ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 312

พนักงานมองเห็นเขาก้าวเร่งฝีเท้าเดินไปทางนั้น จึงตกใจทันที พร้อมทั้งรีบตามเข้าไปอย่างร้อนรน “คุณคะรบกวนหยุดก่อน นี่มันเป็นห้องลองเสื้อของผู้หญิงค่ะ...”

ซึ่งในเวลานี้ คณินหมดความอดทน เขาลื่นงานที่บริษัทเพื่อมาเดินเที่ยวกับเด็กสาวคนนี้ แต่พอสุดท้ายแล้วกลับถูกเธอปั่นจนหัวหมุน

“ผมมาหาคน”

เขาพูดประโยคนี้ออกไป แต่ฝีเท้าก็ยังมุ่งหน้าเดินไปทางนั้นโดยไม่หยุดสักก้าวเดียว

พอเดินไปทางนั้น โดยปกติห้องลองเสื้อทั้งแถวจะกึ่งเปิดประตูเอาไว้ มีแค่ประตูห้องเดียวที่ถูกปิดแน่น เขาเดินไปตรงจุดนั้นอย่างไม่ลังเลอะไรเลย จากนั้นจึงยกมือขึ้นเคาะประตู พร้อมทั้งพูดอย่างเย็นชา “เธอออกมาหาผมเดี๋ยวนี่นะ!”

ภายในห้องลองเสื้อ ญาธิดาใส่กระโปรงเสร็จพอดี เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูทางด้านนอก ตกใจจนตัวสั่นเทา

ไม่ต้องรอให้เธอต้องครุ่นคิดจนรู้เรื่อง ก็มีเสียงชายหนุ่มดังอยู่ด้านนอก “เร็วหน่อย ผมไม่มีเวลามาเล่นซ่อนหากับเธอนะ!”

“ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย รบกวนคุณช่วยออกไป...”

ซึ่งเป็นเสียงของพนักงานดังขึ้นมาอีกครั้ง ญาธิดางงอย่างไม่เข้าใจ พลางยกมือปลดกลอนที่ขัดประตูออก จากนั้นก็ผลักประตูออก

คณินได้ยินเสียงแล้ว พอช้อนตามอง จังหวะที่เห็นที่อยู่ด้านในนั้น แววตาหม่นหมองลงไปเยอะในชั่วขณะนั้น

“ญาธิดา?”

“คณิน?”

ทั้งสองคนสบตากัน ราวกับเรียกชื่อของอีกฝ่ายพร้อมๆกัน

คณินตั้งสติได้ก่อน “คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันกำลังลองชุดอยู่นะ” ญาธิดากะพริบตาปริบๆ “แล้วคุณมาเคาะประตูทำไมคะ?”

พนักงานที่อยู่ด้านข้างเห็นเหตุการณ์ จึงมองทั้งสองคนอย่างมึนงงกว่าเดิม

คณินหันมองห้องลองเสื้อห้องว่างที่อยู่ด้านข้าง จึงหันไปมองพนักงานในร้าน “ในร้านของพวกคุณยังมีห้องลองเสื้อตรงจุดอื่นอีกมั้ย?”

พนักงานส่ายหน้าไปมา “ไม่มีค่ะ”

พอคณินได้ยิน หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเล็กน้อย จึงฉุกคิดถึงข้อความที่ส่งมาอย่างไม่มีที่มาที่ไปเมื่อครู่นี้ จนเกิดความสงสัยอยู่ในใจ และเมื่อมองเห็นความสงสัยที่อยู่ในแววตาของญาธิดา เขาถึงตั้งสติได้ พร้อมทั้งคลี่ยิ้มให้ “เมื่อกี้ผมกำลังตามหาคนอยู่ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับคุณเข้า”

ญาธิดาได้ยินแล้ว จึงพยักหน้าเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไร

พนักงานในร้านที่อยู่ทางด้านข้างมีวิสัยทัศน์จึงรีบข้างถอยไปอีกทาง

คณินมองญาธิดา พร้อมทั้งยิ้มให้เล็กน้อย “ไม่ได้เจอกันเสียนานนะครับ”

“ใช่ค่ะ” ญาธิดาพยักหน้าเล็กน้อย

เธอกับคณินไม่ได้เจอหน้ากันสักพักใหญ่แล้ว ซึ่งในวันนี้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าคุณชายที่เอาแต่ใจดื้อหัวรั้นก่อนหน้านี้ แต่จู่ๆพวกเขากลับใช้วิธีนี้ในการพบเจอกัน ซึ่งมันดูเคอะเขินอยู่บ้าง

สายตาของชายหนุ่มเหลือบมองกระโปรงที่อยู่บนตัวเธอ พร้อมทั้งอ้าปากถามทันที “กำลังเลือกเสื้อผ้าเหรอครับ?”

“อื้อ ต้องไปร่วมงานหมั้น เลยต้องมาเลือกชุดค่ะ”

“รอเดี๋ยวนะครับ”

คณินพูดเสร็จ จู่ๆก็หันตัวเดินไปด้านนอก ไม่นานนัก ในมือของเขาก็หยิบกระโปรงขึ้นมาตัวหนึ่ง “คุณลองชุดนี้ดูนะ”

ญาธิดาเหลือบมองกระโปรงยาวสีเทาฟ้าหม่น แต่ลังเลอยู่สักพักถึงได้หยิบมา

กระโปรงตัวนี้เมื่อครู่เธอเห็นแล้ว แต่เป็นเพราะว่าด้านข้างมันผ่าแหวกสูงมาก เธอจึงไม่ได้เอามาลอง

เธอพูดอย่างลังเล “มันแหวกสูงไปหรือเปล่าคะ?”

“ชุดนี้เหมาะสมกับคุณจริงๆครับ” คณินกะพริบตาให้เธอ “สายตาของผม คุณวางใจได้เลย”

ราวกับวินาทีนั้น พวกเขาสองคนกลับไปเหมือนตอนที่เพิ่งจะรู้จักกันก่อนหน้านี้ คณินคือประธานคณินที่ดื้อรั้นช่างเอาแต่ใจ พอตอนมาคุยงานที่STN Groupก็ตั้งใจให้เธอคอยบริการเขาเพื่อสร้างความลำบากใจอยู่ร่ำไป

“ก็ได้ค่ะ” ญาธิดายิ้มให้ พร้อมทั้งหันหลังเพื่อเข้าไปในห้องลองเสื้อ จากนั้นก็ปิดประตูทันที

สีของกระโปรงช่างอ่อนโยนมาก เมื่อใส่อยู่บนตัวช่างเป็นตัวแทนถึงนิสัยและความอ่อนโยน ทุกครั้งที่เดินแต่ละก้าว จนเผยให้เห็นเรียวขาของเธอตรงรอยแหวกของกระโปรงที่ผ่าออกจนเผยให้เห็นวับๆแวมๆ กระโปรงปลิวไสวไปตามลมพัด ช่างสง่างามมาก

ที่แท้ก็สวยมากจริงๆ ซึ่งเมื่อเอามาเปรียบเทียบกับหลายชุดที่เธอเอามาลองแล้ว ชุดนี้ดูดีที่สุดแล้ว