ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 355

ประกายสีเข้มแว๊บตาดวงตาของพายุ หลังจากนั้นครึ่งวินาที เขาก็เงยหน้ามองภวินท์ พลางพูดทีละคำๆ “คุณภวินท์ ไม่มีอะไรครับ มีแค่เรื่องนึง ผมไม่ได้บอกคุณ”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เรื่องอะไร? ”

“ก่อนหน้านี้คุณญาธิดาเคยมาหาผมครั้งนึง มาขอรูปของเธอกับคิรินที่ผมซื้อมาจากปาปารัสซี่เมื่อคราวที่แล้ว ตอนนั้นเห็นเธอบอกว่าเพื่อที่จะให้คิรินเซ็นสัญญาเท่านั้น ผมเลยไม่ได้คิดมากเลยให้เธอไป และก็ไม่ได้บอกคุณ”

ได้ยินดังนั้น ภวินท์ก็ชะงักอยู่ครู่ ลดสายตาลงมองต่ำไปทางหนังสือสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะ ความรู้สึกในดวงตานั้นดูซับซ้อนไม่ชัดเจน

เห็นที สัญญาฉบับนี้ เป็นเธอใช้วิธีบางอย่างทำให้คิรินเซ็นมัน ตอนนั้นเขาให้เวลาเธอแค่สามวัน ให้ได้เซ็นสัญญาเช่นวันนี้ วันสุดท้ายญาธิดาก็เร่งให้คิรินเซ็นสัญญาได้พอดี

ตอนนั้นเขาสัญญากับเธอ ขอแค่ภายในสามวันเธอสามารถให้ตัวแทนเซ็นสัญญาได้ เขาก็จะยินดีให้เธอไปจาก STN Group

คิดไม่ถึง ว่าเธอจะทำได้จริงๆ เอาสัญญาที่เซ็นแล้วกับหนังสือลาออกส่งมาพร้อมกัน แถมยังรวดเร็วราวกับลมกรรโชก หายไปจากชีวิตของเขาอย่างสิ้นเชิง

ที่แท้ ตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็แอบวางแผนที่จะไปจากเขาอยู่ก่อนแล้ว!

หัวใจของภวินท์เจ็บแปล๊บอย่างไม่รู้ตัว หลังจากนั้น เขาก็สูดหายใจเข้าลึก เงยหน้ามองพายุ และเอ่ยปากถาม “ตรวจสอบอะไรเจอบ้างมั้ย? ”

พายุส่ายหน้า และตอบตามจริง “อะไรก็ตรวจสอบไม่เจอเลยครับ”

ภวินท์ได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เย็นชาลงเล็กน้อย

จากความสามารถของญาธิดา ถึงแม้เธอจะหลบซ่อนตัว ยังไงก็ต้องมีทิ้งร่องรอยไว้บ้าง แต่ตอนนี้สิ่งที่เกี่ยวกับเธอทั้งลบถูกลบออกจนเกลี้ยง จะต้องมีคนช่วยเธอแน่นอน!

อยู่ๆ เขาก็กระตุกคิ้ว ในหัวก็มีภาพหน้าผู้ชายหนึ่งคนแล่นเข้ามา

คนที่พอจะมีความสามารถที่จะสู้กับเขาได้ ก็คงมีแต่ธีทัตล่ะมั้ง?

วินาทีต่อมา เขาก็หยิบเสื้อสูทที่แขวนไว้ที่เก้าอี้ขึ้นมา และสั่งพายุด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เตรียมรถ ไปบริษัทเทคโนโลยีคลาวด์กับฉัน”

พายุได้ยินดังนั้น ก็ลังเลอยู่ครู่ แต่ก็ไม่กล้าถามมาก และขานรับทันที จากนั้นก็เดินออกไปข้างนอกห้องประธาน

ระหว่างทาง สีหน้าของภวินท์มืดมน ร่างกายปะทุออร่าน่ากลัวที่คนเลี่ยงจะเข้าใกล้ ทำให้คนอื่นรู้สึกหนาวๆ

รถจอดลงที่บริษัทเทคโนโลยีคลาวด์ ประตูรถเปิดออก ขายาวของภวินท์ก้าวลงจากรถ และเดินเข้าประตูบริษัทไป

พายุเห็นท่าทางของภวินท์ จึงรีบตามไป และเอ่ยปากถามอย่างลังเล “คุณภวินท์ พวกเราไม่ได้นัดล่วงหน้า จะโทรหาผู้ช่วยของคุณธีทัตก่อนมั้ยครับ? ”

“ไม่ต้อง”

ระหว่างเขากับธีทัต มันเกินกว่าที่จะต้องไปมามีมารยาทต่อกันแล้ว

ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน พวกเขายังไม่ทันได้เดินถึงออฟฟิศของผู้จัดการ ก็โดนผู้ช่วยของธีทัตขวางเอาไว้ “คุณภวินท์ ขอโทษด้วยครับ คุณธีทัตกำลังคุยกับลูกค้าท่านอื่น พวกคุณกรุณารอสักครู่นะครับ”

ภวินท์ทำสีหน้าเข้ม และมองไปทางเขาด้วยสีหน้าเย็นชา นัยน์ตามืดมนลงหลายระดับ “คุณธีทัตของพวกนายก็รู้แล้วว่าฉันมา ทำไมถึงต้องหลบฉันด้วย? ”

หนึ่งเขาไม่ได้นัดล่วงหน้า สองเขาไม่ได้แจ้งที่เคาน์เตอร์ธุรการ แต่ผู้ช่วยของธีทัตกลับสามารถจำเขาได้อย่างแม่นยำ เห็นทีเขาคงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าตนจะมา

ผู้ช่วยของธีทัตกลัวเล็กน้อย ก็พูดตอบไม่ได้เลย แต่เขาก็ไม่กล้าฝ่าฝืนความต้องการของผู้จัดการ จึงทำได้แค่ขวางหน้าพวกเขาไว้ และผู้อย่างอึดอัด “ขออภัยด้วยครับ กรุณารอสักครู่”

ความอดทนของภวินท์ได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว สายตาเย็นชามองไปทางห้องทำงาน ขณะที่จะเอ่ยปาก อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดจากด้านใน

ธีทัตยืนอยู่หน้าประตู ดวงตามองมาทางพวกเขา ยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มพลางพูด “คุณภวินท์มาแล้วเหรอ ไม่ได้ต้อนรับ ต้องขอโทษด้วย”