ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 336

เวลา 9:03 น. ญาธิดารีบวิ่งออกจากสถานีรถไฟใต้ดินและเร่งฝีเท้าเดินไปทางSTN Group

ปกติถ้าสายแค่สองสามนาทีเธอจะไม่รีบร้อนขนาดนี้ แต่วันนี้ต่างไปจากเดิม เพราะวันนี้จะมีการประชุมประจำแผนก ถ้าเธอในฐานะที่เป็นผู้ช่วยหัวหน้าแผนกมาไม่ทัน ต้องส่งผลเสียอย่างแน่นอน

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก เพิ่งเดินไปที่ข้างถนน กำลังจะข้ามถนน จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง “ญาธิดา!”

เมื่อญาธิดาได้ยินจึงหันกลับไปมอง เห็นนิวรากำลังรีบเดินมาทางเธอ ในมือยังถือถุงขนาดต่างๆ มากมายอยู่ด้วย

เธอเดินสองก้าว ยังไม่ทันถึงญาธิดาก็หยุดด้วยความเหนื่อยอ่อน และจำต้องวางของในมือลงบนพื้น

นิวรากวักมือเรียกเธอขอความช่วยเหลือ “ธิดา เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม”

ญาธิดาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าจะกำลังรีบ แต่เมื่อคิดดูแล้วยังหันหลังกลับเดินไปหาเธอ ช่วยเอาของมาจากเธอครึ่งหนึ่ง

นิวราเห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจโล่งอก “โชคดีที่พบเธอ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี!”

ญาธิดาถามอย่างเป็นกันเอง “พวกนี้คืออะไรเหรอ”

“วันนี้บริษัทมีประชุมไม่ใช่เหรอ ฉันซื้อกาแฟให้ทุกคน ไม่คิดว่ารถส่งของในร้านกาแฟตรงนั้นจะพัง ฉันเลยต้องถือมาเอง”

ญาธิดาได้ยินคำพูดนี้แล้วก็ไม่คิดอะไรมาก เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วพูดว่า “พวกเรารีบไปเร็ว จะสายแล้ว”

พูดอย่างนั้นแล้ว เธอก็ถือถุงหลายใบทั้งมือซ้ายและขวา ก้าวเดินไปจะข้ามถนน

นิวราแววตาเข้มขึ้น เหลือบมองรถจักรยานยนต์ตรงหัวมุมสี่แยกข้างๆ แล้วรอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

ช่วงเวลาที่เธอต้องการเห็นมาถึงในที่สุด

ถนนหน้าSTN Groupกว้างมาก ปกติช่วงเวลาเร่งด่วนจะมีการจราจรหนาแน่น แต่ตอนนี้เป็นเวลาหลังชั่วโมงเร่งด่วนตอนเช้า รถจึงมีไม่เยอะ ญาธิดาถือสิ่งของในมือ ก้าวไปข้างหน้าด้วยใจกระวนกระวาย เลื่อนสายตาขึ้นมองสองข้างทางแล้วไม่เห็นว่ามีรถ จึงรีบเดินตรงไป

เพิ่งไปถึงกลางถนน ญาธิดาได้ยินเสียงดังกระหึ่มที่ข้างหู เสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

เธอหันหน้าไปมองโดยอัตโนมัติ จึงได้เห็นรถจักรยานยนต์สีดำแล่นขับเข้ามาหาเธอ พุ่งตรงมาทางเธอด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่ลดละ!

ญาธิดาตกใจดวงตาเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เวลานี้แขนขาเหมือนถูกอะไรตรึงไว้ ขยับไม่ได้เลย

ขณะนั้น จู่ๆ ก็มีแรงพุ่งเข้าใส่เธอจากด้านหลัง เธอถูกกระแทกจนล้มลงกับพื้นกะทันหัน ก่อนที่เธอจะทันได้รู้ตัว ก็มีเสียง “ปัง!” ดังขึ้นข้างหลังเธอ!

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนเล่นผ่านร่างกายเธอ เธอทนต่อความเจ็บปวดที่ข้อศอกแล้วเงยหน้าขึ้น เห็นรถจักรยานยนต์สีดำพุ่งออกไปราวกับจรวด

ตอนนั้นเอง เสียงผู้ทุ้มต่ำของผู้ชายก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของถนน ในน้ำเสียงเจือความกังวล

“นิว!”

ญาธิดาตกใจ มองไปตามเสียง เห็นภวินท์สีหน้าตกใจ ดวงตาแดงเรื่อ ก้าวกว้างเดินมาทางนี้!

เธอมองตามเขาไป จึงเห็นว่าข้างหลังเธอมีนิวรากำลังนอนจมกองเลือด สีหน้าซีดขาวราวกระดาษ เลือดค่อยๆ ไหลออกมาจากใต้ตัวเธอนองไปทั่ว...

วินาทีนี้ จิตใจของญาธิดาว่างเปล่า

นี่มันอะไรกัน

จู่ๆ รถจักรยานยนต์ก็โผล่มา นิวรานอนจมกองเลือด ภวินท์ตื่นตระหนก...

เรื่องราวต่างๆ ผสมปนเป ทำให้ญาธิดาสับสนหนักขึ้นเรื่อยๆ

เวลานี้ ภวินท์เดินมาถึงแล้วด้วยความรวดเร็ว เขาเดินผ่านหน้าเธอไป สายตาเหมือนจะไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอแม้ครึ่งนาที ตรงไปที่นิวราอย่างเดียว

“เรียกรถพยาบาลเร็ว!”

“นิว นิวรอก่อนนะ!”