ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 337

บรรยากาศเงียบไปครู่หนึ่ง หมอมีความลังเล มองไปที่ญาธิดา จากนั้นก็มองภวินท์แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ขึ้นอยู่ที่ความสมัครใจของเจ้าตัว”

ภวินท์ได้ยินคำพูดนั้นแล้วนัยน์ตาสั่นไหวเล็กน้อย แต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมเช่นเดิม และพูดซ้ำอีกครั้งว่า “ในสถานการณ์แบบนี้ การช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก อดทนกับความเจ็บปวดในหัวใจ ออกแรงบิดมือของชายหนุ่มออก มองไปที่หมอแล้วพูดว่า “คุณหมอคะ ฉันยินดี”

หมอมองจ้องเธอสักพักแล้วส่ายหน้า ไม่พูดอะไรอีก ส่งสัญญาณให้พยาบาลที่อยู่แถวนั้นเข้ามา

พยาบาลเดินเข้ามาพูดกับญาธิดา “เชิญตามฉันมาค่ะ”

ญาธิดาพยักหน้า ไม่มีการหันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ที่ก้าวเดินตามเธอไป

ความจริงเธอรู้ดีว่าในใจของภวินท์การช่วยชีวิตคนไม่ได้สำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดของเขามีแค่นิวรา หากเป็นคนอื่น เขาอาจจะไม่สนใจชีวิตของคนคนนั้นเลยว่าจะอยู่หรือตาย เขาเครียด เขากังวล เขาท่าทีแข็งกร้าว ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะคนที่นอนอยู่ข้างในนั้นคือนิวรา

เธอน่าจะรู้ตัวเลือกของเขามานานแล้ว เพียงแต่ตอนนี้กลายเป็นฝ่ายที่ถูกทอดทิ้ง หัวใจของเธอจึงเจ็บปวดจนควบคุมไม่ได้

ถูกพยาบาลพาไปที่ห้องเก็บเลือดซึ่งอยู่ใกล้เคียง ญาธิดาหลับตาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายผสมปนเป

ความรู้สึกเจ็บแสบและชาหนึบตรงข้อมือ เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดตรงหัวใจ

เลือด200ccที่เพิ่งเจาะไปถูกส่งไปยังห้องผ่าตัด ผ่านไปครู่หนึ่ง พยาบาลอีกคนวิ่งออกจากห้องผ่าตัดด้วยอาการเคร่งเครียด “ยังต้องการอีก200cc ยังให้เลือดได้อยู่ไหมคะ ตอนนี้คนไข้กำลังตกอยู่ในอันตราย!”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นจึงเลื่อนสายตาขึ้นมอง เห็นภวินท์ยืนอยู่ตรงประตู สายตาเย็นชามองเธออย่างไม่แยแส เธอใจสั่นในฉับพลัน กัดฟันและพูดว่า “เอาเลือดไปเลยค่ะ”

เจาะไป400ccในครั้งเดียวแน่นอนว่าหนักเกินไปสำหรับร่างกายเธอ แต่ตอนนี้สถานการณ์เร่งด่วน เธอไม่ให้เลือดไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเธอปฏิเสธที่จะไม่ให้เลือด ภวินท์คงจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่

เลือดถูกสูบเข้าไปในถุงเลือด แล้วถูกแช่ในน้ำแข็งทันที จากนั้นจึงส่งไปยังห้องผ่าตัด พยาบาลที่เจาะเลือดของเธอได้หยิบถุงเล็กๆ จากตู้ข้างๆ ที่มีบิสกิตนมและลูกอมส่งให้เธอ “ทานสักหน่อยเพื่อเพิ่มพลังงานนะคะ”

พยาบาลพูดจบก็รีบออกจากห้องเจาะเลือดเร่งไปที่ห้องฉุกเฉิน

เทียบกับเมื่อครู่ มองด้วยตาเปล่าก็เห็นได้ว่าผิวของญาธิดาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ริมฝีปากก็ไร้สีเลือด เธอยืนขึ้นโดยพยุงโต๊ะข้างๆ เพิ่งเดินไปสองก้าวยังไม่ทันถึงปากประตู แข้งขาพลันอ่อนแรงหน้ามืดไป

ภวินท์ซึ่งยืนอยู่ตรงประตูห้อง ก้าวเข้ามายื่นมือช่วยเธอทันที แต่ใครจะรู้ว่าญาธิดากลับขยับหนีไปด้านข้างหลีกเลี่ยงมือของเขา

ภวินท์มือแข็งค้างกลางอากาศ สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย ค่อยๆ ชักมือกลับ

ญาธิดาพิงกำแพง สูดหายใจเข้าลึกแล้วเลื่อนสายตาขึ้นมองภวินท์ “ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว ส่วนที่เหลือคุณจัดการเองเถอะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็กัดฟันฮึบพยายามก้าวเดินออกไป

หัวใจของภวินท์เหมือนกับถูกบางสิ่งกรีดหลายต่อหลายครั้ง เจ็บปวดจนทนไม่ไหว เขาเลื่อนสายตาไปมองร่างหญิงสาวดื้อรั้น หัวใจปวดหน่วงอย่างหาสาเหตุไม่ได้

หลายวินาทีต่อมาเขาถึงได้สติ

เขาไปสงสารผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง ชัดเจนว่าคนที่น่าจะถูกชนควรเป็นเธอ ตอนนี้นิวราตกอยู่ในอันตรายร้ายแรงยังไม่ได้สติ ความรับผิดชอบเหล่านี้เธอควรยอมรับมันถึงจะถูก!

เมื่อคิดอย่างนี้ อารมณ์ในใจเขาถึงค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ จากนั้นจึงเดินไปทางห้องฉุกเฉินทันที

อีกด้าน ญาธิดาออกมาจากโรงพยาบาล กำลังเป็นเวลาเที่ยง ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า ผู้คนที่ทางเข้าโรงพยาบาลน้อยลงมาก เธอพยายามพยุงร่างกายเดินไป

เพิ่งเดินไปสองก้าวก็หน้ามืดอีกครั้ง ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก และจำต้องหยุด เดินไปยังเก้าอี้ข้างๆ เพื่อนั่งพักผ่อนสักครู่