ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 354

หลุยส์ชะงักอยู่ครู่ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นให้เขา

ภวินท์ก็กดเบอร์นึง และโทรออก เสียงอีกฝั่งดังขึ้น และก็มีเสียงตอบรับดังขึ้น “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......”

เขาขมวดคิ้ว ในใจก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ปลอดภัย คิดอยู่ครู่ จึงเอาโทรศัพท์คืนหลุยส์ และหันไปพูดกับต้น “ติดตามการเคลื่อนไหวของญาธิดาที”

ต้นพยักหน้า นิ้วกดลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว ส่วนหลุยส์ที่อยู่อีกฝั่ง สีหน้าก็ไม่ดีขึ้นมาหลายระดับ

“วิน นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ? เพราะว่าผู้หญิงคนนึง เมื่อคืนนายถึงทิ้งหน้าที่ให้พวกเราสามคน วันนี้พอฟื้นขึ้นมา ก็ติดตามการเคลื่อนไหวของหล่อนทันที......”

ภวินท์หันไป มองเขาอย่างเย็นชาพลางพูด “ฉันมีแผนของฉัน”

ทิ้งประโยคนี้ไว้แล้ว เขาก็เดินก้าวขายาวออกไป ทิ้งหลุยส์ที่มีสีหน้าขุ่นเคืองเอาไว้

ไม่ถึงสิบนาที ภวินท์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลงมาจากชั้นสอง เดินมายังด้านข้างของต้นและพูด “หาเจอหรือยัง? ”

ต้นส่ายหน้า อย่างงงๆเล็กน้อย “แปลกมาก การเคลื่อนไหวของเธอระยะนี้ ราวกับมีคนจงใจลบทิ้ง จนหมดจด ไม่มีอะไรเลย”

ได้ยินดังนั้น ภวินท์ก็ขมวดคิ้วเข้ม ในใจยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย

ถ้าหากเป็นอย่างที่หลุยส์พูด เมื่อคืนบนชายหาดมีแค่เขาอยู่คนเดียว งั้นญาธิดาไปไหนล่ะ? เป็นไปได้มั้ยที่จะถูกคนกลุ่มเดียวกันนั้นพาตัวไป?

ในใจก็ผุดความคาดเดาต่างๆขึ้นมา แต่ก็ไม่มีผล หลังจากนั้น เขาก็หันไปมองต้น และพูดเสียงเข้ม “เรื่องที่หน้าที่ล้มเหลวเมื่อคืน ฉันจะอธิบายกับจรณ์ด้วยตัวเอง พวกนายทำตามปกติก็โอเคแล้ว”

หลังจากสั่งเสร็จ เขาก็หยิบโทรศัพท์สำรองออกมาจากลิ้นชัก และโทรหาพายุทันที

ไม่ถึงยี่สิบนาที พายุก็รีบขับรถมาถึง

ภวินท์เดินเข้าไปอย่างเร็ว ดึงประตูรถขึ้นไป และพูดเสียงเข้ม “โทรไปที่บริษัทหน่อย ถามดูว่าญาธิดาไปทำงานหรือเปล่า? ”

พายุได้ยินดังนั้น ก็ลงมือทันที

ไม่นาน เขาก็วางสาย หันมารายงานกับภวินท์ “คุณภวินท์ ที่บริษัทแจ้งว่าหลายวันนี้ญาธิดาไม่ได้ไปทำงานครับ”

ภวินท์ได้ยิน ก็ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆตาขวาก็กระตุก เขาชะงักอยู่ครึ่งวินาที และสั่งการทันที “ไปคอนโด”

พายุได้ยิน ก็ไม่พูดอะไร และออกรถทันที มุ่งหน้าไปยังคอนโด

เมื่อรีบมาถึงหน้าประตูคอนโด ภวินท์ก็หยิบกุญแจออกมาเปิดประตูทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นด้านในห้อง สีหน้าก็มืดมนลงไปหลายระดับ

ห้องรับแขกสะอาดไม่มีฝุ่น แถมยังกลับไปเป็นแบบก่อนที่จะเช่า สิ่งของของญาธิดาทั้งหมด ไม่เห็นเลยสักชิ้น

ภวินท์ลนลาน และเดินก้าวไปทางห้องนอนทันที เขาเดินมาถึงหน้าประตู เปิดประตูออก ขณะที่เห็นห้องนอนที่ว่างเปล่า ในหัวก็กลายเป็นขาวโพลนไปหมด

เธอไปไหนกัน?

เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เขากำหมัดแน่น ออกไปจากคอนโดทันที และมุ่งหน้าไปทางโรงพยาบาลที่ดร.ยติภัทรอยู่

เมื่อมาถึงหน้าห้องผู้ป่วย ขณะที่ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากด้านใน ภวินท์ที่แต่เดิมเครียดก็โล่งอกลงเล็กน้อย แต่เมื่อวินาทีที่เปิดประตูห้องผู้ป่วยออก คนที่ไม่รู้จักที่อยู่ในห้องก็หันมามองทางเขา

ภวินท์ชะงักเล็กน้อย กวาดสายตามองทุกคนในห้อง สีหน้าเย็นชาและถอยออกไป หันเดินไปทางเคาน์เตอร์พยาบาลที่อยู่ด้านข้าง ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผู้ป่วยที่แต่เดิมพักอยู่ที่ห้อง 16 ไปไหนแล้ว? ”

พยาบาลมองไปทางห้องผู้ป่วย และพูดเสียงเบา “วันนี้ช่วงเช้าพวกเขาออกจากโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ”

ภวินท์ชะงัก อยู่ในใจก็รู้สึกซับซ้อนอย่างอธิบายไม่ถูก

ญาธิดาอยู่ๆก็หายไป ที่คอนโดว่างเปล่า แม้แต่ดร.ยติภัทรก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเธอดูเหมือนจะหายไปในหนึ่งวัน

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขาเก็บความโกรธไว้ในใจ และหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์นึง “ช่วยฉันเช็กหน่อยว่าวันนี้คนที่เดินทางออกจากเมือง J มีคนชื่อญาธิดาบ้างมั้ย”