ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 314

ไม่เกินสิบนาที ประตูของห้องรับรองก็เปิดออก ภวินท์เดินออกมา สีหน้าเคร่งขรึมพร้อมทั้งเย็นชา ดวงตาฉายความเย็นเฉียบออกมาเพิ่มขึ้น

เขากวาดตามองคนที่ยืนอยู่ด้านนอกอย่างเย็นชา โดยที่สายตาไม่ได้จับจุดมองอยู่นาน พริบตาเดียว เขาก็หันหลังให้ และมองคุณอติวัณณ์ที่อยู่ทางด้านหลัง

“ขอโทษด้วยครับคุณอติวัณณ์ ที่ทำให้คุณต้องพลอยขบขันไปด้วย วันนี้ที่บริษัทเกิดเรื่องด่วนขึ้นจำเป็นต้องจัดการครับ จึงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้แล้ว เอาไว้วันอื่นผมต้องเป็นเจ้าภาพเอง ต้องคุยกันอีกยาวเลย”

ทางคุณอติวัณณ์ได้แต่ยิ้มให้ พร้อมทั้งโบกมือ “ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย งั้นเรื่องความร่วมมือกันพวกเราค่อยนัดหมายเวลากันใหม่ วันนี้ขอตัวก่อนครับ”

ทั้งสองคนกล่าวทักทายกันไม่กี่ประโยค คุณอติวัณณ์พร้อมทั้งผู้ช่วยเดินออกไป ภวินท์ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าดูย่ำแย่เล็กน้อย

ตอนที่เขาเงียบงันอยู่นั้น ผู้ช่วยแผนกที่มายื่นขอเสนอเปิดประชุมและเลขานุการคนอื่นๆต่างไม่กล้าจะหายใจเสียงดัง เพื่อรอให้เขาเป็นคนอ้าปากพูดก่อน

สายตาของเขาเหลือบมองญาธิดา พร้อมทั้งหันไปออกคำสั่งกับพายุที่อยู่ด้านหลัง “ไปจัดการนะ เรียกประชุม”

“ครับ” พายุเดินไปจัดการอย่างคล่องแคล่ว

ถัดมา เขาก็มองพลางพูดกับญาธิดา “คุณเข้ามาหาผม”

ญาธิดาลังเลอยู่ชั่วครู่ มือที่อยู่ข้างตัวค่อยๆกำแน่น พร้อมทั้งก้าวเท้าเดินตามหลังไป

เมื่อเดินเข้าห้องทำงานแล้ว วินาทีที่บานประตูปิดนั้น หัวใจของญาธิดาก็หม่นหมองลงเยอะ

โดยไม่รอให้เธอได้เงยหน้าพูดอธิบายก่อน ชายหนุ่มก็เปล่งเสียงตวาดกลับมาอย่างเย็นเฉียบ “ทำไมคุณถึงไปอยู่กับเขา!”

ญาธิดาตัวสั่นทันที พร้อมทั้งจ้องมองเขาอย่างตกใจ พอเห็นแววตาของชายหนุ่มที่ฉาบความโกรธเคืองอยู่จางๆ พลางสูดลมเย็นพร้อมทั้งตอบกลับไป “ระ...เราแค่บังเอิญเจอกันค่ะ”

“บังเอิญเจอแล้วยังไปเดินเที่ยวด้วยกัน ยังกินข้าวด้วยกัน จากนั้นก็ส่งคุณกลับบ้านอีกนะเหรอ?” ภวินท์ระเบิดอารมณ์โกรธอยู่เต็มหัวใจ จู่ๆก็ก้าวฝีเท้ามาต้อนเธอเอาไว้ “ญาธิดา คุณรู้จักคำว่ารักนวลสงวนตัวบ้างมั้ย!”

เธอพูดว่าตัวเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาจะเชื่อเธอ แต่คนอื่นกลับไม่เหมือนกัน! คนในบริษัทมีคนมากมายขนาดนี้ หูตากว้างขวางนับไม่ถ้วน ทุกคนต่างเห็นรูปกันแล้ว โดยไม่สนว่าจะเป็นการแอบถ่ายมา เธอกับคณินเดินกันอย่างกะหนุงกะหนิงจนมีหลักฐานคาตา! ทุกคนต่างสงสัยว่าเธอเป็นคนร้ายที่ทำให้แผนงานรั่วไหล ถึงเวลานั้นเขาก็อยากจะปกป้องเธอก็ไร้วิธีแล้ว!

จู่ๆญาธิดาตกใจกับความโกรธเคืองของชายหนุ่ม จนร่างกายเธอสั่นเทา พร้อมทั้งเลือดกำลังพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว รอจนเธอดึงสติกลับมา ถึงได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตามมาทีหลัง

เธอกัดฟัน “หรือว่าการเดินช็อปปิ้งและกินข้าวกับเพศตรงข้ามมันจัดว่าไม่รักนวลสงวนตัวเหรอ? งั้นฉันกับคุณถึงขั้นไม่ยับยั้งชั่งใจแล้วใช่มั้ย?”

ภวินท์ได้ยิน พลางย่นคิ้วเข้าหากัน พร้อมทั้งความโกรธอย่างรุนแรงมันตีขึ้นมาจุกอยู่ตรงคอหอย จนสุดท้ายกลับกลืนลงคอไป

เขาจับจ้องดวงตาคู่นั้นของญาธิดา พร้อมทั้งเสียงทุ้มต่ำอย่างเคร่งขรึม “คุณรู้ทั้งรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคณินมันเป็นเรื่องหวั่นไหวมากจนถูกลากไปรวมกับเรื่องแผนงานรั่วไหล ทำไมถึงได้ยังคบหากับเขาโดยที่ไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อน?”

เธอตกอยู่ในสภาพนี้ งั้นเขายังจะช่วยเธออยู่มั้ย?

หัวใจญาธิดาบีบรัดแน่น พร้อมทั้งพูดไม่ออก

เธอกับคณินบังเอิญเจอกันจริงๆ ตอนที่กินข้าวอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้คิดมากอะไรขนาดนั้น เธอคิดว่าภวินท์ถูกลงโทษจากทางบ้าน เธอเลยโดนหางเลขโดยการถูกแส้ไปด้วย เรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่า...

ในเวลานี้เอง บริเวณประตูก็มีเสียงพายุดังขึ้นมา “คุณภวินท์ครับ จัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จแล้วครับ ผู้ถือหุ้นกับผู้บริหารระดับสูงต่างมาถึงกันแล้ว และกำลังรอคุณอยู่ครับ”

ภวินท์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และส่งเสียงตอบรับ พลันหันมามองญาธิดา เมื่อเห็นดวงตาอันดำขลับคู่นั้นของเธอ จนเกิดความรู้สึกลังเลเล็กน้อย จากนั้นถึงอ้าปากพูด “คุณกับคณิน...”

ในใจญาธิดารู้ดีว่าเขาอยากจะพูดอะไรออกมา จึงตอบกลับอย่างแน่วแน่ทุกถ้อยคำกลับไป “ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ และยิ่งไม่ได้เปิดเผยแผนงานจนมันรั่วไหลออกไปกับเขาฟังเลย”

ความรู้สึกที่เก็บซ่อนจนไม่แสดงออกมาของภวินท์ พอได้ยินแล้วจึงพูดว่า “ได้ ผมจะพยายามสุดความสามารถ”

พยายามปกป้องเธอให้อยู่รอดปลอดภัย

พูดจบ เขาก็หันหลังให้ พร้อมทั้งก้าวขาเรียวยาวเดินออกไปทางด้านนอก พอตอนที่ถึงประตูนั้น ก็หลุดโพล่งออกมาประโยคหนึ่ง “คุณตามผมมา”