ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 343

ญาธิดาให้เวลากับตัวเอง มีเวลาแค่สามวัน

สามวันนี้ เธอต้องยึดตามความต้องการของภวินท์ พูดเกลี้ยกล่อมคิรินเป็นพรีเซนเตอร์และเซ็นสัญญา ต้องอาศัยเวลาในช่วงสามวันนี้เหมือนกัน เรื่องที่วางแผนออกจากเมือง J

แค่อาศัยท่าทีของภวินท์ตอนนี้ที่มีต่อเธอ เธอก็เดาได้แล้ว ภวินท์ไม่รับลูกในท้องของเธอแน่ ๆ ดังนั้นเธอจำเป็นต้องพาลูกคนนี้ออกจากเมือง J เลือกไปสถานที่ที่หนึ่งที่ภวินท์หาไม่เจออย่างแน่นอน

แต่ทว่าเรื่องใหญ่แบบนี้ เวลาสามวันก็ไม่พอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ดร.ยติภัทรยังอยู่โรงพยาบาล เรื่องวุ่นวายอื่นๆ กองรวมไว้ด้วยกันอีกแล้ว ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะปวดหัว

เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการทันที คือต้องเจรจาเรื่องการเป็นพรีเซนเตอร์ให้เสร็จก่อน เรื่องอื่นๆค่อยว่ากัน

เช้าตรู่ ญาธิดารีบรุดไปredeurทันทีเจอกับผู้จัดการใหญ่ใช้นามของภวินท์รับสัญญาพรีเซนเตอร์ที่ร่างไว้เรียบร้อยแล้วที่แผนกกฎหมายของบริษัท

ก่อนจะเดินออก เธอหยิบเอกสารมายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า “ คุณจอส ฉันอยากจะถามสักหน่อย ถึงตอนนั้นคุณคิรินเซ็นชื่อในสัญญาแล้ว เอกสารฉบับนี้ถือว่ามีผลบังคับใช้แล้วหรือยัง”

คุณจอสของredeurพยักหน้า พูดด้วยเหตุผลว่า “ ใช่ เซ็นชื่อก็จะมีผลบังคับใช้”

“ แต่ทว่า......” เขาลังเลเล็กน้อย “ ทำไมไม่ให้คุณคิรินมาที่บริษัทเลยทำความเข้าใจสถานการณ์การเซ็นสัญญาส่วนนี้สักหน่อย”

ญาธิดาหัวเราะ พูดแบบสง่าผ่าเผยว่า“คุณจอสคงจะไม่รู้ว่าคุณคิรินช่วงนี้งานเยอะมาก ไม่มีเวลาแม้แต่นิดเดียว ถ้ายึดตามที่เขาพูดว่ามีเวลาว่างแล้วค่อยมา กลัวแค่ว่าก็จะไม่ทันถ่ายภาพโฆษณาสินค้าใหม่ในช่วงฤดูกาลต่อไป ดังนั้นฉันก็แค่ลำบากนิดหน่อย เป็นคนกลางวิ่งไปมา ทำเรื่องนี้ให้เสร็จ”

เมื่อคุณจอสได้ฟัง พยักหน้า ก็ไม่ทันคิดอะไรมากมาย หัวเราะกับญาธิดา “ งั้นก็รบกวนคุณแล้วกัน”

“ ไม่รบกวนค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะ”

ยิ้มและพยักหน้ากับคุณจอส ญาธิดาหยิบสัญญาเดินออกไป

ถ้ายึดตามครั้งก่อนตอนที่พบกับคิรินเขาตอบรับเธอ อย่างน้อยก็ต้องรอถึงสัปดาห์หน้า พอถึงตอนนั้นก็เลยเวลาที่เธอกับภวินท์ตกลงนัดกันในสามวันแล้ว

ดังนั้น เธอจำเป็นต้องลงมือทำด้วยตนเอง พยายามหาทางออกเรื่องพรีเซนเตอร์ให้เร็วที่สุด

พอคิดแบบนี้ ญาธิดาก็เร่งฝีเท้าเดินให้เร็วโดยไม่รู้ตัว แต่ใครจะไปรู้ว่าเดินไม่กี่ก้าว จู่ ๆ ภาพตรงหน้ามืดมิด เริ่มรู้สึกเวียนศีรษะ

ญาธิดาเซไปสองสามก้าว ยื่นมือไปจับกำแพงที่อยู่ข้างๆไว้แน่น ถึงจะไม่ล้มสลบ เธอเปิดตา เห็นภาพตรงหน้าเป็นดาวที่พุ่งมาจากด้านบน

เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย ทำไมจู่ ๆ เป็นแบบนี้ได้

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีพรั่งพรูออกมาในใจ เธอกัดฟันชั่วครู่ ยืนรออยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ถึงจะดีขึ้นหน่อย

มีอะไรที่แว็บเข้ามาในหัวเธออย่างรวดเร็ว เธอสูดหายใจ ทันใดนั้นนึกถึงวันนั้นหลังจากที่เธอเจาะเลือดเสร็จ คล้ายกับอาการวิงเวียนศีรษะแบบนี้เหมือนที่ผ่านมา

หรือว่าเป็นเพราะเจาะเลือด

ในหัวได้มีความคิดออกมาแบบนี้ ญาธิดาแปลกใจเล็กน้อย เธอก้มศีรษะ ดูท้องน้อยที่ราบเรียบของตัวเอง ความระแวงในใจก็เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าเจาะเลือดมีผลกระทบกับร่างกายของเธอจริงๆละก็ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แน่ว่าจะมีผลกระทบกับทารกในท้องของเธอ

เมื่อคิดแบบนี้ ญาธิดาเริ่มเครียดขึ้นมาทันที

เธอกัดฟัน ไม่กล้าคิดต่อไป

งั้นดีที่สุดหรือเธอต้องไปโรงพยาบาลตรวจดูสักหน่อยถึงจะดี

ถ่วงเวลาอยู่ชั่วครู่ เธอสูดหายใจลึกๆ ตัดสินใจแน่วแน่ เก็บสัญญาเอาไว้ทันที มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ก้าวแรกของญาธิดาเพิ่งจะเดินเข้าไปโรงพยาบาล ภูผาฝั่งนั้นก็ได้รับข้อความทันที

เขานั่งบนวีลแชร์ กำลังมองดูเกล้าแก้วที่กำลังยกกระถางต้นไม้ไปมาที่สวนดอกไม้ด้านนอก ฟังที่ครามรายงานข่าวล่าสุดให้กับเขา

“ดูเหมือนว่าช่วงนี้หล่อนไปโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ”

ขณะที่เขาพูด หันไปมองนกแก้วสายฟ้าที่ยืนอยู่บนชั้นที่อยู่ข้างๆ โยนอาหารนกป้อนให้นิดหน่อย

“ปัญหาหลักคือหล่อนไม่ได้ไปโรงพยาบาลเดียว บางครั้งไปเยี่ยมพ่อ ครั้งก่อนเป็นเพราะเกิดอุบัติเหตุ ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร”

ภูผานิ่งไปชั่วครู่ นึกอะไรออกทันที กระตุกมุมปากพูดว่า “ ได้ยินมาว่า วันนี้ที่หล่อนไปแผนกนรีเวชของโรงพยาบาลนี้มีชื่อเสียงของเมือง J เหรอ”