ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 353

ญาธิดารู้สึกเหมือนตัวเองหลับฝันยาวมากๆ ในความฝันเธออยู่ในทะเลอันกว้างใหญ่ มองไม่เห็นแม้แต่ความหวังอันน้อยนิด

อยู่ๆ ลมก็กระโชกแรง ลมแรงพัดคลื่นซัดเธอเข้าไป ทันใดนั้นก็จมน้ำ......

“ไม่นะ!”

ญาธิดาร้องออกมาอย่างตกใจ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เข้ามาในสายตาก็คือภาพสีขาว เธอสูดหายใจเข้าลึก ราวกับปลาที่รอดตาย หน้าผากและแผ่นหลังเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

“ธิดา!”

เสียงผู้ชายที่ร้อนรนดังขึ้นมา ต่อมา ธีทัตก็ปรากฏตัวขึ้น “ธิดา เธอฟื้นแล้วเหรอ? ”

สายตาของชายหนุ่มนั้นเป็นประกายและตื่นเต้นอย่างประหลาดใจ จากนั้นสติก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

“……ฉันอยู่ที่ไหน? ”

ธีทัตรีบเอ่ยปากพูด “อยู่ที่โรงพยาบาล เธอถูกคนลักพาตัวไป ช็อกมากไป แถมยังได้รับความเย็นมากไป เลยเป็นไข้สูงทั้งคืน เช้าวันนี้เพิ่งจะไข้ลด”

ญาธิดาเงยหน้า มองไปรอบๆ ถึงค่อยๆดึงสติกลับมาได้

ห้องสีขาวที่ไม่มีสีอื่นเลย เป็นห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลจริงๆ แต่ว่าเมื่อวาน ทำไมเธอถึงถูกช่วยกลับมาได้นะ?

ขณะที่ญาธิดากำลังจะเอ่ยปากถาม แต่คอก็แห้งจนเจ็บ เธอขมวดคิ้ว ธีทัตที่อยู่ด้านข้างก็ได้ยื่นน้ำอุ่นมาให้เธอ “ดื่มน้ำก่อน”

ญาธิดาพยักหน้า และดื่มน้ำจนหมด คอที่แห้งผากถึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“ฉัน......มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ”

ธีทัตขมวดคิ้วแน่น “เธอถูกลักพาตัวไป ฉันได้รับข้อความว่าเธอโดนลักพาตัวเมื่อวานนี้ และก็ไปหาเธอที่ริมหาด ตอนนั้นเธอก็นอนอยู่บนหาดทราย เปียกไปทั้งตัว ฉันตกใจแทบตาย”

“ลักพาตัว? ”

“อืม มันต้องการห้าล้าน ฉันโอนเข้าบัญชีพวกมัน จากนั้นพวกมันก็ส่งตำแหน่งของเธอมาให้ฉัน ฉันก็รีบไปทันที”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ในหัวก็มีหน้าคนขับรถนั่นแล่นเข้ามา

ถ้าหากเธอถูกคนลักพาตัวจริงๆ งั้นคนขับรถนั่นจะรู้เรื่องที่เธอท้องได้ยังไง และแถมยังให้เธอโทรหาภวินท์ให้ช่วยชีวิตเธอ......

โจรลักพาตัวพวกนั้น ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้ทำเพื่อแค่ต้องการเงิน รายละเอียดทั้งหมดมันดูไม่เข้ากัน

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก และกัดริมฝีปาก มองไปทางธีทัต และพูดอย่างจริงจัง “เมื่อวาน...... คุณไม่เจอคนอื่นที่ชายหาดเลยเหรอ? ”

ธีทัตส่ายหน้า และตอบ “ไม่มี”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ไม่รู้ทำไม ในใจของญาธิดานั้นกลับมีความผิดหวังเล็กน้อย

ที่จริงเธอคิดว่า ภวินท์จะมาช่วยเธอ คิดไม่ถึง สุดท้ายแล้วเป็นธีทัตที่เอาเงินไปแลกชีวิตของเธอมาจากเงื้อมมือขอโจร

เธอปวดใจ เงยหน้ามองธีทัต ในใจมีความอบอุ่นเล็กน้อย “ขอบคุณมากนะ”

ดวงตาดำเข้มของธีทัต มองเธอพลางพูดออกมาทีละคำๆ “นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ ธิดา ฉันยินดีที่จะดูแลเธอนะ”

เขาพูด พลางยื่นมือ ไปกำมือของเธออย่างธรรมชาติ

รู้สึกถึงความอุ่นที่หลังมือ ญาธิดาก็สะดุ้ง และค่อยๆดึงมือออกอย่างอึดอัด พลางมองเขากระตุกมุมปาก จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ทางพ่อแม่ฉัน......”

สีหน้าของธีทัตยังคงอ่อนโยน ยิ้มให้เธอ “พวกท่านยังไม่รู้ เธอวางใจเถอะ”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาถึงได้วางใจลง

ถ้าหากให้ดร.ยติภัทรรู้ว่าเธอถูกลักพาตัว จะต้องส่งผลกระทบต่อการฟื้นฟูร่างกายของเขาแน่ๆ ดังนั้น แทนที่จะให้เขากังวล ตอนนี้ปิดบังพวกเขาไว้ก่อนจะดีกว่า

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก “พวกคนที่ลักพาตัวฉัน จับได้แล้วหรือยัง? ”

ธีทัตส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ตอนนี้ยัง เรื่องนี้จะแจ้งความมั้ย จะดำเนินคดีตามกฎหมายมั้ย ขึ้นอยู่กับเธอ”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาลนลาน หลังจากนั้น เธอก็ฉีกยิ้มอย่างฟืนๆ “ฉันอยากไปจากเมือง J ให้เร็วที่สุด”