ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 350

ออกมาจากเขตหมู่บ้าน ญาธิดาลากกระเป๋าเดินทางเดินมาข้างถนน รอธีทัตมาหา

รออย่างใจจดจ่อ รออยู่ครึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นมีใครมา ญาธิดากำลังลังเลว่าจะต้องโทรไปถามหรือไม่ ตอนนั้นก็มีรถเก๋งสีดำขับตรงมาทางเธอ

รถคันนั้นมาหยุดตรงหน้าเธอพอดี ลดกระจกรถลง สิ่งที่ญาธิดาเห็นคือใบหน้าของคนแปลกหน้า

ผู้ชายที่นั่งตรงคนขับได้เอ่ยปากถามมาก่อนว่า “ขอโทษครับ คุณคือคุณญาธิดาใช่ไหมครับ”

ญาธิดาพยักหน้าด้วยความลังเล “ใช่ฉันเอง มีธุระอะไรไหม”

ผู้ชายคนนั้นอธิบายอย่างช้าๆ ว่า “ทางบริษัทมีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย คุณธีทัตยังปลีกตัวมาไม่ได้ ก็เลยให้ผมมารับคุณก่อนครับ”

ญาธิดาลังเลอยู่ชั่วครู่ หันไปมองนาฬิกาข้อมือ เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ถึงจะเอ่ยพูดว่า “โอเค”

เมื่อผู้ชายบนรถได้ยิน รีบลงรถทันที รับกระเป๋าเดินทางจากในมือของญาธิดา ไปใส่ไว้ที่ช่องท้ายรถ

ญาธิดาได้แต่มองโทรศัพท์ ตอนที่ลังเลว่าจะต้องส่งข้อความไปถามธีทัตสักหน่อยไหม คนขับรถก็เปิดประตูรถให้เธอ ทำสัญลักษณ์มือเชิญเธอขึ้นรถ

ญาธิดาไม่อยากเสียเวลาอีก ได้แต่ยิ้มให้คนขับรถแล้วขึ้นรถ

หลังจากขึ้นรถ เธอเงยมองไปที่คนขับรถที่ตำแหน่งคนขับที่อยู่แถวหน้า หายใจเข้าลึกๆถามว่า “คุณเป็นคนขับรถที่มาใหม่เหรอ ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยเห็นคุณเลย”

คนขับรถหัวเราะพูดว่า “ผมไม่ได้มาใหม่ครับ ก่อนหน้านี้หลักๆรับผิดชอบเรื่องที่บริษัท คุณไม่คุ้นหน้าผมเป็นเรื่องปกติครับ”

รถได้หยุดตรงทางแยกพอดี หยุดรอไฟแดงอยู่พักหนึ่ง คนขับรถหยิบน้ำแร่หนึ่งขวดออกมาจากด้านข้าง หันกลับไปส่งให้เธอ “น้ำครับ”

ญาธิดายิ้มพร้อมกับรับไว้ ตอบกลับด้วยมารยาท “ขอบคุณค่ะ”

แต่ในตอนนี้เอง ตาขวาของเธอ “ ตุบตุบ ”กระตุกสองครั้ง ชั่วพริบตาเดียว รู้สึกแปลกๆไม่สบายใจขึ้นมาในใจ เธอจึงมองไปที่คนขับรถโดยไม่รู้ตัว อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือที่อยู่ข้างๆขึ้นมา ส่งข้อความหาธีทัตหนึ่งฉบับ

“คุณยุ่งอยู่รึเปล่า”

ไม่กี่นาทีจากนั้น มือถือของเธอก็มีเสียง “ติ๊งต๊อง” ดังขึ้น คือเสียงเตือนที่ได้รับข้อความฉบับใหม่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อความที่ธีทัตตอบกลับมาหาเธอ

“ฉันกำลังไป คุณลงมาหรือยัง”

ทันทีที่เห็นข้อความบรรทัดนั้น ในใจญาธิดารู้สึกเกร็ง รีบมองไปที่คนขับรถด้านหน้า กำลังจะอ้าปากพูด ใครจะไปรู้จู่ ๆก็มีกลิ่นหอมแปลกๆออกมาจากด้านข้าง

เธอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาพักหนึ่ง ไม่กี่วินาทีต่อมา ตรงหน้าเธอมืดมน ร่างกายอ่อนเพลีย ทรุดตัวลงที่เบาะหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

คนขับรถที่นั่งอยู่ด้านหน้าเงยหน้ามอง มองผ่านกระจกมองหลัง เห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่อยู่ด้านหลัง เห็นคนล้มตัวลง เขายิ้มมุมปาก เหยียบคันเร่ง เมื่อถึงแยกถัดไป ก็หันหัวรถกลับ ขับไปทางทิศตะวันออกของเมืองJ…………

STN Group

ไม่ทันรู้ตัว ก็ถึงตอนบ่ายแล้ว ชมพู่ก็ทำตามที่ญาธิดาสั่งไว้ หยิบแฟ้มเอกสารนั้นขึ้นมา ตรงไปยังสำนักงานCEO

ถึงสำนักงานCEO หล่อนมองไปรอบๆไม่มีคน ได้เพียงแต่เดินไปยังประตูห้องทำงานสำนักงานCEO ยกมือขึ้นมาบิดประตู

ไม่มีคนตอบรับ ในห้องไม่มีเสียงแม้แต่น้อย

ขณะที่เธอกำลังจะยกมือเคาะประตูครั้งที่สองพอดี จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง ทันใดนั้น เสียงของนวิยาก็ดังขึ้นว่า “มีธุระอะไรเหรอ”

ชมพู่ตกใจ หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว ตอนที่เห็นนวิยายืนห่างออกไปสองเมตร รู้สึกเครียดเล็กน้อย “คุณนวิยา คุณภวินท์ไม่อยู่เหรอคะ ฉันมีเอกสารที่ต้องส่งให้เขาค่ะ”

เมื่อนวิยาได้ยิน ก็มองดูเอกสารที่อยู่ในมือของหล่น ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พูดเลียบๆว่า “คุณภวินท์มีธุระ ไม่อยู่ที่บริษัท ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าคุณอยากส่งเอกสารอะไร วางไว้ที่บนโต๊ะเลยก็ได้แล้ว”

ชมพู่ลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เงยหน้ามองนวิยา พยักหน้า “โอเค งั้นฉันเอาเอกสารวางไว้บนโต๊ะแล้วกัน”