ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 298

อากาศภายในห้องเริ่มเย็นลง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกัน ภวินท์ถึงค่อยๆกลับมามีสติได้

หลุยส์ถอนหายใจเบา ๆ “ช่างมันเถอะ นายคิดเอาเองละกัน อย่าลืมนะว่า นายมีคู่หมั้นที่กำลังจะหมั้นหมายด้วย”

เขาหันหลังเดินจากไป

สักพักก็เหลือแค่ภวินท์อยู่ในห้อง

ใบหน้าของญาธิดาผุดขึ้นในใจของเขา สุดท้าย เขาก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ระงับอารมณ์ของตัวเองลง

เหมือนไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ที่ญาธิดาเข้ามาในชีวิตของเขาทีละเล็กทีละน้อยโดยไม่ทันได้สังเกต ไม่ง่ายเลยที่จะลบเธอออก

ดูเหมือนว่าเขาควรจะหักห้ามใจจริงๆแล้วล่ะ อย่างน้อยที่สุดก็ในตอนนี้ที่บริษัทไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาไม่ควรจะมีจิตใจคิดถึงเรื่องอื่น

เมื่อเหลือบมองโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ ภวินท์ก็หยิบขึ้นมา ทันทีที่เขาเปิดดูก็เห็นข้อความจากนิวรา

“พี่วิน พี่ดีขึ้นรึยังคะ”

“นิวอยากไปพี่ที่โรงพยาบาล แต่กลัวจะรบกวนพี่”

“ฉันเป็นห่วงพี่จริงๆ เห็นแล้วตอบกลับมาหน่อยนะคะ”

“....”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็พิมพ์ตอบกลับไป “มาสิ”

พอดีกับที่เขาก็มีเรื่องจะถามเธอด้วย

หลังจากได้รับคำตอบจากภวินท์แล้ว นิวราตื่นเต้นมากจนแทบจะกระโดดโลดเต้น เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและให้ชยินไปส่งที่โรงพยาบาล

ทันทีที่ไปถึงประตูห้อง เธอก็รีบผลักประตูเข้าไปทันที "พี่วิน!"

ภวินท์มองมาที่เธอด้วยแววตาที่เย็นชา "มาแล้วเหรอ"

"ในที่สุดพี่ก็อยากเจอฉัน!" นิวรารีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเตียง จับมือภวินท์ ดวงตาเป็นสีแดงทันที "นิวคิดว่าพี่วินจะโกรธนิวแล้วซะอีก"

แววตาของภวินท์เย็นชาขึ้นอีก “ทำไมพี่ต้องโกรธนิวด้วย หรือว่านิวทำอะไรผิดมา”

ประโยคนี้เหมือนเป็นน้ำเย็นสาดทำให้นิวรามีสติขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองภวินท์อย่างตื่นตระหนก แล้วรีบส่ายหน้า "ไม่นะคะ ก็เมื่อครั้งก่อนที่นิวไปหาพี่ ทำให้พี่ไม่ได้พักผ่อน นิวนึกว่าพี่โกรธนิวเรื่องนั้นก็เลยไม่ตอบข้อความนิว..."

ภวินท์จับความตื่นตระหนกในดวงตาของหญิงสาวได้ ภวินท์กระตุกมุมปากของเขา "ในสายตานิว พี่ดูเป็นคนโกรธง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เปล่า นิวไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น..."

เสียงของนิวราเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ ขณะที่เธอพูด น้ำตาก็หยดลงราวกับเม็ดฝน "นิวแค่รู้สึกว่าพี่เย็นชากับนิวมากกว่าเมื่อก่อนก็เลยกลัว..."

เห็นแบบนั้น ภวินท์ยกมือขึ้นนวดคิ้วถามว่า "นิวพี่มีเรื่องจะถาม”

นิวรามองเขาทั้งน้ำตา เช็ดน้ำตาแล้วถามกลับเบาๆว่า “เรื่องอะไรคะ”

ภวินท์ไม่อยากอ้อมค้อม เลยถามไปตรงๆ ว่า "เรื่องแผนงานที่รั่วไหล เกี่ยวกับเธอไหม"

นิวราตะลึงเล็กน้อย เสียวสันหลังวาบ แล้วรีบพูด “พี่วิน เรื่องนี้จะเกี่ยวกับนิวได้ยังไงล่ะคะ”

ภวินท์นัยน์ตาดูจริงจัง “ลูกน้องพี่ตรวจสอบได้ว่า เธออยู่ในรถตอนที่ญาธิดาไปส่งเอกสาร ตอนที่เธออยู่ที่สี่แยก เธอก็อยู่ในรถคนเดียวประมาณสิบนาที”

นิวราตกใจ รีบส่ายหน้า “นิว... ไม่เห็นมีแผนงานอะไรเลย นิวไม่รู้เรื่องนี้สักนิด อีกอย่างพี่วินคิดดูนะคะว่านิวจะได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้ พี่ก็รู้ว่านิวสนใจแค่เรื่องพี่เท่านั้น!”

เธอพูดพลางกำมือของภวินท์แล้วแน่น ส่ายหน้าบอกปัดด้วยความร้อนรน ตาแดงก่ำ ดูแล้วน่าสงสาร

ภวินท์ขมวดคิ้ว รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เขาไม่ต้องการที่จะสงสัยใคร แต่เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เขาต้องรู้ให้ได้

นิวราร้องสะอื้น เสียงแหบเล็กน้อย “นิวโตมากับพี่ รู้จักกันมานานขนาดนี้ ทำไมนิวต้องทำร้ายพี่ล่ะคะ”

ภวินท์ชะงักไป หรือว่าเขาจะสงสัยผิดคนจริงๆ

เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือออกไปจับมือของนิวรา เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย "พี่ไม่ได้จะจับผิดนิว แต่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น พี่ก็เลยต้องถามทุกคนที่มีความเป็นไปได้น่ะแหละ"

นิวราใช้โอกาสนี้เอนตัวไปที่หน้าอกของเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้น “นิวรู้ค่ะ พี่วิน นิวก็ไม่ได้จะว่าพี่ นิวช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย มีแต่จะทำให้พี่เดือดร้อน...”

แก้มและใบหูของหญิงสาวในอ้อมอกนั้นแดงก่ำ น้ำเสียงก็น่าสงสาร ภวินท์ยกมือขึ้นหยิบทิชชูข้างๆ ขึ้นมาช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ "เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว"

นิวราเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเบลอเพราะน้ำตา ดูน่าสงสารจริงๆ "นิวได้ยินมาจากคุณน้าว่างานหมั้นของเราจะกำหนดวันแล้ว จริงเหรอคะ"

แววตาของภวินท์มีความวุ่นวายอยู่เล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้า "ใช่”

เมื่อได้ยินแบบนั้น นิวราก็มีสีหน้าแปลกใจทันที เธอเอื้อมมือไปโอบแขนของเขา แล้วพูดเบาๆ “งั้นต่อไปนิวก็จะได้อยู่กับพี่วินไปตลอดแล้วสินะคะ นิวดีใจจัง...”

ภวินท์ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร

แล้วเขาก็ยกมือขึ้นทัดผมที่กรอบหูของเธอ มองดูเธอด้วยความเอ็นดู

การจัดพิธีหมั้นนี้เป็นเพียงการหาประโยชน์ของคนอื่นๆเท่านั้น คนที่มีความสุขจริงๆกับเรื่องนี้คงจะมีแค่นิวราคนเดียวนี่แหละ

สองสามวันต่อมา ความสัมพันธ์ระหว่างนิวรากับภวินท์ก็ดูจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอมาส่งข้าวส่งน้ำให้ทุกวัน กินข้าวด้วยกัน บวกกับร่างกายของภวินท์ที่ฟื้นตัวได้ดี ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ แผลก็ปิดดีแล้ว

ตอนก่อนออกจากโรงพยาบาล นิวรากลับไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง เธอจับมือภวินท์แล้วถามว่า “พี่วินจะไม่อยู่พักอีกสักวันจริงๆเหรอคะ”

ภวินท์ยิ้มๆ "ที่บริษัทต้องการพี่ คราวหน้าถ้ามีเวลาเดี๋ยวค่อยอยู่กับเธอใหม่นะ"

นิวราถอนหายใจ "ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นนิวจะใช้ช่วงนี้เตรียมตัวสำหรับการหมั้น"

เมื่อได้ยินคำว่าหมั้น ภวินท์ก็ชะงักเล็กน้อย ปลดกระดุมเสื้อออก น้ำเสียงเย็นชา “นิว ออกไปรอก่อน พี่จะเปลี่ยนชุด”

นิวราได้ยินดังนั้น ก็ยิ้ม ไม่ได้จะออกไป อีกทั้งยังเอื้อมมือไปที่มือของเขา “นิวทำให้ค่ะ นิวช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”

แม้ว่าบาดแผลข้างหลังของเขาจะปิดดี แต่เขาก็ยังขยับตัวไม่ได้มากนัก เวลาใส่เสื้อเชิ้ตแบบนี้ก็ยังไม่สะดวก

เมื่อได้โอกาส นิวราก็ดีใจมาก เธอเอื้อมมือไปช่วยเขาแกะกระดุมที่เหลือ เมื่อเห็นผิวสีน้ำผึ้งที่หน้าอกของชายหนุ่ม หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นและร้อนรุ่ม

ทันทีที่มือเล็กๆ นุ่มๆ ลูบไล้หน้าอกอันแน่นหนาของชายหนุ่ม ญาธิดาก็เม้มริมฝีปากหัวเราะเบาๆ แต่วินาทีต่อมา มือก็ถูกบีบไว้

“นิว” น้ำเสียงของภวินท์เข้มขึ้นอย่างจริงจัง “ออกไปก่อน แล้วเรียกพายุเข้ามา”

“พี่วิน...” นิวราเงยหน้า “นิวช่วยพี่ก็ได้นี่ จะไปรบกวนคนอื่นทำไม”

อีกอย่าง พวกเขาก็กำลังจะหมั้นกัน เรื่องแบบนี้ไม่เห็นมีอะไรเสียหายเลย

แต่ใครจะรู้ว่าภวินท์จริงจังมาก มองเธอเขม็ง เธอตกใจ แล้วรีบดึงมือออก “โอเคค่ะ นิวไปก็ได้”

พูดพลาง เธอก็หันกลับไปแบบไม่พอใจ เดินออกไปจากห้อง

ภวินท์ยืนอยู่ที่เดิม ขมวดคิ้วแน่น อารมณ์ซับซ้อนไปหมด

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบให้นิวราแตะเนื้อต้องตัวนัก แต่เมื่ออยู่กับญาธิดา เขากลับไม่มีความรู้สึกอย่างนี้เลย

เป็นเพราะคุ้นเคยกับเธอดีหรือเปล่านะ