ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 346

งุนงงอยู่ชั่วขณะ ญาธากลับมามีสติ มองที่ภวินท์ ถามด้วยความไม่เชื่ออีกรอบหนึ่ง “ คุณเป็นเจ้าของบ้านจริงเหรอ”

ผู้ชายดูเหมือนเลิกคิ้วอย่างไม่สนใจ “ อืม”

ตอนนั้น ญาธิดายิ่งไม่มีทางที่จะเข้าใจเรื่องนี้ ใครจะไปนึกถึง คอนโดเล็กๆที่เธออาศัยอยู่ไม่กี่เดือน ไม่คิดว่าเป็นทรัพย์สินในนามของภวินท์............

งั้นในตอนแรกเขาให้เธอเช่าห้องราคาถูกขนาดนี้ เป็นไปได้ว่ามีเจตนาไม่ดีแอบแฝงอยู่

ญาธิดาตกใจ รีบถอยหลังหนึ่งก้าวทันที มองดูผู้ชายที่บนโซฟาด้วยความระวังตัว “ คุณ.....คุณไม่ได้วางแผนอะไรฉันใช่ไหม”

เมื่อภวินท์ได้ยิน หายใจเบาๆหนึ่งครั้ง ค่อยๆเดินไปใกล้ชิดเธอ “ คุณคิดว่า คุณมีค่าอะไรให้ผมวางแผนเหรอ เป็นหน้าตา รูปร่างหรือกำลังทรัพย์”

แค่ประโยคหนึ่ง ตอกหน้าญาธิดาไปพักใหญ่โดยพูดอะไรไม่ออก

นิ่งไปชั่วครู่ เธอเอ่ยปากอีกครั้ง “ งั้นคุณตอนแรก........”

ภวินท์หลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญมองเธออีกรอบ พูดน้ำเสียงเย็นชา “ ตอนแรกเคยทำไม่ดีกับคุณ ดังนั้นก็เป็นการช่วยเหลือนิดหน่อย ไม่ต้องไปใส่ใจ ”

เมื่อได้ยิน ญาธิดาเข้าใจชัดเจนความหมายที่เขาพูด ในใจดัง “ กึกๆ” รู้สึกสลดใจอย่างบอกไม่ถูก

คำพูดตอนแรกของภวินท์ ก็คือตอนที่เขาสองคนหย่าร้างกัน

ข่มความทุกข์ระทมไว้ในใจ ญาธิดาสูดหายใจลึกๆ จิตใจนิ่งสงบ แกล้งทำเป็นใจเย็นเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ คุณ......ทำไมถึงบาดเจ็บ และทำไมต้องมาหาฉันที่นี่”

“ แผลเล็กหน่อยเดียว” ภวินท์ยื่นมือไปเอาผ้าก๊อซที่กำลังซับเลือดเก็บทิ้งลงในถังขยะ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า “ วันนี้คุณย่าอยู่ที่บ้าน ผมกลัวว่าหล่อนจะดูออกว่าผมบาดเจ็บ อยู่ละแวกนี้พอดี ก็เลยมาหาคุณที่นี่เลย”

ญาธิดาเริ่มเอะใจ พูดแบบไม่ทันคิด “ แถวนี้ก็มีโรงพยาบาล แล้วทำไมคุณไม่ไปโรงพยาบาล”

พูดจบ เธอถึงรู้สึกว่าถามตรงๆแบบนี้ออกมาไม่ค่อยเหมาะสม

ไม่ทันรอให้เธอพูดอะไรต่อ ภวินท์เลิกคิ้ว แววตาดูลึกลับ ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เขาก็เหมือนหัวเราะเยาะพูดว่า “ ฉันเป็นเจ้าของบ้าน มาพันแผลสักหน่อย ก็มันต้องเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ”

ญาธิดาตกใจกลัวเล็กน้อย รับไม่ได้กับคำพูดนั้นทันที

เขาพูดก็ไม่ผิด เขาเป็นเจ้าของบ้าน เธอไม่ควรปฏิเสธเขาอย่างไร้เหตุผลอยู่แล้ว

ระหว่างที่ครุ่นคิด จู่ ๆ ภวินท์ก็ก้าวขาเดิน เดินตรงไปที่ห้องนอนของญาธิดา กว่าจะรอให้เธอมีปฏิกิริยา เขาก็เดินถึงประตูห้องนอนเรียบร้อยแล้ว กำลังเตรียมจะผลักประตูเข้าไป

ทันทีที่เห็นว่าผู้ชายกำลังจะผลักเปิดประตู เธอพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “ เดี๋ยวๆ คุณ.......จะทำอะไร”

ถึงแม้ว่าเขาเป็นเจ้าของบ้าน มาพันแผลก็พูดอะไรไม่ออกอยู่แล้ว แต่ถลันเข้าไปห้องเธอแบบนี้ก็ไม่สมควรเป็นอย่างมาก

การกระทำของภวินท์นิ่งไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นสองวินาทีก็ยังผลักประตูออก

ญาธิดาพุ่งไปข้างหน้า คว้าแขนเขาไว้ข้างหนึ่งทันที มองดูเขาด้วยความตกใจ “ ภวินท์ คุณหลงอะไรหรือเปล่า ที่จะถลันเข้าห้องนอนผู้หญิงให้ได้”

เมื่อได้ยิน ภวินท์กระตุกปาก “ แสดงว่าคุณก็อยากจะดูผมเปลือยท่อนบนเหรอ”

ขณะที่พูด เลักษณะขาเหมือนจะยกไหล่ข้างซ้ายเปลือยออก เมื่อกี้เพื่อจะฆ่าเชื้อที่แผลของเขา เธอตัดแขนเสื้อเชิ้ตบริเวณรอบๆแผลให้ขาดหมดแล้ว ตอนนี้เปลือยโล่งส่วนหนึ่ง จริงๆก็ตลกนิดหน่อย

ลังเลอยู่ครึ่งวินาที ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วถามกลับว่า “ แต่ที่นี่ฉันไม่มีเสื้อที่คุณจะใส่ได้นะ”

ถ้าเขาอยากจะใส่เสื้อของเธอจริงๆ งั้นเธอก็ไม่ถือสา

ภวินท์ดูอิ่มอกอิ่มใจ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสบายใจ “ ใครบอกไม่มี ”

ก็ตอนที่ญาธิดากำลังตะลึง เขาได้ยื่นขา อ้อมเธอเดินเข้าไปในห้อง เปิดตู้เสื้อผ้าอย่างคุ้นชิน หยิบเสื้อเชิ้ตผู้ชายออกมาหนึ่งตัวจากช่องมืดๆเล็กๆด้านใน