ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 332

ในขณะเดียวกันคนที่รู้ว่าญาธิดากำลังท้อง นอกจากตัวเธอเองยังมีอีกหนึ่งคน

“เพล้ง!” กล่องเครื่องประดับบนโต๊ะถูกกระแทกกับผนัง กล่องแตกเป็นเสี่ยงๆ เครื่องประดับที่อยู่ข้างในตกกระจัดกระจายลงบนพื้น

นิวรากำโทรศัพท์มือถือฟังรายงานของชยิน สีหน้าแย่ลงเรื่อยๆ

เธอพูดอย่างเกรี้ยวกราด “เธอไปไหนหลังออกจากโรงพยาบาล! ได้ไปหาภวินท์หรือเปล่า!”

ชยินน้ำเสียงเคร่งขรึม “เปล่าครับ เธอตรงกลับคอนโดเลย”

เมื่อนิวราได้ยินคำพูดนี้ ความตื่นตระหนกในใจไม่ได้ลดลง กลับเคร่งเครียดมากขึ้น

เธอไม่กล้าจินตนาการ ถ้าญาธิดาจัดการกับเรื่องท้องด้วยการไปบอกภวินท์ตามตรง แล้วเขาจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ตระกูลสถิรานนท์จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

ยิ่งกว่านั้นตามความเข้าใจของเธอ ญาธิดากับคุณย่าสนิทสนมกันมาก และคุณย่าคนนี้ก็เฉยเมยต่อเธอเสมอ สิ่งนี้ทำให้เธอกังวลมากว่าถ้าญาธิดามีลูกก็จะมีชิปต่อรอง ตระกูลสถิรานนท์ก็จะมีใจเอนเอียง

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล กระทั่งในที่สุดก็กัดฟันพูดเสียงต่ำ “ชยิน ครั้งนี้ นายต้องช่วยฉัน ฉันปล่อยให้เด็กคนนั้นเกิดมาไม่ได้! นายช่วยฉันได้ไหม”

สำหรับชยิน นี่ควรจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ตราบใดที่เขาเต็มใจช่วยเธอ แน่นอนว่าสามารถทำได้!

แต่ใครจะรู้ว่าชยินที่อยู่ปลายสายกลับตกอยู่ในความเงียบ “คุณหนู เรื่องแบบนี้...”

“เรื่องแบบนี้ทำไม นายไม่เต็มใจเหรอ” นิวราได้ยินความลังเลในคำพูดของเขา สีหน้าพลันเย็นชาลง “นายไม่เต็มใจฉันก็จะไปหาคนอื่น!”

ชยินได้ยินดังนั้นจึงกัดฟันพูดอย่างโหดเหี้ยม “ในเมื่อเป็นสิ่งที่คุณหนูให้ผมทำ ผมก็จะทำ!”

“นี่สิถึงจะถูก!” นิวราพูดอย่างพึงพอใจ “ชยิน ถ้าครั้งนี้ทำสำเร็จ ฉันจะให้รางวัลนาย!”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ชยินก็ยิ้มขมขื่น แต่ไม่มีการปฏิเสธยังคงตอบตกลงคำขอของนิวรา

ตราบใดที่คุณหนูมีความสุข ทุกสิ่งที่เขาทำก็คุ้มค่า

หลังจากคืนแห่งการต่อสู้ทางจิตใจ วันรุ่งขึ้นญาธิดาก็ยอมรับความจริงที่ว่าเธอมีลูกแล้ว แต่เรื่องนี้ก็กลายเป็นหินก้อนใหญ่กดทับใจเธอในเวลาเดียวกัน ทำให้เธอค่อนข้างหายใจไม่ออก

หากเธอต้องการเก็บเด็กไว้ เป็นไปได้ว่าอาจถูกภวินท์รู้เข้า และหลังจากนั้นเธอก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าภวินท์จะทำอะไรกับเธอและลูก

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว ญาธิดาพลันรู้สึกหนาวเหน็บในใจ ยิ่งไม่อยากให้ภวินท์รู้เรื่องที่เธอท้อง

ดังนั้นเธอต้องซ่อนมันไว้ให้มิดตั้งแต่ต้นจนจบ ให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาด!

ตอนเที่ยงวันรุ่งขึ้น ญาธิดายืนอยู่บนระเบียงกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้ แต่แล้วจู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นปภาวีที่โทรเข้ามา

“ธิดา พ่อแกโวยวายยืนกรานว่าจะออกจากโรงพยาบาล บอกว่าตัวเองไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แต่เกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ยอม!”

“อะไรนะคะ” ญาธิดาตกตะลึงไปก่อนจะได้สติกลับมา “คุณบอกว่าคุณพ่อจะออกจากโรงพยาบาลเหรอคะ!”

ปภาวีถอนหายใจลึก “ใช่ เกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ยอม เขายังโทรบอกให้ทัตมารับเขาด้วย!”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก กัดฟันพูดเสียงเบา “งั้นหนูจะไปโรงพยาบาล ดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

พูดจบเธอก็วางสาย วิ่งออกไปทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

อาการของดร.ยติภัทรในตอนนี้เธอก็รู้ แม้ว่าการผ่าตัดจะประสบผลสำเร็จแต่อาการยังไม่คงที่ จำเป็นต้องพักผ่อนและต้องสังเกตอาการอยู่ในโรงพยาบาล ตอนนี้เขาจะออกจากโรงพยาบาล ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผลที่ตามมามันจะคาดไม่ถึง

เธอรีบไปโรงพยาบาลทันที เพิ่งเดินเข้าไปตรงทางเดินของโรงพยาบาล ญาธิดาก็ได้ยินเสียงดังมาจากประตู เห็นพยาบาลยืนอยู่หน้าประตู เธอใจตึงแน่น เร่งฝีเท้าไปทันที

ญาธิดาเดินถึงประตูอย่างรวดเร็ว เห็นคนหลายคนยืนอยู่ในห้อง หมอพยาบาลธีทัตและปภาวีก็ยืนอยู่ที่นั่น ดูเหมือนทุกคนกำลังเกลี้ยกล่อมดร.ยติภัทร

ดร.ยติภัทรมีสีหน้าเคร่งขรึม พูดจาหนักแน่น “ค่ารักษาพยาบาลที่นี่แพงเกินไป ผมกลับไปสังเกตอาการที่บ้านก็ไม่ต่างกัน”

หมอเกลี้ยกล่อม “คุณครับ คุณพูดแบบนี้ไม่ได้ การสังเกตอาการในโรงพยาบาลไม่ใช่เพื่อให้เราหารายได้ แต่เพื่อรับประกันความปลอดภัยของคุณ หากมีเหตุฉุกเฉินใดๆ เราจะสามารถจัดการและช่วยเหลือได้อย่างทันท่วงที”

ดร.ยติภัทรดูเหมือนไม่เต็มใจ ส่ายหน้าและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ญาธิดาก้าวเข้าไปเสียก่อน