ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 269

ภวินท์ขมวดคิ้ว หันไปมองผู้หญิงด้วยความเย็นชา ลุกขึ้นยืนในทันที มองดูหลุยส์อยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยปากพูดอย่างเย็นชาว่า “ นายเที่ยวให้สนุกนะ ฉันกลับก่อนละ”

เมื่อพูดจบ เขาก้าวยาวๆออกจากห้องอาหาร พายุได้แต่เดินตามไปในทันที

ผู้หญิงนนั้นโดนเหยียดหยาม ขอบตาแดงขึ้นทันที มองหลุยส์ด้วยความรู้สึกที่น้อยใจเป็นอย่างยิ่ง “ คุณหลุยส์ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ.....”

หลุยส์กลับไม่รู้สึกโกรธ ยิ้มมุมปาก “ เรื่องนี้ไม่โทษคุณ”

เขาคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดจะให้ภวินท์รับผู้หญิงคนนี้จริงๆ เขาก็แค่ลองหยั่งเชิงดู เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะสนใจอะไร กลัวว่าในใจจะรู้ดีอยู่แล้ว

ในเวลาเดียวกัน ภวินท์ได้ก้าวยาวๆเดินเข้าในลิฟต์ สีหน้าเคร่งขรึมจนทำให้คนอื่นตกใจ

แค่พริบตาเดียวที่ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงใกล้เขา ความรังเกียจของเขายิ่งเพิ่มขึ้นทันที แถมกลิ่นกายแบบนั้นของหล่อน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวเอามากๆ

เขายังจำได้ว่า ญาธิดาน้อยมากที่จะฉีดน้ำหอม แต่เดิมกลิ่นกายของเธอก็ไม่มีกลิ่นให้ฉุนจมูกแบบนั้น ล้วนจะเป็นกลิ่นนม.....

ทันใดนั้น ภวินท์ขมวดคิ้วกันแน่น พริบตาเดียวริมฝีปากที่เย็นๆกลายเป็นความเย็นที่ยาวไปเป็นเส้น

ทำไมจู่ๆ เขาก็นึกถึงญาธิดากันนะ ทำไมถึงเอาผู้หญิงคนนั้นมาเปรียบเทียบกับเธอโดยไม่รู้ตัว

ทำไม

หรือว่า เป็นแบบที่หลุยส์พูดแบบนั้นจริงๆ เขาเริ่มมีความรู้สึกดีๆเหรอ

ภวินท์กลับรู้สึกหมดอารมณ์ทันที ความคิดนี้ได้วนเวียนอยู่ในหัวของเขา รู้ว่าขึ้นรถแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

พายุสตาร์ทรถ เอ่ยถามว่า “ คุณภวินท์ ตอนนี้กลับบ้านใช่ไหมครับ”

“ อืม”

รถได้สตาร์ท ภวินท์ได้ปิดตาลง พยายามผ่อนคลายตัวเอง แต่ใครจะไปรู้ใบหน้าของญาธิดานั้นกลับลอยไปลอยมาในหัวของเขา เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที

หรือว่า ผู้หญิงคนนั้นได้สาปแช่งเขาไว้

ภวินท์ยิ่งคิดยิ่งโกรธ ลืมตาและออกคำสั่งกับพายุ “ กลับรถ ไปที่คอนโดก่อน”

เขาจะไปดูเธอ จะถามให้รู้เรื่อง

ในไม่ช้า รถก็เลี้ยวหัวกลับ มุ่งหน้าไปยังคอนโด

เมื่อถึงประตูทางเข้าคอนโด ภวินท์ยกมือเคาะประตู ยังเต็มไปความรู้สึกที่ยังไม่ทันหายโกรธ

แต่ใครจะไปรู้ว่าเคาะอยู่สองสามครั้ง ยังไม่มีคนมาเปิดประตู ทันใดนั้น ยิ่งทำให้ภวินท์โกรธเพิ่มขึ้นอีก

หรือว่าตอนนี้ญาธิดายังไม่กลับมา แล้วเธอไปไหนละ หรือว่าอยู่ด้วยกันกับธีทัต

ภวินท์ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ กดกริ่งเคาะประตูยังไม่มีคนขานรับ เขาล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา และเจอกุญแจหนึ่งดอกที่ช่องด้านใน

เขาเป็นเจ้าของบ้าน มีกุญแจห้องเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ตอนแรกให้คนกลางเอากุญแจให้ญาธิดาสองดอก เขาตั้งใจจะเก็บไว้เองหนึ่งดอก เพื่อที่จะเก็บไว้เวลาฉุกเฉิน

เมื่อเปิดประตูห้องออก ภวินท์ผลักประตูเข้าไป ในห้องดูมืดมาก จะมีเพียงโคมไฟติดผนังที่อยู่ใกล้กับห้องนอนเปิดอยู่ เขาขมวดคิ้ว เมื่อเห็นกุญแจกับกระเป๋าสตางค์วางอยู่บนตู้ตรงทางเดิน จึงเกิดความสงสัย

ดูๆแล้ว ญาธิดาต้องอยู่ในบ้าน แต่ทำไมเธอถึงไม่เปิดประตู ตั้งใจหรือเปล่า

ภวินท์ปิดประตูห้อง เดินไปยังห้องนอน ผลักประตูออก ด้านในก็มืดเหมือนเดิม เห็นแค่โคมไฟตรงหัวเตียง

ในความรางเลือน เขาก็เห็นเงาคนอยู่บนเตียง เขาเดินไปข้างหน้า ถึงจะเห็นชัดเจน ร่างของญาธิดานอนขดเป็นก้อนกลมๆเล็กๆ โดนผ้าห่มห่อไว้อย่างแน่นหนา ที่ขมับยังคงติดผ้าก๊อซ

ท่านอนของเธอ เหมือนกับทารกในครรภ์ ห่อเป็นก้อนกลม เป็นลักษณะที่เป็นการป้องกันการรุกราน ดูแล้วทำให้รู้สึกเจ็บปวดใจ

ภวินท์รู้สึกอ่อนไหวกับอะไรบางอย่าง

สภาพของญาธิดา เหมือนกับว่าจะไม่ค่อย........

ถึงแม้ว่าจะนอนหลับแล้ว เธอก็น่าจะได้ยินเสียงเคาะประตูเมื่อกี้นี้

เขาค่อยๆยื่นมือออกไป เอาหลังมือแตะลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ

ร้อน ร้อนจี๋เลย

ภวินท์ขมวดคิ้วทันที สีหน้าดูไม่ค่อยดี