ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 331

ทันใดนั้น มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของเธอ สีหน้าของนิวราพลันซีดเผือด

หรือว่า ญาธิดาเธอ...

เวลานี้ เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหู “นิว เธอเป็นอะไร”

นิวราสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมสติกลับมา ดวงตามีแววสับสน รีบฉีกยิ้ม “เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร”

ภวินท์พูดเสียงเบา “เอาล่ะ เดี๋ยวพี่มีประชุม เธอรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

นิวราพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ผิดปกติที่ไม่ได้เรียกร้องอยากอยู่ต่อ เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดเสียงเบา “พี่วิน นิวจะไปห้องน้ำก่อน”

เมื่อได้ยินคำตอบรับของภวินท์ เธอก็ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เพิ่งเดินออกมา เธอก็มองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นด้านหลังของธิดาตรงทางเดิน เธอวิ่งไล่ตามไปทันทีและพูดว่า “ธิดา เดี๋ยวก่อน!”

ญาธิดาได้ยินเสียงแล้วหยุดเดิน หันกลับมาเห็นเธอ จึงถามด้วยความสงสัย “คุณนิว มีอะไรเหรอ”

นิวราซ่อนสายตาหยั่งเชิง ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วยกยิ้มมุมปาก “ก็ไม่มีอะไรหรอก นี่คือรูปที่ถ่ายในงานหมั้นเมื่อครั้งก่อน เธออยากได้ไหม ฉันจะส่งให้”

ญาธิดาลังเลครู่หนึ่งและต้องการปฏิเสธ แต่ใครจะรู้นิวราเปิดรูปภาพออกมาส่ายไปมาตรงหน้าเธอแล้ว

ในภาพ ทั้งสี่ยืนเรียงกันเป็นแถวดูสะดุดตามาก เหลือบไปเห็นชายหน้าตาบึ้งตึงที่ยืนอยู่ข้างนิวรา เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบา “งั้นคุณส่งให้ฉันแล้วกัน”

“โอเค!” นิวราพูดแล้วส่งรูปนั้นไปให้เธอ ไม่รู้ว่าไม่ได้ตั้งใจหรือจงใจ เธอพูดต่ออีกว่า “เธอกับคุณธีทัตยืนด้วยกันแล้วเหมาะสมกันมาก! คู่สร้างคู่สมจริงๆเลย !”

ญาธิดาได้ยินอย่างนั้นจึงฝืนยิ้มและไม่ตอบ

นิวราชำเลืองมองดูเธอ ก่อนจะถามคำถามที่ดูเหมือนจะถามไปเรื่อยเปื่อย “จริงสิ ซุปปลาเมื่อครู่อร่อยไหม ฉันเห็นเมื่อครู่คุณเหมือนจะไม่ค่อยชอบ”

ญาธิดาหยุดนิ่งแล้วพูดเนิบช้า “ก็อร่อย แต่วันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย มันไม่เกี่ยวกับซุปปลา”

เมื่อได้ยินดังนั้น ประกายความขุ่นมัวแวบผ่านสายตาของนิวรา เธอกระตุกยิ้มมุมปากและพูดเสียงเบา “งั้นก็ดี ฉันคิดว่าเป็นเพราะเชฟของบ้านเราทำไม่อร่อยเสียอีก...”

ทั้งคู่คุยกันเรื่อยเปื่อยอีกไม่กี่คำก่อนจะแยกย้าย

เมื่อเห็นญาธิดาเดินจากไปไกลแล้ว นิวราซึ่งยืนอยู่ที่เดิมก็มีสีหน้าเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ มือที่ตกอยู่ข้างกายก็กำแน่นโดยไม่รู้ตัว

เพราะเรื่องระหว่างญาธิดากับภวินท์ในดีต เธอจึงไม่คิดมากไม่ได้ สรุปแล้ว เธอต้องไม่ปล่อยให้เรื่องไม่คาดฝันใดๆ เกิดขึ้น!

เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออก พูดด้วยเสียงต่ำว่า “ชยิน นายจับตามองคนนี้ให้ฉันหน่อย”

ตลอดทั้งวันหลังจากนั่งรถแข่ง ญาธิดารู้สึกไม่ค่อยสบายวิงเวียนศีรษะ ถึงขั้นเบื่ออาหาร อาการเหล่านี้รวมกัน ทำให้เธอคิดว่าคิรินวางยาเธอหรือไม่ ถึงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเช่นนี้

เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากพักผ่อนมาทั้งคืนแล้วจะดีขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่าพอเช้าวันรุ่งขึ้นอาการกลับยิ่งแย่ลง เธอซื้ออาหารเช้า ไปถึงออฟฟิศแล้วเปิดขนมปังกินไปแค่หนึ่งคำ ท้องไส้ก็ปั่นป่วน เกิดอาการเหมือนคลื่นไส้

หนึ่งคำที่กินเข้าไปแทบจะพ่นออกมา เมื่อมองดูขนมปังที่เหลือ เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

ชมพู่เดินเข้ามา เหลือบมองอาหารเช้าที่เธอกำลังจ้องมองอยู่บนโต๊ะ และถามด้วยความสงสัย “ธิดา แกเป็นอะไร อาหารเช้าไม่อร่อยเหรอ”

ญาธิดาขมวดคิ้วและพูดเสียงเบา “ไม่ใช่ ฉันไม่สบายนิดหน่อยน่ะ”

ชมพู่ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนั้น โน้มตัวเข้าหาทันที และพูดอย่างตื่นเต้น “ธิดา ดูจากอาการของเธอตั้งแต่เมื่อวานนี้ เธออาจมีปัญหาเกี่ยวกับท้องไส้ อาจเป็นอาหารเป็นพิษ หรืออาจจะ...”

เธอลากเสียงยาว “ท้องแล้ว!”