ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 297

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” หลุยส์แกล้งยิ้มให้เธอ “ก็แค่อยากจะเตือนคุณธิดาว่าทำอะไรขอให้คิดให้ดีน่ะครับ”

“ภวินท์กับนิวราเขาความสัมพันธ์แน่นแฟ้นมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ใช่ว่าใครจะเข้ามาแทรกกลางได้ง่ายๆ ถึงแม้ว่าภวิน์เขาจะมีด้านอบอุ่นให้คนอื่นด้วย แต่คนที่สำคัญที่สุดในใจเขาก็ยังเป็นนิวราอยู่ดี ไม่เคยเปลี่ยนแปลง"

คำพูดเหล่านี้เหมือนเสียงฟ้าร้องที่ระเบิดเข้าหูญาธิดาโดยตรง

หูเธออื้ออยู่นาน ญาธิดาก็ชะงัก ไม่ได้สติอยู่นาน

จนกระทั่งเธอได้ยินหลุยส์เรียกชื่อเธอ เธอถึงจะตั้งสติกลับมาได้ มือของเธอก็เย็นไปหมด

หลุยส์พูดแบบนี้มีนัย อย่างแรกเลยก็คือบอกว่าเธอไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของภวินท์กับนิวรา แล้วเขาก็เน้นย้ำถึงความสำคัญของนิวราในใจของภวินท์ บอกให้เธอรู้ซึ้งจุดยืนของตัวเอง

แม้ว่าคำเหล่านี้ไม่ได้มาจากปากของภวินท์ แต่มาจากปากเพื่อนสนิทของเขา สำหรับเธอ นี่ทำให้เธอเสียใจไม่น้อยเลย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ประสานมือกันอย่างช้าๆ “แล้วคุณหลุยส์...”

“ผมหมายถึง ถ้าเป็นแค่เลขาของภวินท์ ก็แค่ทำในสิ่งที่คุณต้องทำ ไม่ต้องอยากรู้เรื่องอื่น อย่าเข้าไปรบกวนชีวิตส่วนตัวของเขา คุณธิดาฉลาดขนาดนี้ น่าจะเข้าใจที่ผมพูดนะครับ”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ สงบลงเล็กน้อย จิตใจของเธอรู้สึกหดหู่

สุดท้าย เธอก็ขยับริมฝีปากและพูดว่า "ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

"เข้าใจก็ดีครับ รักษาระยะห่าง มันดีต่อทั้งภวินท์และตัวคุณเอง"

เมื่อพูดจบ หลุยส์ก็จ้องมองเธอ แล้วก็เดินออกไป

จู่ๆ ห้องก็เงียบลง ญาธิดามองดูกล่องข้าวที่อยู่ข้างหน้าโดยไม่รู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าคนรอบๆ ภวินท์จะมองว่าเธอนั้นเป็นส่วนเกิน ไม่ว่าจะเป็นนิวรา หรือว่าปกรณ์กับมรกตพวกเขาไม่ต้องการให้เธอเข้าใกล้ภวินท์มากเกินไป

แล้วภวินท์เองล่ะ

ด้วยความผิดหวัง ญาธิดานั่งลงบนเตียง ครุ่นคิด และสับสน

และเมื่อพยาบาลมาตรวจอาการบาดเจ็บ จู่ๆ เธอก็เรียกหล่อนไว้แบบจริงจังมาก “สภาพร่างกายของฉันตอนนี้ ออกจากโรงพยาบาลได้หรือยังคะ”

พยาบาลตกใจเล็กน้อย “ถ้าทายาแล้วก็กลับไปอยู่บ้านได้แล้วนะคะ แต่ทำไมจู่ๆถึงอยากออกจากโรงพยาบาลล่ะคะ”

ญาธิดายิ้มๆ ไม่ตอบคำถามของเธอ “งั้นช่วยทำเอกสารขอออกจากโรงพยาบาลให้หน่อยได้ไหมคะ”

เธออยู่ติดกับห้องของภวินท์ ไปๆมาๆแบบนี้ จะหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอกันคงเป็นไปไม่ได้ เธอไปรักษาตัวที่บ้านคงจะดีกว่า แถมประหยัดเงินค่ารักษาด้วย

นางพยาบาลพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของเธอ เธอก็พูดอะไรไม่ได้อีก เธอก็เลยต้องช่วยทำเอกสารออกจากโรงพยาบาลให้

เก็บของเสร็จหมดแล้ว ญาธิดาก็จากไปอย่างเงียบๆ พอเห็นห้องข้างๆของภวินท์ เธอก็ใจหาย ทำได้เพียงกัดฟันเดินจากไป

อีกด้านหนึ่งภวินท์กำลังดูเอกสารที่พายุส่งมาบนโน้ตบุ๊ก ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับห้องข้างๆเลย

เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากภวินท์ทำงานในมือจบ จู่ๆ เขาก็นึกถึงผู้หญิงตัวเล็กในห้องข้างๆ

ไม่คิดเลยว่าเธอจะหายหน้าหายตา ไม่โผล่มาให้เขาเห็นเลยตั้งแต่เช้า เขายกริมฝีปาก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วส่งข้อความหาเธอ

นานไป ก็ไม่มีข้อความตอบรับ เขาเหลือบมองดูเวลา เกือบได้เวลากินข้าว เขาก็เลยโทรไปหาญาธิดา แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือไม่มีคนรับสาย

เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กๆ และจู่ๆ หลุยส์ก็ผลักประตูเข้ามา เอาอาหารเย็นเข้ามาด้วย

ภวินท์ขมวดคิ้วมองหลุยส์แล้วพูดว่า "เรียกพยาบาลสิ"