ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 339

แต่ที่ทำให้คิดไม่ถึงคือตอนนี้เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง และปรากฏตัวในเมืองJอย่างเปิดเผย แบบนี้ไม่ใช่ว่าจงใจยั่วโมโหเขาหรอกเหรอ

ดวงตาภวินท์เกิดประกายเย็นเยียบขึ้นมา ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ทันทีที่เขาปรากฏตัว แสดงว่าจะมีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นแน่นอน จากนี้ไปพวกคุณทุกคนต้องทำงานหนัก!”

ต้นพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ”

ร่างที่นั่งอยู่ในเงาตรงมุมห้องพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร

ภวินท์หลับตานั่งบนโซฟา เริ่มแยกแยะทุกเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้

อย่างแรกคือทุกด้านของเมืองJไม่มีการเคลื่อนไหว มีแค่พวกอันธพาลตัวเล็กๆ ที่มีการเคลื่อนไหว แต่ตอนนี้จู่ๆ สิงโตปรากฏตัวขึ้น ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นการปูทางสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในภายภาคหน้า

จู่ๆ ต้นก็พูดว่า “ผมพบบางอย่างครับ”

ภวินท์ลืมตา ลุกขึ้นเดินไปหาเขาทันที “พูดมา”

ต้นหันหน้าจอแล็ปท็อปมาทางเขา “ผมเอาสำเนาของพวกเขามาเข้ารหัส อีเมลบอกว่าพวกเขาจะพบกันที่โรงงานร้างคิมเฟิงตอนตีสาม และให้เอาของมาด้วยครับ”

ภวินท์อ่านไฟล์อย่างรวดเร็ว สีหน้าเย็นชาขึ้นอีก

ช่างกล้าหาญจริงๆ สิงโตเพิ่งปรากฏตัวตอนกลางวัน พอตอนกลางคืนก็จะเคลื่อนไหวแล้ว แต่ละคนร้อนรนอย่างกับลิง

“คุณว่าจำเป็นต้องเตรียมรับมือไหม”

ภวินท์ขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชาจนน่าตกใจ เหลือบมองดูนาฬิกาแล้วพูดทันทีว่า “เรียกหลุยส์มา เริ่มต้นเตรียมการรับมือ และดำเนินการทันที”

“ครับ”

ต้นและร่างเงาประหลาดส่งเสียงตอบรับ

ผู้คนต่างแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างยุ่ง

ในชั่วพริบตาก็ถึงเวลาเที่ยงคืน ภวินท์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว และรีบขึ้นรถไป

หลุยส์เพิ่งถูกดึงขึ้นจากเตียง อ้าปากหาวพลางขยี้ตา

ภวินท์ขมวดคิ้วชำเลืองมองเขา และพูดอย่างเย็นชา “สภาพแบบนี้ พอถึงเวลาก็คือจะส่งตัวเองไปตายหรือไง”

หลุยส์รู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบในสายตาของภวินท์ จึงตัวสั่นในฉับพลัน ทันใดนั้นก็ตาสว่างขึ้นเล็กน้อย เขาจัดระเบียบคอเสื้อ และให้ความมั่นใจ “วางใจได้ สำหรับเรื่องงานฉันเต็มที่อย่างแน่นอน!”

ภวินท์ได้ยินแล้วเหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไรอีก

รถแล่นไปในคืนที่มืดมิด ราวกับถูกความมืดมิดกลืนกิน บ่งบอกว่าอันตรายทั้งหมดกำลังคืบคลานเงียบๆ

ในรถสลัว ดวงตาของภวินท์ดำเลื่อม ท่าทีเคร่งขรึมไม่มีผ่อนคลายแม้แต่น้อย

เวลานี้ไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาด

ไม่นาน รถค่อยๆ เข้าใกล้โรงงานคิมเฟิง แต่ทันใดนั้นก็เลี้ยวเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน ข้ามถนนผ่านที่ดินตรงที่ไม่มีถนน และหักเลี้ยววนไปหลังโรงงานช้าๆ

ตอนนี้เวลานี้ สี่คนในรถต่างมีสมาธิสูง สกัดกลั้นลมหายใจ ให้ความสนใจกับทุกการเคลื่อนไหวรอบทิศ

ความมืดโอบล้อมไร้ขอบเขต รถขับไปข้างหน้าช้าๆ โดยเปิดไฟต่ำ ขณะนั้นจู่ๆ ภวินท์ก็ขมวดคิ้วทันที “ไม่ถูก”

“ยังไง”

หลุยส์หันไปมองเขาทันที

“หยุดรถ!” ภวินท์กลืนน้ำลายและพูดเสียงเข้ม “ฉันเห็นแสงทางนั้น”

ร่างเงาลดความเร็วของรถ หลุยส์กับต้นมองตามสายตาของภวินท์ผ่านหน้าต่าง แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นความมืดสนิท

ภวินท์ยังคงจ้องมองไปในทิศทางนั้นด้วยสายตาน่ากลัว หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็พูดขึ้นทันทีว่า “กลับรถ ไป!”

ร่างเงาจับความเร่งด่วนในคำพูดของเขาได้ จึงกลับรถและเหยียบเบรกทันควัน

ในขณะนั้นเอง เสียงกระสุนปืนดังก้องฟ้า ยิงเข้าหาพวกเขา “ปังปัง”

“แม่งเอ๊ย แผนลวง!”

หลุยส์สบถด่า จับมือชายคนนั้นเลื่อนกระจกรถทันที และขับรถไปอีกทาง

เสียง “ปังปัง!” กระทบตัวรถ แต่มันไม่ทะลุ เพราะตัวรถของพวกเขาทำจากวัสดุพิเศษ กระสุนธรรมดาไม่สามารถเจาะเข้าได้