ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 333

ญาธิดาใจสั่นขึ้นมาฉับพลัน เข้าใจความหมายในคำพูดของเธอ

ที่แท้หมอคิดว่าเธอกับธีทัตเป็นคู่สามีภรรยากัน จึงแนะนำให้เธอเก็บลูกไว้...

เมื่อหมอพูดอย่างนี้ ก็แสดงว่าเรื่องที่เธอท้องต้องเปิดเผยต่อหน้าธีทัตไม่ใช่เหรอ

ญาธิดาตัวแข็งทื่อ อึ้งไปหลายวินาทีก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

หมอเห็นเธอไม่พูด เลยคิดว่าเธอไม่เต็มใจ จึงยิ้มแล้วพูดว่า “แต่มันก็แล้วแต่ความประสงค์ส่วนตัวของคุณ”

พูดจบเธอก็ยิ้มให้ญาธิดา รู้สึกเก้อเขินกับบรรยากาศ ส่งสายตาให้เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆ แล้วทั้งสองก็เดินจากไป

ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม แทบไม่กล้าหันหน้าไปมองธีทัต

เธอเพิ่งตัดสินใจว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ คิดไม่ถึงว่ามันจะเหมือนกระดาษที่ถูกกรีดจนฉีกขาด

หลังจากนั้นสักพัก เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วหันไปมองธีทัตซึ่งอยู่ข้างๆ

ธีทัตขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าจริงจังกว่าปกติพอสมควร หลังจากนิ่งไป เขาก็อ้าปากถามช้าๆ “คุณ...ท้องเหรอ”

ญาธิดากัดริมฝีปาก รู้ว่าไม่สามารถปิดบังได้อีก ก้มศีรษะต่ำแล้วสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “อืม”

ธีทัตขมวดคิ้วถามต่อ “ของภวินท์เหรอ”

ญาธิดาก้มหน้ากัดริมฝีปาก “อืม”

เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว อยู่ต่อหน้าธีทัต เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังใดๆ อีก

อากาศดูเหมือนจะนิ่งไปชั่วขณะ ไม่มีใครพูดอะไร ผ่านไปสักพัก ในที่สุดธีทัตก็พูดว่า “แล้วคุณมีแผนจะทำยังไง”

ญาธิดากัดฟันเงยหน้ามองเขา “ฉันอยากเก็บเด็กไว้ อยู่ต่อไปโดยไม่มีเขา”

แม้ไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อมองธีทัต เธอวางใจเขาอย่างอธิบายไม่ถูก

ธีทัตขมวดคิ้ว สีหน้าดูเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด เขาจ้องหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับขมวดคิ้วไตร่ตรอง

ไม่รอให้เธอตอบ เขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือเธอ แล้วดึงเธอไปยังศาลาเล็กๆ แถวนั้นซึ่งไม่มีใคร จากนั้นจึงปล่อยมือและพูดอย่างเคร่งขรึม “ธิดา คุณรู้หรือเปล่าว่าการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมันยากแค่ไหน”

ญาธิดาลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ฉันรู้”

“แล้วทำไมคุณยังเลือกให้กำเนิดเขา”

ในเมื่อเธอไม่ได้วางแผนที่จะอยู่กับภวินท์ การเก็บเด็กคนนี้ไว้สำหรับเธอนับว่าเป็นเรื่องยุ่งยาก นับว่าเป็นภาระ

ทันใดนั้น หัวใจของญาธิดาก็สับสน อารมณ์ปั่นป่วน รู้สึกค่อนข้างอึดอัด ตาแดงโดยไม่รู้ตัว “เพราะก่อนหน้านี้ฉันเคยเสียเด็กไปคนหนึ่งแล้ว”

คำพูดประโยคนี้ทำให้ธีทัตหน้าซีดเผือด

ผ่านไปนานจนในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า “ถ้าคุณอยากเก็บไว้งั้นคุณก็เก็บ หากต้องการความช่วยเหลือ คุณมาหาผมได้ ผมยินดีมากที่จะช่วยคุณ”

เขาพูดอย่างจริงใจ ญาธิดาได้ยินคำพูดนี้ก็พลันแสบจมูกอยากร้องไห้

เธอไม่ได้คาดหวังว่าธีทัตจะเป็นคนแรกที่รู้ความลับของเธอ แต่เมื่อเธอบอกความลับ ภาระในหัวใจของเธอก็เบาลงไปพอสมควร

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ญาธิดาก็ตรงกลับบริษัท เพิ่งเดินไปที่ทางเข้าแผนกธุรการ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ โดยปกติเวลานี้ทุกคนจะคุยกัน ทำไมวันนี้ถึงเงียบขนาดนี้

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอก็ก้าวเข้าไปและเห็นบรรยากาศหนักหน่วงในบริเวณพื้นที่ส่วงกลางของออฟฟิศ เธอสูดหายใจเข้าลึก อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า

เมื่อเดินไปที่ประตูออฟฟิศ ชมพู่กำลังยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าแปลกๆ

เธอก้าวเข้าไปหาแล้วกระซิบถามว่า “มีอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ”