ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 264

เมื่อวานเขาได้ให้ลูกสาวมาขอความช่วยเหลือแต่กลับไม่เป็นผล ดังนั้นวันนี้เลยต้องมาด้วยตัวเอง

จิ้งจอกเฒ่าตัวนี้นะเหรอ

ภวินท์ขมวดคิ้วลดลง ผ่านไปสองวินาที เขาได้สอดส่องอยู่พักหนึ่ง ลุกขึ้นยืน “ อีกสักครู่ผมจะประชุมกับผู้บริหารระดับสูง คุณไม่จำเป็นต้องไป เตรียมรับมือกับเขาเถอะ ”

ชายหนุ่มลุกขึ้น ใช้มือข้างหนึ่งติดกระดุมที่เสื้อสูท เดินตรงมาที่เธอ

ญาธิดารู้สึกถึงลมหายใจของชายหนุ่มที่เข้ามาใกล้ทุกที ร่างสูงใหญ่หลบอยู่ใต้เงามืดปิดบังเธอไว้ เสียงที่ดึงดูดของชายหนุ่มดังอยู่ข้างหู “ แผนกต้อนรับปล่อยให้เขาขึ้นมาแล้ว ก็บอกไปว่าผมกำลังยุ่ง อย่าปฏิเสธตรงๆ เข้าใจไหม”

ใจของเธอเต้นแรงมาก รีบพยักหน้า “ เข้าใจค่ะ”

ถึงแม้ภวินท์จะพูดไม่ชัดเจน แต่ญาธิดาก็เข้าใจความหมายของเขาดี ตอนนี้ตระกูลวรโชติเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สถานการณ์ที่เลี่ยงไม่ได้คงต้องขอความช่วยเหลือ เมื่อมองในส่วนของศีลธรรมเขาคงช่วยไม่ได้ แต่เพราะความส่วนตัวระหว่างกับตระกูลวรโชติเขาจึงไม่สามารถปฏิเสธตรงๆได้

ดังนั้น เธอจึงกลายเป็นโล่อาวุธกำบังให้กับพวกเขา

เลขาท่านประธาน ต้องเปลืองแรงอย่างนี้ในเรื่องที่ไม่ได้เกิดผลดีอยู่ตลอด

ภวินท์ก้มมองลง เห็นผู้หญิงขนตาสั่นเล็กน้อย มุมปากกระตุกทันที ตั้งใจพูดออกว่า “ นี่เป็นงานชิ้นแรกที่คุณย้ายมาสำนักงานCEO ทำออกมาให้ดีละ”

เสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความพอใจ กว่าญาธิดาจะเงยหน้าขึ้น เขาได้เดินออกจากห้องทำงานไปแล้ว

เธอเดินตามออกไป เห็นภวินท์พร้อมกับพายุเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หัวใจเต้น “ ตุบตับ” ขึ้นในอก ญาธิดาไม่รู้ตัวว่าทำไมตัวเองตื่นเต้นอะไรขนาดนี้

หรือเพราะภาระงานชิ้นแรก

เธอไม่กล้าคิดอะไร รีบกลับไปที่ห้องทำงานโทรหาแผนกต้อนรับทันที “ ท่านประธานไปประชุมแล้วค่ะ ก็ไม่ทราบว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ กรุณาแจ้งให้เขาเลื่อนวันเข้ามาวันอื่นก็ได้ ถ้าเขายินยอมจะรอละก็ ก็ให้เขาขึ้นมาได้เลยค่ะ”

เมื่อวางสาย หนังตาของญาธิดากระตุกทันที ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เธอรู้สึกแค่วุ่นวายบอกไม่ถูก

หรือว่าวันนี้ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติ เมื่อดูเวลาสมควรแล้ว จึงรีบลุกขึ้นออกจากห้องทำงาน เดินไปหน้าประตูลิฟต์เพื่อรับชนัดพล

ในไม่ช้า มีลิฟต์ขึ้นมา ประตูเปิดออก ด้านในยืนอยู่สองสามคน หนึ่งในนั้นเป็นชายอายุเกินครึ่งร้อยปี ดวงตาทั้งคู่ดุเหมือนนกอินทรี ดูมีกำลังวังชา มองไม่เห็นถึงความน่าเกรงขามและความกดดัน

ไม่ต้องพูดละ คนนี้ต้องเป็นคนของตระกูลวรโชติแน่ ๆ

ญาธิดาเอียงตัวยืนที่ประตูลิฟต์ รอให้ชนัดพลเดินออกมา ถึงจะยิ้มและพูดว่า “ สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเลขาของคุณภวินท์ที่ทำหน้าที่มารับท่าน เชิญตามดิฉันมาเลยค่ะ”

เมื่อชนัดพลได้ยิน มองเธออยู่พักหนึ่ง ขานรับเงียบๆ เดินตามออกไป

เมื่อผ่านระเบียงทางเดิน เขาใช้สายตาแหลมคมมองดูรอบๆพักใหญ่ มองดูของประดับตกแต่งในบริษัทและมองดูพนักงานที่เดินไปเดินมา เหมือนใคร่ครวญอะไรบางอย่าง

สมกับที่เป็น STN Group ธุรกิจขนาดใหญ่ บริษัทวรโชติเทียบอะไรไม่ได้เลย

จู่ๆก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาในหัว แต่มันเร็วมาก เมื่อนึกถึงลูกสาวคนนั้นของเขาที่จะแต่งงานกับภวินท์ในอนาคต เขาก็รู้สึกปลื้มใจขึ้นทันที

ชนัดพลกลับมามีสติ กวาดสายตามองไปยังหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างหน้าครึ่งก้าว สำรวจมองดูอย่างช้าๆ เอ่ยถามว่า “ คุณภวินท์กำลังยุ่งอยู่เหรอ ”

เมื่อญาธิดาได้ยิน เอียงตัวเล็กน้อย ตอบเบาๆว่า “ ใช่ค่ะ คุณภวินท์มีประชุมกับผู้บริหารระดับสูง ตอนนี้กำลังประชุมอยู่ ก็ไม่ทราบว่าเสร็จเมื่อไหร่ ท่านสามารถนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกสักครู่นะคะ ถ้าไม่สะดวกจริงๆก็สามารถเปลี่ยนเวลานัดล่วงหน้าเป็นวันอื่นได้ค่ะ ”

เมื่อชนัดพลได้ยิน ขมวดคิ้วดูเย็นชาเล็กน้อย ส่งเสียงเหยียดหยามเบาๆ แม้แต่ครึ่งคำก็ยังไม่พูดออกมา

ญาธิดาพาไปส่งที่ห้องรับแขก เชิญให้เขานั่งด้วยท่าทีสุภาพ หลังจากนั้นก็ไปจัดเตรียมน้ำชา

เมื่อยกชาร้อนขึ้นมา ญาธิดาได้รินชาตรงหน้าด้วยตัวเธอเองหนึ่งแก้ว พูดเบาๆว่า “ ด้านข้างมีหนังสือ ท่านสามารถอ่านได้ตามสบาย มีอะไรก็เรียกดิฉันได้เลยนะคะ ”

ชนัดพลนั่งอยู่บนโซฟา มองดูร่างโค้งคำนับที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่ปฏิบัติหน้าที่สมบูรณ์แบบ หรี่ตาเล็กน้อย

เมื่อกี้เขาไม่ได้ดูให้ละเอียด ตอนนี้พอมาดูดีๆ กลับรู้สึกคุ้นตาอยู่ไม่น้อย