ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 245

ญาธิดาแสดงลักษณะท่าทางคาดไม่ถึง ว่าเขาจะพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น เมื่อมองดวงตาอันดำขลับไร้ก้นบึ้งคู่นั้นของชายหนุ่ม เธอรู้สึกหมดที่พึ่งในใจทันที

ภวินท์ทำได้ตามที่พูด ซึ่งพูดว่าถ้าเธอดื้อรั้นไม่ยอมไป เกรงว่าเขาก็คงแบกเธอพาดบ่าไปจริงๆ แน่

เธอเบนสายตาไปทางอื่น และพูดเสียงแข็ง “ฉันไปก็ได้”

พยาบาลที่อยู่ด้านข้างไม่กล้าหายใจแรงๆ ออกมา เมื่อได้ยินก็รีบเดินนำหน้าพาไปทันควัน ญาธิดารีบสาวเท้าเดินตามไป โดยมุ่งหน้าเดินทางด้านหน้าทั้งที่ไม่ยอมหันศีรษะกลับไปมองทางด้านหลังด้วยซ้ำ

หลังจากมองเห็นว่าเธอเดินไปได้หลายก้าว ปภาวีก็รีบหันมามองภวินท์พลางเอ่ยขึ้นทันควัน “ตาวิน ต้องพลอยให้ทำคุณลำบากไปด้วย สภาพของเธอในตอนนี้อารมณ์ไม่แน่ไม่นอน...”

“ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมขอไปดูเธอสักหน่อย”

พูดจบ เขาก็ก้าวเท้าเดินตามไป

ปภาวีมองแผ่นหลังของพวกเขาคนหนึ่งเดินนำอีกคนเดินตามหลัง จนถอนหายใจยาวๆ ออกมาอย่างอดไม่ได้

ภายในห้องทำแผล พยาบาลจัดการทำความสะอาดบาดแผลอันยิบย่อยที่อยู่ทั่วร่างกายของญาธิดา ซึ่งไม่ได้มีอาการหนักหนานัก โดยการทำแผลขั้นพื้นฐานที่สุด

“สองสามวันนี้อย่าโดนน้ำนะคะ ต้องระวังแผลด้วย ต้องกลับมาล้างแผลด้วยนะคะ” พยาบาลกำชับอีกสองประโยค จากนั้นก็มองเห็นภวินท์ที่ยืนอยู่หน้าประตู จนกระซิบพูด “พวกคุณพักผ่อนสักหน่อย มีอะไรเรียกดิฉันได้ค่ะ ดิฉันอยู่ห้องข้างๆ”

ญาธิดาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่พยักหน้า

เมื่อพยาบาลเดินออกไป ภายในห้องก็เหลือแค่พวกเขาสองคน

ญาธิดานั่งอยู่บนเก้าอี้ บริเวณหน้าอกคล้ายกับมีสิ่งของอะไรบางอย่างมันมาขวางเอาไว้ทั้งหนักหน่วงจนรู้สึกจุกอก จนเริ่มหายใจไม่คล่อง

ภวินท์ที่อยู่ด้านข้างเห็นสภาพนั้นแล้วก็เงียบงันตาม ผ่านไปนาน ในที่สุด เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณไม่ต้องมัวแต่โทษตัวเอง เรื่องนี้คนที่ผิดไม่ใช่คุณ”

เขาเพิ่งพูดจบ ญาธิดาก็แหงนหน้าขึ้น ดวงตาสดใสจ้องมองเขา ไม่มีการหดถอยสักนิด “ใช่สิ ต้นตอทั้งหมดมันเป็นเพราะว่าคุณ”

ซึ่งตอนนี้บิดาของเธอยังไม่ฟื้น ใจเธออัดแน่นไปด้วยความโกรธ แล้วเรื่องนี้จะไม่ให้เธอไปโทษเขาได้ยังไงกัน?

เธอพูด พร้อมทั้งลุกขึ้นยืน และใช้เท้าที่พันผ้าก๊อซเอาไว้ เดินออกไปทางด้านนอกอย่างตุปัดตุเป๋

วินาทีที่ใกล้เดินผ่านหัวไหล่ของชายหนุ่มนั้น พลันมีฝ่ามือใหญ่อันมีพละกำลังยื่นออกมา เพื่อคว้าแขนเธอเอาไว้ “คุณจะไปไหน?”

“อย่ามายุ่ง!”

ญาธิดาสะบัดมือเขาออกอย่างแรง จากนั้นจึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว หน้าอกกระเพื่อมอยู่ไม่ขาดสาย เธอกัดฟันแน่น เพื่อรวบรวมความกล้าหาญพลางพูดออกไป “ภวินท์ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราตัดขาดอยู่คนละโลกกันเถอะค่ะ ฉันจะพยายามเก็บเงิน เพื่อเอาเงินที่ติดค้างคุณไว้มาคืนให้หมด ก่อนหน้าที่จะคืนเงินหมด ถ้าต้องการให้ฉันแสดงละครตบตาต่อหน้าคุณยายฉันก็ยินดีร่วมมือกับคุณ แต่เรื่องอื่น ฉันจะไม่รักษาสัญญา!”

สัญญาเงื่อนไขขีดจำกัดอันวุ่นวายฉบับนั้น เธอก็ไม่มีวันทำตามสัญญาอีก! ส่วนเงินที่ติดหนี้เขา ไม่ช้าเร็วสักวันหนึ่งเธอก็ต้องหามาใช้คืนให้ได้!

หางตาภวินท์ปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งอยู่อีกชั้น น้ำเสียงเย็นชากว่าเดิม “ญาธิดา นี่คุณเอาจริงใช่มั้ย?”

เขาไม่คิดเลยว่าจะมีสักวันหนึ่ง เธอจะแสดงความแน่วแน่ดื้อรั้นหัวชนฝาต่อหน้าเขาแบบนี้!

ญาธิดากัดฟัน และพูดเน้นย้ำทุกคำทุกประโยคอย่างชัดเจน “ค่ะ คุณมีแฟนแล้ว ฉันก็มีชีวิตของฉันเอง เราจะไม่มีอะไรที่ต้องเกี่ยวข้องจนตัดไม่ขาดจากกันอีกแล้ว! นอกจากเรื่องของคุณย่า ส่วนเรื่องอื่นของคุณ ฉันไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย!”

พูดจบ เธอก็ก้าวเท้ามุ่งหน้าเดินออกไปอย่างแน่วแน่

ภวินท์หันไปด้านข้าง จึงเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวเดินไปไกล หัวใจบีบรัดอย่างรุนแรง และยังคงเกิดอาการหงุดหงิดตามหลังมา

คำพูดเหล่านั้นที่หญิงสาวเพิ่งจะพูดออกไป ราวกับเป็นเข็มเล่มเล็กๆ ที่คอยทิ่มแทงหัวใจของเขาอย่างไร้เยื่อใย เจ็บทรมานเจียนตาย แต่กลับไร้หนทางรับมือ

ภวินท์หงุดหงิดขึ้นเรื่อย จึงเบนสายตาไปทางอื่น และก้าวเท้า เพื่อมุ่งหน้าเดินไปยังลิฟต์โดยสารทันที

ถึงขั้นเธอพูดออกมาแบบนี้แล้ว เขาก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นี่ต่อ! ซึ่งเขาเองก็ขี้เกียจจะมีส่วนร่วมกับเรื่องของเธอแล้วด้วย!