ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 311

ญาธิดาเก็บสิ่งของที่อยู่ภายในห้องทำงานของตนเองมากองรวมกัน พร้อมทั้งเอาเอกสารต่างๆ มากองสุมอยู่อย่างมั่วซั่ว พร้อมทั้งจับยัดลงกล่องกระดาษเป็นลัง เธออุ้มกล่องขึ้นมา หลังจากพูดคุยกับนวิยาแล้ว จึงเดินออกจากห้องทำงาน

พายุยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ไกลนัก สายตาเหลือบมองมาทางนี้ จากนั้นก็เร่งฝีเท้ามุ่งหน้าเดินมาหา และจัดการหยิบกล่องกระดาษที่อยู่ในมือของเธออย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง “คุณธิดา ผมถือเอง”

ญาธิดาไม่ได้แสดงท่าทางปฏิเสธ พลันแหงนหน้ามองเขา ดวงตาฉายความหวั่นไหว พลันอ้าปากพูดอย่างอดใจไม่ไหว “คุณภวินท์ให้คุณมาเหรอ?”

พอพายุได้ยินแววตาชะงักเล็กน้อย หลังจากหยุดอยู่สักครู่ถึงเอ่ยปากพูด “อันอันกำชับผมมา ให้ผมคอยดูแลคุณตอนอยู่ในบริษัทให้มากๆ ครับ”

คำพูดประโยคเดียว ราวกับเติมน้ำแข็งเย็นจัดลงในถาด จนทำให้หัวใจอันเย็นเฉียบที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วพลันเย็นยะเยือกจนทะลุทะลวงไปหมดทั้งตัว

ที่แท้...เธอยังคิดว่าเป็นเขา

เธอคลี่มุมปากยิ้ม จากนั้นก็หันหน้าไปยังทางด้านหน้า และไม่ได้พูดอะไรต่อ

พายุที่อยู่ทางด้านข้างมองเห็นเหตุการณ์นั้น ถึงกลับลังเลอยู่สักพัก จึงพูดต่อว่า “คุณภวินท์ได้กำชับไว้แล้ว ถ้าคุณต้องการอะไรสามารถมาหาผมได้เลย เรื่องชุดราตรีที่จำเป็นต้องใส่ในงานพิธีหมั้น ผมจะ...”

“ไม่ต้องแล้วแหละ” เธอตัดบทตอบปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “แค่เสื้อผ้าชุดเดียว ฉันพอจะจ่ายไหว”

เรื่องเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอไม่อยากจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับภวินท์อะไรอีก

เมื่อมาถึงประตูแผนกธุรการ ญาธิดารับกล่องมาจากมือของพายุ หลังจากพูดขอบคุณเขาแล้ว จากนั้นก็หันหลังให้และเดินหน้าต่อไป โดยที่ไม่มีการหันศีรษะกลับมามองด้วยซ้ำ

พายุยืนอยู่ที่เดิม และคอยมองเธอเดินออกไปไกล ในหัวสมองกลับคิดถึงเรื่องอื่นตามความเป็นจริง

ตอนที่อยู่ที่สำนักงานCEOเมื่อกี้นี้ ทั้งๆ ที่ภวินท์ได้กำชับให้เขาคอยช่วยเหลือเธออย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ แถมยังจงใจมอบหมายงานโดยที่ไม่อนุญาตให้พูดว่านี่เป็นความคิดของเขา ดังนั้นเมื่อครู่เขาจึงเอาชื่ออันอันขึ้นมาแอบอ้าง

เห็นๆ อยู่ว่าท่านประธานสนใจเธอ แต่กลับแสดงความเฉยเมยออกมาทุกครั้ง คนหนึ่งก็เก็บซ่อนอย่างมิดชิด อีกคนก็เข้าใจผิดจนไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป ควรจะทำยังไงดีล่ะ...

ตั้งแต่วินาทีที่เดินเข้าประตูแผนกมานั้น ญาธิดาก็สัมผัสได้ถึงสายตาของเพื่อนร่วมงานที่พุ่งเป้ามาที่ตัวเธอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ยืนหลังตรงเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานทันที แต่เพิ่งจะเดินถึงประตู ก็เห็นพิชญ์สินีเดินออกมาทางด้านข้าง

หลังจากผ่านเรื่องครั้งที่แล้วมา พิชญ์สินีกับญาธิดาก็แตกหักกันจนขาดสะบั้นกันไปแล้ว ซึ่งในเวลานี้เธอไม่ยอมปิดซ่อนและเก็บงำอีกต่อไปแล้ว จึงเดินไปดักหน้าเธอเอาไว้

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งแหงนหน้ามองเธอพลันถามทันที “มีธุระอะไร?”

พิชญ์สินีค่อยๆ เชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย พร้อมทั้งใช้แววตาสะใจจ้องมองเธอ “นี่แกจะไปไหน?”

ญาธิดาพูดเน้นย้ำทุกถ้อยคำ “กลับห้องทำงาน”

“แกยังมีห้องทำงานอยู่อีกเหรอ?” พิชญ์สินีเหลือบตามองเธอ พลันคลี่ยิ้มตรงมุมปาก “ตอนนี้ในแผนกธุรการนอกจากฉันแล้ว ก็ยังมีผู้ช่วยหัวหน้าแผนกอยู่อีกคน แกกลับมาก็ไม่มีตำแหน่งให้แกแล้วแหละ”

สมองของญาธิดาอื้ออึงทันที และเริ่มตกใจ จึงอ้าปากเตรียมจะถามกลับ ก็เห็นประตูห้องทำงานที่เคยเป็นของเธอมาก่อนเปิดออก จากนั้นก็มีเงาอันคุ้นเคยเดินออกมาจากด้านใน

หัวใจญาธิดาบีบรัดทันที “ชมพู่?”

พอชมพู่ที่อยู่ตรงนั้นมองเห็นญาธิดา ก็เกิดอาการตะลึงเล็กน้อย เพียงชั่วขณะ เธอก็ได้สติกลับมา จึงเดินเข้ามาสอบถามทันควัน “ธิดา แกกลับมาได้ยังไง?”

โดยที่ไม่รอให้ญาธิดาตอบคำถาม พิชญ์สินีที่อยู่ด้านข้างก็อ้าปากพูดทันที “ทนอยู่ที่สำนักงานCEOต่อไม่ไหวแล้ว เลยเสนอหน้ากลับมา”

พอชมพู่ได้ยิน จึงฉายความเคอะเขินออกมาอยู่บนใบหน้า เธอยื่นมือออกไปจับมือของญาธิดาเอาไว้ แถมพูดด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย “ธิดา ระยะนี้งานในแผนกก็เยอะมาก พี่แนนเลยให้ฉันเลื่อนมาอยู่ในตำแหน่งผู้ช่วย ฉันก็ไม่รู้ว่าแก...”

ญาธิดาคลี่ยิ้มเล็กน้อย พร้อมทั้งตบมือชมพู่เบาๆ พร้อมทั้งพูดปลอบใจ “ไม่เป็นไรนะ เรื่องนี้โทษแกไม่ได้หรอก ฉันจะไปสอบถามพี่แนนเองว่าเธอจะจัดการกับฉันยังไง”

จากนั้นได้พูดคุยกับเธออยู่หลายประโยคเสร็จแล้ว เธอถึงหันหลังให้และมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของหัวหน้าแผนกทันที

แม้ว่ามองผิวเผินจะพูดว่าไม่เป็นไรก็ตาม แต่ในใจนั้นกลับรู้สึกไม่สบายใจอยู่ร่ำไป ซึ่งตอนนี้ชมพู่ได้มานั่งแทนที่ตำแหน่งของเธอไปแล้ว งั้นเธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ?

เธอเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าประตูห้องทำงาน พร้อมทั้งชูมือขึ้นและเคาะประตู จากนั้นจึงเดินเข้าไป พี่แนนมองเธอ ซึ่งไม่ได้แสดงสีหน้าผิดแปลกอะไร พร้อมทั้งเชิญเธอนั่งลง หลังจากเข้าใจสถานการณ์เป็นอันเรียบร้อยแล้ว จึงอ้าปากพูด “งั้นเอางี้นะ เธอกับชมพู่แชร์ห้องทำงานกัน เป็นผู้ช่วยแผนกนี่แหละ รอเวลาอีกสักพักค่อยปรับระบบกันใหม่นะ”

ญาธิดาได้ยินแล้ว จึงพยักหน้าเล็กน้อย