไม่อนุญาตให้เธอไปเที่ยวผับบาร์สถานที่ท่องเที่ยวตอนกลางคืน เหตุเพราะกลัวว่าเธอจะไปก่อเรื่องจนได้ ซึ่งครั้งนี้กว่าจะอนุมัติให้สักครั้งก็ยากเย็นพอตัว สถานที่ไปก็เป็นบาร์ร้านนั่งฟังเพลงของเพื่อนสนิท ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้น

เขาย่นคิ้วให้ พลันหันหลังไปมองลูกน้องที่อยู่ทางด้านหลังที่อยู่ไม่ไกลนัก พร้อมทั้งออกคำสั่งเสียงเย็นเฉียบ “เรียกรถส่งเธอกลับบ้าน”

ลูกน้องพยักหน้า พลางประคองอัญมณีที่อยู่ด้านข้างรถแท็กซี่

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันยกมุมปาก “คุณก็กลับไปเถอะ ฉันกลับบ้านเองได้ค่ะ”

“ผมส่งคุณกลับบ้านเอง”

น้ำเสียงธีทัตแน่วแน่มาก พลันจ้องมองใบหน้าครึ่งซีกที่ค่อยๆ บวมขึ้นเรื่อย จนเกิดความรู้สึกเจ็บใจจนพรรณนาไม่ถูก

จะมีผู้ชายคนไหนเล่าที่อดทนได้เมื่อเห็นหญิงสาวคนที่ตนเองรักได้รับบาดเจ็บมาล่ะ?

ญาธิดาช้อนตาขึ้น และเตรียมจะปฏิเสธทางอ้อม “ไม่ต้อง...”

ใครเล่าจะรู้ จู่ๆ ธีทัตคว้าแขนเธอ และลากจูงเดินไปทางด้านข้างทันที

กลิ่นหอมอ่อนๆ ติดตัวแผ่ออกมาจากร่างกายของชายหนุ่ม จนทำให้เธอสบายใจมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

การถูกเขาจูงมือและเดินตัดผ่านถนนเส้นหนึ่ง จนกระทั่งมาหยุดหน้าประตูร้านขายยาแห่งหนึ่ง

ธีทัตปล่อยมือลง และหันศีรษะกลับไปมองเธอ “คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ผมจะไปซื้อยา”

เขาพูดจบ ก็ก้าวเท้าเข้าไปในร้านขายยา ไม่นานนัก ตอนที่เขากลับมาอีกครั้งนั้น ในมือก็มีครีมทาแก้อาการบวมช้ำและก้านไม้พันสำลี

หัวใจญาธิดาอบอุ่นขึ้นมาทันที ไม่คิดเลยว่าเขาจะพาเธอมาซื้อยาก่อน

ธีทัตยิ้มให้เธอ พลันพูดอย่างอ่อนโยน “ไปเถอะ ขึ้นรถแล้วค่อยทา ที่นี่คนเยอะ”

เมื่อได้ยิน ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า อ่อนโยนและเอาอกเอาใจมากกว่าเธอคิดเอาไว้อีกเยอะ

เธอเดินตามเขาอย่างเชื่อฟัง และขึ้นรถตามเขา

เมื่อขึ้นรถ ธีทัตกระซิบพูดเสียงเบา “นิสัยแบบนั้นของอันอันผมเข้าใจดี เธอยังอ่อนโลก โชคดีที่คุณช่วยเธอเอาไว้”

เวลานี้ ญาธิดาหายโกรธไปเกินครึ่ง เธอยกมุมปากหัวเราะร่า “โทษเธอไม่ได้หรอกค่ะ แค่เธอดื่มหนักมากไปหน่อย”

อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แองจี้มาหาเรื่องจริงๆ ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่สามารถโทษอันอันได้เลย

“ผมทายาให้คุณนะ”

ธีทัตทั้งพูด และหยิบไม้ก้านพันสำลีปาดครีมยาทา และโน้มตัวเข้าใกล้เธอ

เดิมทีภายในตัวรถยนต์ก็เป็นพื้นที่มิดชิด ยิ่งเขาเขยิบเข้าใกล้ ระยะห่างระหว่างคนสองคนก็ใกล้กันทันที ญาธิดาหันหน้าทางด้านข้างให้ พลางสูดลมหายใจเข้าเบาๆ อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ธีทัตจับก้านไม้พันสำลี พลางมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้า พลันรู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก

เมื่อครีมยาเย็นๆ สัมผัสแก้มของเธอ โดยทายางบางๆ ชั้นหนึ่ง แม้ว่าจะเจ็บแสบเล็กน้อย ทว่าญาธิดาก็อดสูดปากจนเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

“เสร็จแล้วครับ”

ในที่สุด ธีทัตก็ทาครีมเสร็จ พลันดึงมือกลับไป โดยที่ทั้งสองคนแอบถอนหายใจโล่งอกอย่างไม่รู้ตัว

ใบหูธีทัตเริ่มแดงระเรื่อง พลางสตาร์ทรถ และพูดกระซิบ “คุณพักผ่อนสักหน่อย ผมจะส่งคุณกลับบ้านเอง”

“ค่ะ”

ญาธิดาเบนสายตาออก เพื่อมองนอกกระจกรถ ร่างกายที่เกร็งไปทั่วค่อยๆ ผ่อนคลายลงบ้าง

ฤทธิ์สุราแก้วนั้นที่เพิ่งดื่มมาจากในบาร์ร้านเหล้าค่อยๆ ออกฤทธิ์ โดยเธอเริ่มง่วงนอนเล็กน้อย จึงซุกพิงกับที่นั่งเบาะหลังอันอ่อนนุ่ม และค่อยๆ หลับไปอย่างไม่รู้ตัว