ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 338

วันนี้ของเธอ อยู่ในสภาพแวดล้อมนี้ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าจะแตกสลายเมื่อไร

ธีทัตเห็นเช่นนี้หัวใจก็ตึงแน่น เดินไปข้างหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว อ้าแขนเอาเธอมาโอบกอดไว้

หญิงสาวไม่ปฏิเสธ สะอื้นไห้ในอ้อมแขนของเขา น้ำตาเปียกเสื้อของอีกฝ่าย แต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ความรู้สึกของธีทัตยิ่งเศร้าหมองมากขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นญาธิดาเปราะบางขนาดนี้ เธอเคยแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง อดทนอดกลั้นอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยแสดงความอ่อนแอต่อหน้าเขา แต่เธอในตอนนี้ ทำให้รู้สึกปวดใจนัก

เขายกมือขึ้นตบหลังเธอ พูดปลอบเธอแผ่วเบา “ไม่เป็นไรๆ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เสียงสะอื้นของญาธิดาค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ เธอยืดตัวขึ้นค่อยๆ ถอยออกห่างช้าๆ เว้นระยะห่างระหว่างทั้งสองคน ก้มหน้าแล้วพูดเสียงเคร่งขรึม “ขอโทษนะ...”

“ไม่ต้องขอโทษ คุณไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ต้องขอโทษผม” ธีทัตสูดหายใจเข้าลึก ยกมือขึ้นลูบผมที่ไม่เป็นระเบียบข้างใบหูเธอแผ่วเบา

ญาธิดากัดริมฝีปาก “ที่จริง ก่อนหน้านี้ที่คุณเคยเดาน่ะไม่ผิดเลย ฉันยังมีใจให้กับภวินท์”

นั่งริมแม่น้ำCในยามบ่าย มีหลายเรื่องราวอย่างที่เธอคิดแล้วก็เข้าใจ เธอยอมรับความรู้สึกที่มีต่อภวินท์ แต่ในขณะเดียวกันที่อยู่ข้างเขา เธอก็เหนื่อยมากเช่นกัน

เมื่อธีทัตได้ยินคำพูดนี้ ความผิดหวังพลันปรากฏขึ้นในแววตา แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ มุมปากยกยิ้มขมขื่น “แน่นอน สัญชาตญาณของผมไม่ผิด”

ญาธิดายิ้มเยาะตัวเอง เงยหน้ามองธีทัตและพูดเน้นทุกคำ “แต่ฉันเหนื่อยมากจริงๆ ฉันอยากห่างจากเขา”

เธออยากไปจากเขาแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ชีวิตที่เป็นของเธอเอง

ธีทัตหัวใจขุ่นมัว หยุดนิ่งไปชั่วครู่ มองเธออย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ถ้าคุณต้องการ ผมช่วยคุณได้”

เขาอยากให้เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่ มีเพียงแบบนี้ เขาถึงค่อยๆ เดินเข้าไปในชีวิตเธอได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ญาธิดาก็อมยิ้มขมขื่น ความรู้สึกซับซ้อน เธอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปยังชายตรงหน้า และพูดเสียงเบาว่า “ขอบคุณนะ ยังมีคุณที่คอยช่วยฉัน”

เธอจะใช้วิธีของตัวเองก่อน ไปคุยเรื่องเงื่อนไขการจากไปกับภวินท์ ถ้าเขาไม่ยอม เธอก็แค่คิดหาวิธีอื่น

ขณะเดียวกัน ที่โรงพยาบาลพัฒนา

ภวินท์อยู่ข้างเตียงผู้ป่วยตลอดเวลาจนกระทั่งนิวราตื่น

เมื่อเห็นหญิงสาวบนเตียงผู้ป่วยลืมตาขึ้น ความไม่สบายใจของเขาก็คลายลง เขากำมือของนิวราแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “นิว ตื่นแล้วเหรอ”

นิวราค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นชายตรงหน้า หัวใจพลันอบอุ่น “พี่วิน…”

ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็รู้สึกเจ็บปวดในร่างกาย จนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ภวินท์เห็นอย่างนั้นจึงเอื้อมมือไปจับเธอเบาๆ และพูดว่า “อย่าเพิ่งขยับ เธอได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ยังขยับไม่ได้”

นิวราพูดด้วยความคับข้องใจ “พี่วิน นิวรู้สึกไม่ดีเลย…”

“นิวนอนรักษาตัวให้ดี เดี๋ยวก็ค่อยๆ ดีขึ้น” น้ำเสียงของภวินท์อ่อนโยนขึ้นโดยไม่รู้ตัว “อยากดื่มน้ำไหม พี่จะป้อนให้”

นิวราได้ยินดังนั้น หัวใจก็เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้งในทันที

สามารถใช้บาดแผลบนร่างกายมาแลกกับการดูแลของภวินท์ มันก็คุ้มค่าแล้ว

ในตอนเย็น ภวินท์กล่อมนิวราให้นอนหลับแล้วออกจากโรงพยาบาลไป ทันทีที่เขาออกไป พลันมีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าประตูห้อง

ชยินเคาะประตู เมื่อได้ยินคำตอบรับจากข้างใน จึงผลักประตูเข้าไป