ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 340

บางทีอาจเป็นเพราะอาการบาดเจ็บ ภวินท์ไปถึงห้องนอนแล้วร่างกายเข้าสู่สภาวะอ่อนเพลียโดยไม่รู้ตัว เขานอนบนเตียงและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ขณะหลับ แผลที่แขนซ้ายปวดเล็กน้อย ทรมานเขาไม่หยุดหย่อน กระทั่งเขาตื่นนอนก็สายมากแล้ว

หลังจากล้างหน้าล้างตัว ภวินท์ก็ลงไปชั้นล่าง หลุยส์กับต้นกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะ

เห็นเขาลงมา หลุยส์จึงเอ่ยปากถาม “แผลเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นอะไรมาก”

เขาก็ไม่ใช่ว่าได้รับบาดเจ็บครั้งแรก

ภวินท์สีหน้าซีดเซียว เดินไปหยิบกาแฟบนโต๊ะแล้วดื่มไปสองที

ร่างเงาเดินเข้ามาพูดอย่างเคร่งขรึม “พายุมา”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วพายุก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษในมือ

เขาเข้ามาแล้ววางถุงกระดาษในมือลงบนโต๊ะ “คุณภวินท์ครับ นี่คือเสื้อผ้าที่คุณต้องการ ผมเลื่อนการประชุมตอนเช้าของวันนี้เป็นพรุ่งนี้แล้ว”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นแขนที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ พลันขมวดคิ้วพูดว่า “คุณภวินท์ คุณ...”

ภวินท์ตอบบางเบา “ไม่เป็นอะไร”

เขาพูดแล้ววางแก้วกาแฟในมือลง มองพายุและพูดว่า “ถ้ายังไม่ได้ทานอะไร ก็ทานด้วยกันสิ”

พายุตอบเสียงเบา “ผมทานมาแล้วครับ มีเรื่องหนึ่ง คุณภวินท์ ผมไม่รู้ว่าควรพูดไหม...”

เห็นความลังเลในสีหน้าของพายุ ภวินท์ก็เข้าใจทันที จึงนำเขาไปตรงระเบียงด้านข้าง

พายุปิดประตูระเบียงแล้วพูดว่า “เมื่อเช้าผมได้รับข้อความ”

เขาพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดข้อความยื่นให้เขาดู

ภวินท์ไม่ได้รับ เขาเหลือบมอง เห็นรูปถ่ายสองสามภาพส่งมาพร้อมกับข้อความ ในรูปเป็นญาธิดากับคิรินอยู่ด้วยกัน ทั้งอยู่ในกองถ่ายและสโมสรแข่งรถ สองคนดูสนิทชิดใกล้ ล้วนเป็นการถูกแอบถ่าย

พายุเห็นภวินท์มีสีหน้ามืดมน จึงรีบอธิบาย “ผมตรวจสอบแล้ว ปาปารัสซี่ที่ถ่ายน่าจะเป็นบริษัทสื่อเล็กๆ แห่งหนึ่ง ต้องการใช้ภาพพวกนี้หาเงินก้อนโต ไม่อย่างนั้นเป็นไปได้ว่าจะเปิดเผยออกมา”

ภวินท์ขมวดคิ้ว นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ซื้อรูปถ่ายมา ส่วนบริษัทนั่น คิดบัญชีทีหลัง”

เมื่อพูดจบ เขาก็สีหน้าหมองคล้ำเดินออกจากระเบียงไป

เขาแค่ให้ญาธิดาไปเจรจาเรื่องพรีเซนเตอร์ของredeur คิดไม่ถึงว่าเธอจะไปมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคิริน แถมยังดูสนิทเกินเลย เขาดูถูกเธอเกินไปจริงๆ!

ในใจมีแต่ความหงุดหงิด เขาหยิบชุดสูทที่พายุเอามาส่ง แล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง

หลุยส์ถามอย่างประหลาดใจ “วิน นายยังไม่ได้ทานอาหารเช้า...”

ชายหนุ่มไม่ตอบ เดินออกไปทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอันเย็นชา

หลุยส์เลิกคิ้วอย่างสงสัย หันไปมองพายุที่ออกมาจากระเบียง แล้วถามว่า “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอ”

พายุส่ายหน้า “ไม่มีอะไรครับ”

หลุยส์เห็นดังนั้นจึงเบะปาก “น่าเบื่อ”

ในเวลาเดียวกัน อีกด้าน ญาธิดากำลังถือตะกร้าผลไม้และช่อดอกไม้ ยืนอยู่ตรงทางเข้าลิฟต์ชั้น1 ของโรงพยาบาล ด้วยใจที่ค่อนข้างกระสับกระส่าย

เธอได้ยินว่านิวราฟื้นเมื่อวานตอนบ่าย ดังนั้นจึงมาเยี่ยมเธอแต่เช้าตรู่

ไม่ว่ายังไงถ้าไม่ใช่เพราะนิวรา ตอนนี้เวลานี้คนที่นอนอยู่บนเตียงคงเป็นเธอ และหลังจากเกิดอุบัติเหตุแบบนั้น ลูกในท้องของเธอจะยังคงอยู่หรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

สรุปแล้ว เธอยังต้องขอบคุณนิวรา

“ติ๊ง” ประตูลิฟต์ดังขึ้น เธอก้าวเข้าไปและกดชั้นตรงวอร์ดที่นิวราอยู่

หลังออกจากลิฟต์ เธอเดินไปตามทางเดินได้สักพัก ก็พบหมายเลขห้องพักผู้ป่วย สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู