ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 342

บนโลกนี้ มีคนเสียใจ ก็มีคนดีใจในเวลาเดียวกัน

คืนนั้น ในร้านค้ากลางคืนที่ดูคึกคักในเมือง J หนุ่มสาวหน้าตาดีกลุ่มหนึ่งเต้นยักย้ายส่ายสะโพกอย่างเต็มที่อยู่บนฟลอร์เต้นรำ เครื่องเสียงดังสนั่นหวั่นไหว โคมไฟกะพริบไม่หยุด

ด้านขวาของชั้นสอง ห้องกระจกด้านเดียวห้องหนึ่ง เก็บเสียงดังฮึมอึมจากด้านนอก คนที่อยู่ด้านใน สามารถมองเห็นบรรยากาศตรงชั้นหนึ่งได้ชัดเจนอย่างทั่วถึง แต่คนที่อยู่ด้านนอกกลับมองไม่เห็นสถานการณ์ที่อยู่ด้านใน

เสียง “ฉับ” ดังขึ้น ประตูห้องด้านในของห้องกระจกเปิดออก เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นเดินออกมาจากด้านใน ในห้องยังมีเสียงผู้หญิงร้องสะอื้นเบาๆ

เมื่อภูผาได้ยิน เงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นผู้ชายเดินออกมา ยิ้มมุมปาก “คุณสิงโตฉันรอคุณอยู่นานแล้ว”

ผู้ชายคนนั้นรูปร่างไม่สูง แต่ร่างกายกลับดูแข็งแรงมาก อายุสี่สิบกว่าปี สายตาทั้งคู่ดูแดงก่ำ กลับดูดุคมสดใส เหมือนนกอินทรี

เขายกมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก เดินไปนั่งข้างโซฟา หัวเราะพูดว่า “ ผู้หญิงคนนี้ไม่เชื่อฟัง ใช้เวลานานกว่าจะเชื่อง ทำให้นายรอนานเลย”

ระหว่างที่พูด เงยหน้าไปมองในห้องด้านใน

ลูกน้องของสิงโตเห็นดังนั้น เดินเข้าไปในห้องทันที ไม่นานก็ลากผู้หญิงที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ที่ร้องไห้เป็นระยะๆ ออกมา

บนร่างกายของหล่อนมีบาดแผลสองสามแห่ง สีหน้าซีดขาว กลอกตาขาว เลือดไหลซึมมุมปาก บนหัวไหล่ด้านนอกมีรอยเขี้ยวที่เลือดไหลสองสามแห่งโผล่ออกมา

หล่อนร้องไห้กระซิก ๆ ตอนที่เห็นสิงโตนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าซีดเผือดในทันที สายตาแสดงถึงความกลัวออกมาเป็นอย่างมาก ถูกคนใช้แรงลากออกมาจากห้องกระจก

สายตาภูผาดูมืดมน อารมณ์สีหน้าไม่เปลี่ยน เหมือนกับปกติที่ผ่านมา กระตุกมุมปากหันไปพูดกับเขา “ ไม่คิดว่าคุณสิงโตจะชอบของแบบนี้ สนุกจริงๆ”

สิงโตหัวเราะ เมื่อเห็นประตูปิดแล้ว ถึงจะค่อยๆพูดออกมาว่า “ เอาละ เข้าเรื่องกันเถอะ”

“ ไม่รีบ ” ภูผายกแก้วเหล้าข้างๆที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา “ฉันขอชนแก้วกับคุณสิงโตก่อน ทำให้แขนของภวินท์ได้รับบาดเจ็บ ของขวัญชิ้นแรกเร้าใจไม่น้อยเลยนะครับ”

เมื่อสิงโตได้ยิน ส่งเสียงหัวเราะร่าออกมา ยื่นมือไปยกแก้วเหล้าที่อยู่บนโต๊ะ มือขวาที่กำลังจับแก้วก้าน เห็นได้ชัดว่า นิ้วก้อยขาดไปหนึ่งนิ้ว มีแค่สี่นิ้ว

สองคนชนแก้วกัน หลังจากที่ดื่มไปพักหนึ่ง สิงโตวางแก้วลง สายตาดูอำมหิต “ ครั้งนี้แค่ทำให้แขนเขาบาดเจ็บ ครั้งต่อไปก็ไม่ง่ายแบบนี้หรอก”

ภูผาถามอย่างเยือกเย็นว่า“ แต่ทว่าสำหรับพวกเราแล้ว เป็นโอกาสดีอย่างยิ่ง เขาได้รับบาดเจ็บ คงทำอะไรไม่สะดวกเหมือนเมื่อก่อนแน่ ๆ ถ้าอย่างนั้นแผนการใหญ่ของพวกเราเริ่มดำเนินการแล้ว แผนการจะต้องชนะขาดลอย”

“ แต่ว่า ชะล่าใจไม่ได้”สิงโตมีสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ ภวินท์ก็คือลูกหมาป่า ทำให้เขาบาดเจ็บ เขากลับยิ่งโกรธกัดคน แผนการใหญ่ครั้งนี้ จำเป็นต้องให้มั่นใจว่าจะต้องไม่พลาดถึงจะสำเร็จ”

เมื่อภูผาได้ยิน ยิ้มมุมปาก แก้วก้านที่อยู่ในมือถึงกับสั่นไหวเบาๆ ไม่พูดอะไร

สิงโตหันไปมองเขา พูดว่า “ หรือนายมีวิธีอะไร”

“ถ้าอยากจะรับประกันว่าแผนการใหญ่จะไม่พลาด ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี”

ภูผาจิบเหล้าไปหนึ่งอึก ดวงตากะพริบ “ ฉันมีวิธี แต่ต้องลงแรงนิดหนึ่ง แต่สามารถรับประกันแผนการใหญ่ในครั้งนี้ได้ ก็ไม่รู้ว่าคุณสิงโตจะยอมหรือเปล่า”

“ ยังไงละ”

“ตอนนี้ยังพูดไม่ได้ พูดไปก็ไม่สนุก” ภูผาหัวเราะ “ถ้าคุณสิงโตยอม ก็ค่อยให้ฉันสักหน่อย ก็ถือว่าเป็นการประกัน ถ้าประกันนี้ไม่ได้ผล งั้นถึงตอนนั้นหากยังยึดตามที่คุยไว้กันก่อนหน้านี้ ฉันไม่โหยหาแน่นอน”

เมื่อสิงโตได้ยิน เอนกายพิงไปด้านหลัง นิ่งไปชั่วขณะ มองไปที่เขาพูดว่า “ นายยืนยันได้ไหมว่าได้ผล”

ภูผาหัวเราะพร้อมกับพูดว่า “ ไม่พูดว่าร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์แน่นอน”

“งั้นก็ดี” สิงโตกัดฟันอยู่ชั่วครู่ “ถ้าเกิดประโยชน์ ฉันก็ค่อยยกประโยชน์ให้นาย”

สามปีก่อนเขาก็ตกอยู่ในมือภวินท์ ตอนนี้กลับมาอีกครั้ง เขาก็อยากจะรับประกันสักหน่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

แผนการใหญ่ครั้งนี้ ถ้าเห็นผลชัดเจนตั้งแต่ตอนแรก งั้นหลังจากนี้เขาก็สามารถวางมวยเต็มที่ในเมือง J ได้เลย

คิดดูว่า เพิ่มประกันข้อนี้ไป เขาก็ไม่ถือว่าขาดทุน

ภูผายกแก้วเหล้าขึ้นมา ชนแก้วกับเขา “ ดี งั้นก็ตกลงตามนี้”

เขาหาจุดอ่อนของภวินท์เจอ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องใช้แล้ว

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ภูผากลับถึงบ้านพัก พอเข้าประตู ก็เห็นผู้หญิงที่เอนกายหลับใหลอยู่บนโซฟา

ทันใดนั้น สายของเขาก็ดูอ่อนโยน เอียงคอเล็กน้อยพูดกับครามว่า “ หยุด”

ครามที่กำลังเข็นวีลแชร์อยู่ด้านหลังก็หยุดทันที เห็นแต่ภูผายกมือเปิดผ้าห่มสักหลาดที่คลุมขาออก ลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่โซฟาฝั่งนั้น

เขาโค้งตัว โอบเกล้าแก้วที่หลับใหลขึ้นมา เดินมุ่งตรงไปที่ทางขึ้นบันได ออกคำสั่งกับครามเบาๆ “ ยกวีลแชร์ขึ้นมา”

เมื่อครามได้ยิน พยักหน้ารับคำ

ความจริง ก่อนหน้านี้หนึ่งเดือนขาของภูผาก็หายแล้ว ประสบการณ์การรักษากล้ามเนื้ออักเสบที่เป็นเวลานาน เขาสามารถลุกขึ้นยืนได้ตั้งแต่ตอนแรก หลังจากนั้นค่อยๆเดินได้ จนมาถึงตอนหลังเกือบจะหายดีแล้ว ถึงแม้เวลาที่ท้องฟ้าครึ้มฝน กระดูกของเขาจะเจ็บ แต่อย่างน้อยก็พอที่จะเดินได้

แต่เรื่องนี้ มีแค่เขากับครามที่รู้ ก็แม้แต่เกล้าแก้วที่ดูแลใกล้ชิดเขาอยู่ตลอดยังไม่รู้เลย

สาเหตุที่ต้องเสแสร้งต่อไปว่าขายังไม่หาย หนึ่งก็เพราะว่ามีแต่ความพิการของเขา ถึงจะเป็นเหตุผลให้เกล้าแก้วอยู่ข้างๆต่อไปได้ ที่สำคัญกว่านั้นคือความพิการของเขา สามารถพอจะปิดบังสถานะของเขาได้อย่างดี เพื่อที่เขาหลีกเลี่ยงกับความเสี่ยง

ดังนั้น หนึ่งเดือนต่อมา นอกจากจะอยู่ต่อหน้าครามแล้ว เขาก็เสแสร้งตลอด โชคดีที่เขานั่งวีลแชร์มาหลายปี รอบรู้รายละเอียดตั้งแต่แรก ก็ไม่ทำให้คนอื่นเกิดความสงสัย

ส่งเกล้าแก้วกลับห้องนอน เขายื่นมือเพื่อจะห่มผ้าให้หล่อนดีๆ กำลังจะเดินออกพอดี จู่ ๆ มือก็ถูกคนดึงรั้งไว้อย่างแรง

หญิงสาวกำลังหลับฝัน เอามือเขาทำเป็นหมอนกอดอยู่ในอ้อมกอดโดยไม่รู้ตัว

ภูผาตกใจ ยังไม่ทันได้โต้ตอบ มือก็ได้สัมผัสเนื้ออ่อนๆของผู้หญิง แทบจะพริบตาเดียว ในร่างกายของเขาก็รู้สึกอบอุ่นไปทั่ว

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เขาก็สามารถเดินเป็นธรรมชาติได้ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายในส่วนอื่นๆ การฟื้นฟูของร่างกายท่อนล่างก็กลับสู่สภาพเดิม ก็แสดงให้เห็นว่า เขาก็เหมือนกับผู้ชายปกติทั่วไปหนึ่งคน

เมื่อมองสาวสวยแก้มอมชมพู เขาก็รู้สึกใจสั่น มีความคิดบางอย่างออกมา แต่แค่วินาทีเดียว ความทารุณของตัวเขาเองมาตลอดทั้งปีทำให้เขาเก็บความคิดที่ไม่ควรเกิดขึ้นไว้ต่อไป

เขาสูดหายใจลึกๆ สงบนิ่งไปชั่วครู่ เอามือออกมาจากอ้อมอกของผู้หญิงทันที รีบเดินไปที่ประตู ปิดไฟ เดินออกไป ปิดประตูโดยไม่ลังเล

ครามก็รออยู่ที่ด้านนอกประตู เห็นภูผามีสีหน้าที่ไม่ธรรมชาติ เขาตกใจ “ คุณชาย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ”

ภูผาขมวดคิ้ว หงุดหงิดเล็กน้อย “ ฉันจะเป็นอะไรได้”

ขณะที่พูด เขารีบเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง เดินถึงประตู จู่ ๆ ก็นึกอะไรออก สีหน้าจริงจัง พูดเย็นๆว่า “ เออใช่ ให้คนไปจับตาดูญาธิดา ร่องรอยการกระทำของหล่อน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่จะต้องรายงานฉัน ”

ครามพยักหน้ารับคำ “ คนของพวกเราคอยจับตาดูหล่อนอยู่ตลอด แต่ทว่า.....”

“ แต่ทว่าอะไร”

ภูผาหันไปมองเขา

ครามรายงานตามจริง “ คนของเราพบว่า ยังมีอีกพวกหนึ่ง กำลังเฝ้าติดตามญาธิดา”

ภูผาสีหน้าเคร่งขรึม “ คนของใคร”

“ คนของนิวรา”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ภูผานิ่งไปชั่วครู่ ยิ้มมุมปาก “ ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจ”

ดูเหมือนว่า คนที่อยากจะลงมือกับญาธิดา ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว เรื่องนี้ เหมือนว่ายิ่งสนุกขึ้นเรื่อย ๆ