ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 351

ญาธิดาเบิกตากว้างอย่างตกใจ พลางก้มหน้ามองน้ำทะเล เมื่อกี้ตอนที่เธอตื่น น้ำทะเลยังไม่มิดเท้าเลย แต่ตอนนี้ มันสูงถึงน่องแล้ว

จากระดับน้ำขึ้นนี้ หลังจากนี้สองชั่วโมง เธอคงจะจมน้ำทะเลจนมิดแน่ๆเลย

เธอถูกมัดติดอยู่กับราวบันไดของประภาคารที่ยื่นออกไปในทะเล ขึ้นไปจะที่ที่ปลอดภัย แต่ถ้าน้ำทะเลขึ้น ที่จับบันไดจะจมลงจนมิดไปด้วย ถึงตอนนั้นเธอก็จะจมน้ำจนตาย

นึกถึงผลลัพธ์ที่น่ากลัวแบบนี้ ญาธิดาก็กลัวจนหนาวสุดๆ เธอหันหน้ามองไปทางคนขับรถคนนั้น แล้วกัดฟันพลางพูดขึ้น “แกคิดจะทำอะไรกันแน่!”

คนขับรถหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร หันขวับไปมองลูกน้องด้านข้างพลางเงยหน้า ให้สัญญาณ และนำโทรศัพท์ที่อัดวิดีโอเรียบร้อยยื่นให้เขา

คนขับรถกดหน้าจออย่างไม่รีบไม่ร้อน จากนั้น เขาก็หัวเราะ มองญาธิดาพลางพูด “เธอยังมีความหวังที่จะรอดชีวิต ฉันจะให้โอกาสเธอ ให้ตอนนี้เธอโทรศัพท์ได้”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ในใจก็เกิดความสงสัย

ถ้าหากพวกเขาต้องการชีวิตเธอจริงๆล่ะก็ งั้นทำไมถึงต้องให้โอกาสเธอเอาตัวรอดด้วยล่ะ?

ไม่ทันได้รอให้เธอคิดอย่างถี่ถ้วน คนผู้นั้นก็จ่อหน้าจอโทรศัพท์มาทางเธอ “แต่ เธอโทรหาได้แค่เขา”

ญาธิดาเงยหน้ามอง เมื่อได้เห็นว่าบนหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อผู้ติดต่อ ในใจก็เกิดลนลานขึ้นมาเล็กน้อย

ที่แท้เป็นภวินท์!

เธอกัดฟัน พลางมองไปทางเขา “พวกแกคิดจะทำอะไรกันแน่!”

คนขับรถหัวเราะ และพูดอย่างเอื่อยๆ “เธอจะโทรหรือไม่โทร ฉันให้เวลาเธอสามนาที เธอตัดสินใจเอาเอง ถ้าหากไม่โทร งั้นเธอกับเด็กในท้องของเธอคงต้องไปเป็นอาหารปลาแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ ญาธิดาก็หลับตาอย่างทรมาน สิ้นหวัง ความเศร้าและความรู้สึกในใจผสมปนเปกัน ทำให้เธอไม่สามารถใจเย็นลงได้เลย

เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อ เมื่อครู่เธอตัดสินใจจะเริ่มชีวิตใหม่ แต่ตอนนี้จู่ๆก็ต้องเลือกว่าจะอยู่หรือตาย...

“สรุป โทรศัพท์นี้ เธอจะโทรมั้ย? ”

ญาธิดากัดฟัน และตัดสินใจพูด “โทร”

คิดซะว่าเพื่อลูกในท้อง เธอก็ต้องดิ้นรนสักครั้ง

คนขับรถหัวเราะ ยกมือขึ้นกดโทรออก และยื่นไปแหนบที่ข้างหูญาธิดา

ได้ยินเสียงที่ปลายสาย “ตู๊ดตู๊ด......” ญาธิดาก็หลับตาลงอย่างเจ็บปวด

จู่ๆ ปลายสายก็รับ มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา “ฮัลโหล? ”

ญาธิดาตัวสั่น สูดหายใจเข้าลึก และเอ่ยปาก “ภวินท์......”

เธออมพะนำ อยู่ครู่นึง และกัดฟันพูดออกมา “ช่วยฉันด้วย......”

ผู้ชายที่ปลายสายตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ไม่นาน เขาก็เอ่ยปากพูด “เธออยู่ที่ไหน? ”

ญาธิดายังไม่ทันได้พูด โทรศัพท์ก็โดนเอาไป คนขับรถคนนั้นก็กดวางสายเรียบร้อย จากนั้นก็ส่งคลิปวิดีโอที่ถ่ายเมื่อครู่ไป

ทำทุกอย่างนี้เสร็จ เขาก็มองไปทางญาธิดา และยิ้มอย่างร้ายกาจ “คุณญาธิดา หลังจากนี้ต้องให้คุณรออยู่ที่นี่คนเดียวแล้ว”

เมื่อทิ้งคำพูดนี้เสร็จ เขาก็เชิดหน้าไปทางลูกน้อง ลูกน้องก็รับทราบในทันที ขับเรือสปีดโบ๊ท กลับลำเรือทันที

ญาธิดาตกใจ และรีบพูดขึ้น “อย่าเพิ่งไป!”

พวกเขาไปแล้ว คือจะทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวงั้นเหรอ?

เสียงที่เธอร้องเรียกอย่างสุดแรงก็ถูกลมทะเลพัดหายไปทันที ดิ้นรนอย่างสุดแรงแต่ก็ดิ้นไม่หลุด ทำได้แค่มองเรือสปีดโบ๊ทลำนั้นที่ขับออกไปรวดเร็วราวกับปลา ขับไปทางชายฝั่ง

ญาธิดาสะอื้น น้ำตาก็ค่อยๆหยดลงมา มาถึงเวลาแบบนี้แล้ว ยังจะมีคนมาช่วยเธออยู่มั้ย?

ขณะเดียวกัน บนถนนสายหลักของเมือง J จู่ๆ รถสีดำคันนึงก็เบรกอย่างกะทันหัน ล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนจนเกิดเสียง “เอี๊ยด---” ที่แสบหู

ภวินท์ที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับก็ขมวดคิ้ว และจอดรถลงที่ข้างทางทันที จากนั้นก็โทรกลับไปเบอร์เดิมที่โทรมาเมื่อครู่

ไม่กี่วินาที ก็มีเสียงแปลกๆดังผ่านมาจากฝั่งนั้น ยังไม่ทันได้รับสายก็ตัดสายไปเองแล้ว