ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 266

เธอยกมือขึ้น ไม่ทันรู้ตัวก็โดนที่ขมับ

ตอนที่นิ้วชี้แตะโดนเส้นเหนียวๆ รับรู้ได้ความเจ็บปวดที่บาดแผล เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ตัวเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว

ลูกเกดกระวนกระวายเล็กน้อย เตือนเบาๆว่า “ คุณญาธิดา แผลของคุณไม่สามารถชักช้าไปกว่านี้แล้ว เดี๋ยวจะเกิดแผลเป็น ”

ญาธิดาเงยหน้ามอง เมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ ความเจ็บปวดก็เปลี่ยนเป็นความอบอุ่น

เธอกับลูกเกดก็เพิ่งจะรู้จักกัน ยังไม่ถือว่าสนิท แต่หล่อนดูเป็นห่วงเธอมาก ส่วนภวินท์นั้น.....

เมื่อกะพริบตา เธอยังคงนึกถึงสายตาที่เย็นชาของชายหนุ่มเมื่อสักครู่นี้ ดูเหมือนว่าเธอเป็นแค่เลขาที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเขาที่ไม่สำคัญอะไร

ญาธิดามองไปที่ลูกเกด พูดเบาๆว่า “คุณลูกเกด เรื่องในบริษัทต้องรบกวนคุณแล้วละ ฉันไปโรงพยาบาลก่อนนะ”

ลูกเกดรีบพยักหน้า “ รีบไปเถอะ”

ญาธิดาหากระดาษทิชชูที่สะอาดเช็ดคราบเลือด กลัวทำให้คนที่ผ่านมาเห็นจะตกใจ ตั้งใจหาผ้าก๊อซติดบนปากแผลก่อน ถึงจะรีบเดินออกจากห้องทำงาน

เมื่อประตูเปิดออก เห็นเงาคนด้านนอกประตู เธอถึงกับตกใจ

“ คุณ......”

พายุรีบเดินตาม ก้มหัวลงเล็กน้อยพูดเบาๆว่า“คุณญาธิดา ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาล ”

ญาธิดารู้สึกเกร็ง ขยับริมฝีปาก ผ่านไปสองวินาทีจึงพูดว่า “ ค่ะ ”

ตอนนี้ ในเมื่อพายุเป็นฝ่ายเสนอพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาล เธอก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง

ระหว่างที่มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล รถวิ่งไปด้วยความเร็ว ใช้เวลาสิบกว่านาที ก็ถึงประตูด้านหน้าโรงพยาบาล

เมื่อเห็นโรงพยาบาลที่คุ้นตา ญาธิดาเกิดความลังเลเล็กน้อย

โรงพยาบาลนี้อยู่ใกล้กับบริษัทที่สุดแล้ว เป็นโรงพยาบาลที่(ดร.)ยติภัทรพักอยู่ เธอกลับรู้สึกกังวลว่าต้องเจอกับพ่อและแม่ ถึงตอนนั้นถ้าพวกเขาเห็นแผลที่ศีรษะของเธอ คงถามไม่หยุดแน่ๆ

ในเมื่อเรื่องมาถึงตอนนี้ แผลที่อยู่บนศีรษะของเธอคงรีรอไม่ได้แล้ว ได้แต่ไปทำแผลก่อน

พายุส่งเธอที่ด้านนอกห้องทำแผล ดูเหมือนว่าจะตามเธอเข้าไปด้วย ญาธิดาขมวดคิ้วเล็กน้อย หันกลับมามองเขา “ คุณพายุ ขอบคุณมากที่มาส่งฉัน ต่อไปฉันอยู่คนเดียวได้ คุณกลับไปก่อนเถอะ ”

ท่าทีของเธอเย็นชามาก ท่าทีการพูดคุยแตกต่างจากวันก่อนที่คุยกับเขาที่ห้องทำงานอย่างสิ้นเชิง พายุรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เม้มปาก พูดเบาๆว่า “ คุณญาธิดา คือคุณภวินท์.......”

มีเสียงดังหึ่งๆในหัวของญาธิดา รีบมาดักข้างหน้าเขาและพูดแทรกว่า “ ฉันอยู่คนเดียวได้ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เชิญกลับไปเถอะ ”

น้ำเสียงของเธอหนักแน่นและเย็นชา ที่เต็มไปด้วยความห่างเหิน

เมื่อพายุได้ยิน ก็เลยไม่บังคับอีกต่อไป พยักหน้า แล้วก็หันกลับไป

รอให้เขาเดินออกไปไกลๆ ญาธิดาจึงถอนหายใจโล่งออกมา

เธอไม่อยากได้ยินการมอบหมายงานที่เกี่ยวข้องกับภวินท์อีกแล้ว และไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากเขาทั้งนั้น ตั้งแต่อยู่ที่ห้องรับแขกเมื่อสักครู่นี้ ภวินท์กับชนัดพลดูเข้าขากันได้ดี ใจของเธอเย็นชาเกินพอแล้ว

เสียแรงที่เธอยังคิดแบบไร้เดียงสา ที่ภวินท์อยู่ใกล้เธอแต่ละครั้ง ช่วยเหลือดูแลเธอแต่ละครั้ง น่าจะยังสนใจเธออยู่บ้าง

แต่ความจริงกลับไม่ใช่ ไม่ใช่แม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าเธอเลือดไหลเต็มศีรษะ น้อยใจถึงที่สุด เมื่ออยู่ต่อหน้านิวราหรือคนที่เกี่ยวข้องกับนิวรา เขาไม่มองดูเธอเลยสักนิด

เธอมองออกมาตั้งนานแล้ว คือตัวเธอเองที่โกหกตัวเองอยู่ทุกครั้ง

สูดหายใจเข้าลึกๆ ญาธิดาจึงเดินเข้าไปที่ห้องทำแผล

เมื่อคุณหมอเห็นแผลบนศีรษะของเธอ ขมวดคิ้วทันที “ คุณผู้หญิง คุณไปทำอะไรมา แผลที่อยู่บนหน้านี้ ถ้ารักษาไม่ดีจะเกิดแผลเป็น.... ”

ญาธิดากุมมือเย็นๆทั้งสองข้าง ได้ยิ้มเจื่อนๆกลับไป ไม่พูดอะไร