ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 246

หมอกรณ์พยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรมากอีก

ภวินท์กระซิบพูด “ผมจะไปดูเธอสักหน่อยครับ”

พูดจบ เขาก็หันหลังให้ และเดินขึ้นชั้นสอง พร้อมทั้งเดินไปยังห้องของนิวราอย่างช้าๆ

ด้านหน้าประตู ก็มีคนรับใช้คอยเฝ้าอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ก็รีบทักทายเสียงเบาทันที “สวัสดีค่ะคุณภวินท์”

ภวินท์ค่อยๆ พยักหน้า พร้อมทั้งพูดจาเสียงปกติ “คุณไปบอกกับคุณลุงไว้ก่อน ผมจะขอเยี่ยมนิวก่อน อีกสักพักก็จะแวะไปสวัสดีเขา”

บ่าวไพร่เข้าใจความหมาย จึงพยักหน้าและก้าวเท้าเดินจากไป

เมื่อผลักบานประตูห้องเข้าไป แสงมืดหม่นภายในห้อง และเปิดไฟติดกำแพงสีส้มอ่อน จนส่องสว่างให้มองเห็นภายในห้องอย่างคลุมเครือ

ภวินท์เดินมาอยู่ข้างเตียง จึงจ้องมองใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่ซุกอยู่ในผ้าห่ม จนมีความรู้สึกละอายใจถาโถมอยู่ในหัวใจ

ก่อนหน้าเขาได้ตกลงกับเธอ รอจนอาการป่วยหายจนใกล้จะหายดี จะจัดงานแต่งงานฉลองอันยิ่งใหญ่ที่เธอมิอาจลืมเลือนได้ในชีวิตนี้ ซึ่งช่วงนี้เธอได้บอกใบ้เป็นนัยให้ตั้งหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็แสดงอาการต่อต้านอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อยืนนิ่งอยู่กับที่สักพัก เขาก็เตรียมจะหันหลังเดินจากไป จู่ๆ คนที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มขยับตัว และค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ

เมื่อมองเห็นเขา แววตานิวราทอประกายความแปลกใจออกมาเล็กน้อย “พี่วิน?”

เธอลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นเต้น และยื่นมือไปคว้ามือข้างหนึ่งของเขาเอาไว้อย่างไม่ลังเล “อย่าไปไหนนะ...”

ภวินท์หลุบตาต่ำ จึงมองเห็นท่าทางความน้อยใจและอาการไม่อยากให้ไปแสดงออกมาทางสีหน้าของหญิงสาว จนหัวใจอ่อนยวบยาบ

เขาเบาเสียง และพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “วางใจเถอะ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนิวเอง”

“จริงเหรอคะ?” นิวราซักถามอย่างตื่นเต้น แต่ครุ่นคิดไปอีกอย่าง แววตาก็หม่นหมองลง เธอกางแขนกอดช่วงเอวของภวินท์เอาไว้ น้ำเสียงฉายความน้อยใจออกมา “พี่วิน นิวยังคิดว่าพี่จะไม่ต้องการนิวแล้ว...”

ในเวลานั้น ภวินท์ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่อยู่ในหัวใจได้ ซึ่งในช่วงเวลาที่เขาอยู่ในความมืดหม่นที่สุด นิวราอยู่ข้างกายและเธอคอยดูแลเขามาโดยตลอด ทว่าตอนนี้ เขากลับให้ความรู้สึกความปลอดภัยขั้นพื้นฐานที่สุดกับเธอไม่ได้

เขาก้มหน้า และยกมือขึ้นลูบเส้นผมของเธอ จากนั้นก็พูดเสียงแผ่วเบา “ไม่มีทาง อย่าคิดให้มากเลย”

นิวราได้ยิน รู้สึกดีใจมาก แต่ยังสูดจมูก และเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้า “แล้วทำไมวันนี้พี่ถึงไม่มากินข้าวที่บ้านของเราล่ะคะ พี่ตกลงกับนิวไว้แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

ซึ่งไม่รอให้ภวินท์ได้ตอบคำถาม เธอเบาเสียงลง ในเสียงเผยให้เห็นความไม่สบายใจ จากนั้นจึงพูดต่อ “พี่คงไม่รู้ว่าวันนี้คุณพ่อจะเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานแล้ว พี่ก็เลย...”

เมื่อสบตากับดวงตาอันน่าสงสารคู่นั้นของหญิงสาว หัวใจภวินท์บีบรัด และพูดปฏิเสธตามสัญชาตญาณ “ไม่ใช่ อย่าคิดเองเออเองสิ”

จากนั้น เขาก็ชูมือขึ้น เพื่อปัดบริเวณหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน “มีเรื่องด่วนจริงๆ คราวหน้าจะไม่เป็นแบบนี้แล้วครับ”

มือนิวราที่กกกอดอยู่ตรงช่วงเอวของเขากอดแน่นขึ้นเรื่อย “งั้นก็ดีค่ะ นิวยังคิดว่าพี่วินจะไม่ยอมแต่งงานกับนิวแล้วค่ะ...”

“วางใจได้เลย เรื่องที่ตกลงกับเธอเอาไว้พี่จะต้องทำให้ได้”

ในตอนแรกเขาได้ตกลงกับนิวราเอาไว้ ก็ต้องทำได้ตามที่พูดอย่างแน่นอน

เมื่อเอาอกเอาใจอยู่นาน ในที่สุดนิวราก็เชื่อมั่น และห่มผ้าห่มจนหลับสนิท เขาถึงได้หันหลังและเดินออกจากห้องพัก

แม้ว่าปากเขาจะพูดว่าต้องแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกประหลาดอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เมื่อลงบันไดมา จนถึงชั้นหนึ่ง ภวินท์ก็มองเห็นชนัดพลที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา นัยน์ตาเคร่งขรึมลง เขารีบย่างฝีเท้าเดินตรงไปทางด้านหน้าทันควัน

“คุณลุงครับ”

ชนัดพลได้ยิน จึงเงยศีรษะขึ้น ดวงตาดั่งเหยี่ยวคู่นั้นปะปนด้วยความเย็นชา ไม่เก็บอาการสักนิด “วิน มานั่งสิ”

ภวินท์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา จากนั้นก็มีบ่าวไพร่เข้ามาเสิร์ฟน้ำชาให้อย่างทันควัน

รอจนบ่าวไพร่ถอยออกไปแล้ว ชนัดพลอัดบุหรี่เข้าปอด และตอบน้ำเสียงปกติ “เยี่ยมนิวเสร็จแล้วเหรอ?”

ภวินท์ตอบกลับด้วยท่าทางเรียบเฉย “อืม เธอหลับแล้ว”

ชนัดพลเหมือนว่าไม่สนใจคำว่า “อืม” ที่หลุดออกมาจากปาก ในมือที่คีบบุหรี่เอาไว้ และเขี่ยเศษบุหรี่ออก “วันนี้ทำไมไม่กินข้าวด้วยกัน”