ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 267

ญาธิดาตกใจเล็กน้อย ไม่มีกิริยาตอบโต้ ธีทัตได้เดินมาตรงหน้าเธอแล้ว ขมวดคิ้ว จ้องมองแผลที่ขมับ

“ คุณเป็นอะไร ทำไมถึงเกิดบาดแผล”

ญาธิดารีบปฏิเสธ ปิดบังไม่แนบเนียน พูดเบาๆว่า “ ไม่มีอะไร ซุ่มซ่ามเองค่ะ”

ธีทัตไม่เชื่อตามนั้น ยื่นมือไปจับเธอ ดึงเธอไปด้านนอกโรงพยาบาลทันที

ญาธิดาตื่นตระหนกเล็กน้อย “ คุณทัต.....คุณจะทำอะไร”

ธีทัตถามอย่างใจเย็นว่า “ หรือว่าคุณอยากให้คุณลุงคุณป้าเห็นคุณในสภาพนี้ใช่ไหม”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ญาธิดาหายจากอาการง่วงนอนทันที

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ นิ่งไปชั่วครู่ เงยหน้ามองธีทัต พูดเบาๆว่า “นาย.....นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

ธีทัตก้มมองเธอ แสดงน้ำเสียงอบอุ่น พูดเบาๆว่า “ ผมเพิ่งจะไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้า พวกเขาดีขึ้นเยอะเลย คุณไม่ต้องกังวล ช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งไปเลยดีกว่า รักษาแผลก่อน ส่วนคุณลุงคุณป้าผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ถ้ามีอะไรผมจะบอกคุณแน่นอน”

ญาธิดารู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง พยักหน้าโดยไม่ทันรู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้น ขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “ ขอบคุณมากเลยนะคะ ”

ชายหนุ่มที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ เค้าโครงหน้าดูไม่ชัด แต่กลับไม่บดบังใบหน้าที่อบอุ่นและรอยยิ้มอ่อนๆที่มุมปาก เขายกมือขึ้นค่อยๆขยี้ที่ศีรษะของเธอ “ เพื่อนกันทั้งนั้น จะขอบคุณอะไร”

ญาธิดาได้ยิ้มกับเขา พูดเบาๆว่า “ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ เปลี่ยนเป็นการเลี้ยงข้าวคุณโอเคไหม”

ชายหนุ่มกระตุกมุมปาก ยิ้มสดใสออกมา เพียงไม่กี่วินาที สีหน้าดูเศร้าทันที “ ถ้าเห็นว่าผมเป็นเพื่อนจริงๆ ก็ไม่ควรจะปิดบังผมนะ ”

เมื่อญาธิดาเห็นเป็นเช่นนั้น จู่ๆ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ขยับริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้รู้จะเริ่มพูดยังไง

เมื่อจับได้ว่าหญิงสาวมีสีหน้าที่รู้สึกลำบากใจ ธีทัตขยับริมฝีปาก ทำเสียงสูง “ ช่างเหอะ ไปกันเถอะ ไม่ใช่พูดว่าจะเลี้ยงข้าวผมเหรอ”

ญาธิดาเงยหน้ามอง เมื่อเห็นเขามีรอยยิ้มเป็นปกติก็ยิ้มตาม “ไปเถอะ”

สองคนเดินห่างๆกันออกไป อีกด้านหนึ่งของประตูทางเข้า พายุที่ยืนอยู่ตรงนั้น แววตาดูหนักแน่น

เรื่องนี้ ต้องรายงานตามความเป็นจริงกับคุณภวินท์แล้ว

ภายในห้องทำงานสำนักงานCEO

“ธีทัตเหรอ”

ภวินท์นั่งอยู่หน้าโต๊ะ คิ้วชนกันแน่น สายตาแสดงถึงความไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

“ ใช่ครับ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปกินข้าวมื้อเที่ยงด้วยกัน และธีทัตก็ไปส่งคุณญาธิดากลับที่พัก”

มือของภวินท์ตั้งอยู่ที่โต๊ะได้กำแน่นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกส่วนหนึ่งที่อธิบายไม่ชัดเจนได้ติดอยู่ในใจ

คิดไม่ถึง ญาธิดาที่ยังดูดีมีเสน่ห์ ไม่คิดว่าพอไปโรงพยาบาลยังได้เจอกับชายหนุ่มที่ตามจีบเธอ

เมื่อเห็นภวินท์มีสีหน้าไม่ค่อยดี พายุรายงานต่ออีกว่า “ แล้วก็ คุณญาธิดาได้ขอลาครึ่งบ่ายนะครับ”

ภวินท์ได้ทิ้งท้ายอย่างเย็นชาว่า “ ช่างหล่อนเถอะ”

เนื่องจากได้รับบาดเจ็บในขณะปฏิบัติงาน ก็สมควรแล้วต้องพักสักครึ่งวันบ่าย เพียงแค่นึกถึงเธอออกไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น จิตใจเขาก็วุ่นวายขึ้นทันที

เขายกมือขึ้นมากดหว่างคิ้ว เขาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง “ รายงานกำหนดการของช่วงบ่ายและช่วงกลางคืนมาหน่อย”

“ ครับ ตอนบ่ายมีรับรองแขกต่างชาติหนึ่งท่าน กลางคืนมีงานเลี้ยงหนึ่งงาน...........”

ในขณะที่ฟังพายุรายงาน ภวินท์ไม่มีสมาธิ ร่างญาธิดาที่มีเลือดสดไหลเต็มศีรษะก็วกไปวนมาอยู่ในหัว สุดท้าย เขายกมือขึ้นมาขยับเนกไทด้วยอารมณ์หงุดหงิด “ พอละ ลงไปก่อนเถอะ”

พายุรับคำและเดินออกไป หลังจากที่ประตูปิด ทุกอย่างถึงสงบเหมือนเดิม

เขาเอนกายพิงไปด้านหลัง ถามหาความรู้สึกที่เอาแต่ใจตัวเอง หลับตาลง ทำใจให้สงบ

ดูเหมือนว่า ช่วงนี้เขาสนใจเรื่องที่เกี่ยวกับญาธิดามากขึ้นทุกวัน

เขาขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่เป็นสัญญาณที่ดี

เวลาสามทุ่ม เสร็จจากงานเลี้ยง ภวินท์ออกมาจากห้องอาหาร สูดอากาศเย็นๆ ยังไม่อยากกลับบ้านพักเลย