ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 303

ญาธิดาใจเต้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่ม ก็ได้แต่กัดฟันเอาไว้และเดินตามไป

หลังจากที่เธอเดินตามเขาเข้าห้องทำงาน เธอได้ยินเสียงภวินท์ออกคำสั่งทันที “ปิดประตูห้องซะ”

“ค่ะ”

ญาธิดาได้ยินคำสั่งให้ปิดประตู ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

หรือว่าต้นเหตุจะมาจากการที่เธอแสดงความจองหองเกินควรต่อหน้าพิชญ์สินีเหรอ? ดังนั้นจึงตั้งใจเรียกเธอมาอบรมบ่มนิสัยอยู่คนเดียว?

พอเธอรู้สึกตื่นเต้น จึงแหงนหน้ามองภวินท์ และเริ่มต้นอธิบายทันที “คุณภวินท์ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ เธอทำฉันก่อน...”

โดยที่ไม่รอให้เธอได้พูดอธิบายให้จบ ก็มีเสียงดังชัดเจนของชายหนุ่มดังขึ้น “มานี่”

ญาธิดาเงยหน้า จึงมองเห็นภวินท์กำลังหยิบถุงกระดาษใบหนึ่งออกมาจากตู้ที่อยู่ด้านข้าง และจัดการวางลงบนโต๊ะ เธอตกตะลึงทันที พร้อมทั้งก้าวเดินมาทางด้านหน้า

ภวินท์ยิ้มให้เธอเล็กน้อยพร้อมทั้งเชิดปลายคางขึ้น และพูดน้ำเสียงปกติ “เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เมื่อได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น ญาธิดาก็ฉุกคิดได้ทันควันถึงเรื่องเสื้อทางด้านหลังมันเลอะเทอะสกปรก เธอใช้หลังฝ่ามือลูบคลำถึงความชื้นแฉะทางด้านหลัง พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และมองถุงกระดาษที่อยู่บนโต๊ะ

พอเห็นว่าเธอไม่มีการขยับเขยื้อน ภวินท์ก็เลิกคิ้วพูด “ยังยืนอึ้งอยู่ทำไม หรือจะให้ผมลงมือเปลี่ยนให้คุณเองหรือครับ?”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งเดินมุ่งหน้าไปหยิบเสื้อที่อยู่ในถุงกระดาษออกมา เป็นกระโปรงสีเขียวอ่อน ท่อนบนเป็นเสื้อสูทแนวมินิมอล ท่อนล่างเป็นกระโปรงสั้น เนื้อผ้านุ่มระบายอากาศได้ดี ช่างเรียบง่ายและสง่างามไปพร้อมกัน

เธอตะลึงเล็กน้อย ยืนลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็มองภวินท์พลันถามทันที “ชุดนี้ให้ฉันเหรอคะ?”

เพราะเป็นชุดใหม่ทั้งหมด แถมยังไม่ได้แกะป้ายออกด้วยซ้ำ

ภวินท์หยิบเอกสารที่อยู่วางอยู่ด้านข้างติดมือมา จากนั้นก็ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าคุณใส่ก็เป็นของคุณแล้วแหละ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็เริ่มลังเลเล็กน้อย และเกิดความรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา

เสื้อผ้าที่ให้ความรู้สึกดูเหนือกว่า เสื้อผ้าคุณภาพดีเยี่ยมแต่กลับวางอยู่ในห้องทำงานของภวินท์ เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์คงเป็นของนิวราจัดเตรียมเอาไว้ ถ้าเธอเอามาใส่ เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะ

เธอคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็วางเสื้อผ้าในมือลง และมองภวินท์พลันกล่าวออกมา “คุณภวินท์คะ ฉันกลับไปห้องทำงานแล้วใช้ผ้าเปียกเช็ดก็หมดเรื่องแล้วค่ะ คงไม่ต้องสิ้นเปลืองเสื้อผ้าชุดนี้ของคุณหรอกค่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ภวินท์ก็ย่นคิ้วเล็กน้อย และช้อนตามองเธอ “สิ้นเปลืองยังไง?”

ญาธิดาก้มศีรษะลงด้านล่าง พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “อีกอย่างเดี๋ยวคุณนิวเธอทราบเรื่องเข้า กลัวว่าจะเกิดการเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ”

บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบทันที วินาทีต่อมาก็มีเสียงหัวเราะดูถูกดูแคลนของชายหนุ่มดังขึ้น

ญาธิดาเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ “คุณภวินท์....”

“ชุดนี้ผมเตรียมไว้ให้คุณอยู่แล้ว”

“เตรียมไว้ให้ฉัน?”

“นี่เป็นเสื้อผ้าของredeur คุณอยากพูดให้ชนะใจนักแสดงที่จะมาเป็นพรีเซนเตอร์แบรนด์ของเรา ซึ่งตนเองก็ต้องหลงใหลกับการสวมใส่redeurเป็นอันดับแรก ฉะนั้นผมจึงเลือกไว้ให้คุณหนึ่งชุด คุณไม่อยากได้เหรอครับ?”

ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็มองดูถุงกระดาษใบนั้น ในที่สุดก็มองเห็นlogoเล็กๆ ฝีมือประณีตที่อยู่ด้านบน

ทันใดนั้น เธอถึงตระหนักถึงความหมายได้ทันท่วงที

เมื่อมองเห็นลักษณะท่าทางเช่นนี้ของหญิงสาว ภวินท์ก็เอ่ยเสียงเรียบเฉย “เดิมทีก็วางแผนจะให้คุณในตอนบ่าย เมื่อมองเห็นเสื้อผ้าสกปรกของเธอแล้ว ประจวบเหมาะกับที่นี่ก็มีชุดให้เปลี่ยน เลยเรียกคุณมา”

ญาธิดาดูเซอร์ไพรส์เล็กน้อย “งั้น...ขอบคุณค่ะคุณภวินท์”

ภวินท์ใช้ปลายคางชี้มัน “เปลี่ยนสิ ผมอยากเห็น”

ญาธิดาหยิบเสื้อผ้าออกมา และเริ่มลำบากใจ

ถึงแม้ว่าเธอกับภวินท์เคยได้เสียกันมาก่อนก็ตาม แต่การที่ให้เธอมาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าต่อตาเขา กลางวันแสกๆ อย่างโจ๋งครึ่ม เธอทำไม่ได้จริงๆ

ภวินท์เหล่ตามองใบหูที่แดงระเรื่อของเธอ เขาอมยิ้มมุมปาก “ไปเปลี่ยนในห้องพักสิ”

ญาธิดาปลดปล่อยวางภาระที่หนักอึ้งออกทันที พร้อมทั้งตอบรับทันควัน จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าและเดินเข้าไปยังห้องพักลับๆ ที่อยู่ภายในห้องทำงานเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ไซส์ไม่ใหญ่หรือเล็กมาก กำลังพอดี เหมือนว่าตัดตามไซส์เธอเลย