ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 357

พี่เอหน้าซีด และก็คิดไม่ถึงว่ามันจะมาถึงขั้นนี้ เธอลุกขึ้น แล้วโค้งให้ภวินท์รัวๆ พลางพูดขอโทษ “ขอโทษด้วยค่ะคุณภวินท์ ศิลปินของเราไม่ค่อยรู้ความ รอกลับไปแล้วฉันจะเกลี้ยกล่อมเขาดีๆนะคะ......”

พูดจบ เธอก็มองสีหน้ามืดมนของภวินท์ และก็ไม่กล้าพูดอะไรมากอีก แล้วเดินก้าวออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ประตูห้องปิดลง วินาทีแรก ห้องรับแขกเหลือเพียงแค่ภวินท์เพียงคนเดียว

เขานั่งอยู่บนโซฟา ในหัวมีคำพูดพวกนั้นของคิรินเมื่อครู่แล่นผ่านเข้ามา ในใจก็เริ่มรู้สึกหดหู่

ความรู้สึกของแพรวาเมื่อก่อนเขานั้นรู้ดี ตอนนั้นแพรวายังเป็นดาราที่คนรู้จักไม่มากนักตอนนั้นเขาก็ได้รู้จักเธอ เพียงแค่ที่งานเลี้ยงสังสรรค์งานนึงช่วยดื่มเหล้าแทนเธอเท่านั้นเอง จากนั้นก็คุ้นเคยกัน ไปๆมาๆทั้งสองก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เขาให้งานเธอ และเธอก็ช่วยเขาทำหน้าที่ครอบคลุมด้วย ทั้งสองนับว่าเป็นเพื่อนกัน นับได้ว่ารู้ใจ แต่ก็ไม่นับว่าเป็นแฟนกัน

ส่วนความรู้สึกของแพรวา ที่ผ่านมาเขาก็ปฏิเสธอย่างชัดเจน แต่ญาธิดา......

นึกถึงชื่อนี้ หัวของภวินท์ก็ปวดขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าหากเป็นอย่างที่คิรินพูดจริงๆ ญาธิดาก็มีความรู้สึกกับตัวเขา แต่ทำไมอยู่ๆเธอถึงหายตัวไปไหนเวลานี้ล่ะ?

ความสงสัยในใจของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับก้อนที่วุ่นวาย ทำให้เขาคิดยังไงก็คิดไม่ตก

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ใจเขายิ่งมีปัญหาขึ้นทุกที

ถึงเวลาเลิกงาน ภวินท์ฟังรายงานการวางแผนการเดินทางหลังจากนี้จากพายุ ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ฟังจบ เขาก็นวดขมับตัวเอง และพูดเสียงเย็นชา “งานวันนี้เลื่อนออกไปก่อนเถอะ”

พายุแอบช็อก แต่ก็ไม่ได้ถามมาก และไปดำเนินการทันที

“เอาล่ะ นายไปก่อนเถอะ คืนนี้ฉันจะกลับเอง”

พายุตอบรับ และก้าวเท้าออกจากห้องทำงานไป

หลังจากพายุออกไป ภวินท์ก็เปิดดูเอกสารในมือ ไม่รู้ว่าทำไม ตัวอักษรพวกนั้นถึงได้กลายเป็นเหมือนตัวอักษรยึกยือ เขาอ่านไม่เข้าหัวเลยสักตัว

อยู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มีคนเดินเข้ามา

เขานึกว่าเป็นพายุ เลยไม่ได้เงยหน้าดู

อยู่ๆ ก็มีกลิ่นหอมฟุ้งๆ และตามมาด้วยร่างกายนุ่มๆของหญิงสาวที่แนบมาทางเขา และคว้าคอเขาเอาไว้

“พี่วิน พี่กำลังดูอะไรอยู่เหรอ? ดูซะเคร่งเครียดเลย!”

นิวราพูด พลางเอียงหัวและยิ้มให้เขา

เห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ภวินท์ก็ยังคงขมวดคิ้ว และยกมือขึ้นจับแขนของเธอออกจากบริเวณคอ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “นิว สงวนตัวหน่อย”

“อยู่ในห้องทำงานไม่โดนคนอื่นเห็นหรอก! แล้วก็พวกเราก็หมั้นกันแล้ว!”

นิวรายู่ปากอย่างไม่ค่อยพอใจ เดิมทีอยากจะเอื้อมมือไปคล้องคอเขาอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้ามืดมนของฝ่ายชาย ก็เปลี่ยนเป็นคล้องแขนเขาไว้

เธอเอียงคอ และกะพริบตาใส่ภวินท์พลางถาม “พี่วิน พี่เป็นอะไร? ไม่สบายใจเหรอ? ”

“เปล่า แค่มีเรื่องเยอะไปหน่อยเท่านั้น”

ภวินท์เก็บเอกสารในมือ และลุกขึ้นยืน น้ำเสียงที่พูดกับเธออ่อนโยนลงเล็กน้อย “อยากกินอะไร? ฉันพาเธอไป”

“ไม่ได้ไปJING FANG ZHAIนานแล้ว ยังคิดถึงอยากกินนกพิราบย่างของร้านนั้นอยู่เลย!”

“โอเค ฉันพาเธอไป”

ทั้งสองก้าวออกจากห้องทำงาน เดินขึ้นลิฟต์ไป

“ใช่แล้ว พี่วิน” นิวราก็หันไป “นิวได้ยินมาว่าญาธิดาลาออกแล้วเหรอ? ”

ได้ยินแบบนั้น ภวินท์ก็ขมวดคิ้วเบาๆ “เธอรู้ได้ยังไง? ”

“เมื่อวานนิวออกจากโรงพยาบาล เดิมทีอยากจะบอกเธอสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะติดต่อเธอไม่ได้ เมื่อกี้ฉันไปที่แผนกธุรการ ถึงได้รู้ว่าเธอลาออกไปแล้ว”

ได้ยินแบบนั้น ภวินท์ก็ไม่ได้พูดอะไร

นิวราคล้องแขนฝ่ายชายแน่น พูดพลางถอนหายใจ “พูดตามตรง นิวก็ชอบหล่อนนะ คิดไม่ถึง ว่าหล่อนจะลาออกไปดื้อๆโดยไม่ลากันสักคำ......”

หล่อนพูด พลางมองสีหน้าของภวินท์อย่างลองเชิง เมื่อเห็นสีหน้าของเขาดูปกติ ในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกดี

ตั้งแต่รู้ว่าญาธิดาลาออกมาจากชยิน เธอก็ดีใจจนแทบบ้า ในตอนนี้เมื่อได้ยินคำตอบที่แน่นอนจากปากของภวินท์ ก็ยิ่งทำให้เธอซ่อนความสุขไว้ไม่อยู่

แต่เดิมเธอต้องคิดว่าจะกำจัดญาธิดายังไงดี วันนี้เธอจากไปเอง ถือได้ว่าแก้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเธอ!

หลังจากวันนี้ไป ภวินท์ก็มีเธอเพียงคนเดียวแล้ว!

“ติ๊ง......” ลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง พวกเขาก็เดินแนบชิดออกมา เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูบริษัท อยู่นิวราก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอเอียงคอมองภวินท์แล้วพูด “พี่วิน พี่รอแป๊บนะ ฉันขอพูดกับบอดี้การ์ดฉันแป๊บนึง ให้เขาไปช่วยฉันเอาของ”

ภวินท์พยักหน้าเบาๆ “อืม”

หญิงสาวปล่อยมือเขาอย่างดีใจ และเดินไปทางรถคันนั้นอย่างเร็ว ทะลุกระจกด้านหน้า ภวินท์ก็เห็นผู้ชายคนนึงนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ

ชยินกำลังมองเขาผ่านกระจกด้านหน้า ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่ตั้งใจ ภวินท์มองเห็นสาตายที่เย็นเฉียบของเขาอย่างชัดเจน

แต่วินาทีถัดมา เขาก็ได้หันไปทางอื่น ขณะที่ลดกระจกรถลง ก็พูดอะไรบางอย่างกับนิวราด้วยสีหน้าอ่อนโยน

ภวินท์ขมวดคิ้ว ความรู้สึกบอกเขาว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา เขาสูดหายใจเข้าลึก หยิบโทรศัพท์ และส่งข้อความหาต้น “ตรวจสอบข้อมูลของบอดี้การ์ดข้างตัวนิวหน่อย ยิ่งละเอียดเท่าไหร่ยิ่งดี”

ถ้าหากบอดี้การ์ดคนนั้นมีปัญหาจริงๆ ถึงตอนนั้นที่อันตรายไม่ใช่แค่เขา ยังมีนิวราด้วย ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องป้องกันปัญหาก่อนที่มันจะเกิดขึ้น

ขณะที่ไม่รู้ตัวอยู่นั้น ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ญาธิดาออกจากเมือง J มายังสหรัฐอเมริกา

ด้วยการช่วยเหลือของธีทัต เธอจึงอาศัยอยู่ในบังกะโลว่างหลังเล็กๆของเพื่อนเขา สูงสามชั้น มาพร้อมกับลานกว้างที่สว่างไสว บ้านไม่ใหญ่ แต่กลับสบายมาก

ผ่านไปหนึ่งเดือน เธอก็ค่อยคุ้นเคยก็ชีวิตที่นี่ ออกไปซื้อกับข้าวคนเดียวบ่อยๆ จากนั้นก็กลับบ้านไปค่อยๆอ่านหนังสือทำเบเกอรี่

ชีวิตราวกับเข้าสู่ช่วงวัยเกษียณ

แต่ว่าวิถีชีวิตแบบนี้ นั้นมั่งคั่งมาก ทุกๆวันเธอจะเอาเวลามานั่งศึกษาและสะสมความรู้ ขณะที่ไม่รู้อะไร ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก สิ่งเดียวที่มีผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตของเธอ ก็คือแพ้ท้อง

ติดๆกันหลายวัน ทุกเช้าญาธิดากินอะไรก็อาเจียนออกมาหมด ขณะที่ไม่รู้ตัว หน้าก็ผอมสูบลงไปเยอะ

“ติ๊งต๋อง......”

ได้ยินเสียงกริ่งประตู ญาธิดาก็บ้วนปากทันที และเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปทางด้านนอกอย่างเร็ว

เมื่อเดินมาถึงประตู เธอก็เปิดประตูห้อง เมื่อเงยหน้าขึ้นและเห็นใครบางคนยืนอยู่นอกสนาม อยู่ๆก็ชะงักไป

ธีทัตก็โบกมือมาทางเธอ และพูดพลางยิ้ม “ยังไม่เปิดประตูอีก? ”

ญาธิดาดึงสติกลับมา ทั้งประหลาดใจและดีใจ เดินไป เปิดประตูทันที “คุณมาได้ยังไง? ”

“นี่มันก็เดือนนึงแล้ว แน่นอนว่าฉันมาเยี่ยมเธอไง!”

ธีทัตเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยิ้มอย่างดีใจ ในมือยังถือถุงหลากหลายสี

ทั้งสองแลกเปลี่ยนคำพูดกันเล็กน้อย และเดินเข้าห้องไป ธีทัตวางถุงลงบนโต๊ะ พูดพลางยิ้มอ่อน “นี่เป็นของที่อันอันบอกว่าต้องให้ฉันเอามาให้เธอ บอกว่าตอนที่เดินช้อปปิ้งเห็นชุดเด็กสวยดี เพราะว่าไม่รู้ว่าเด็กจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เลยตั้งใจซื้อมาสองชุด......”

“งั้นเหรอ? ” นัยน์ตาของญาธิดาเป็นประกาย และเปิดถุงออกดู ก็ได้เห็นชุดเด็กน่ารักๆสองชุด ชุดนึงสีชมพูชุดนึงสีฟ้า น่ารักและประณีต

ธีทัตเอนตัวเข้ามา มองดูชุดเด็ก และยิ้มอย่างเอือมๆพลางพูด “สวยมากๆ แต่เกรงว่าจะเกินมาชุดนึง......”

“ไม่นะ” ญาธิดามองดูชุดเล็กๆตรงหน้า และยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว พลางพูดเสียงเบา “สองชุดกำลังพอดี”

ตอนแรกเธอคิดว่าในท้องของเธอมีเพียงแค่หนึ่งชีวิตน้อยๆ ใครจะรู้อาทิตย์ก่อนไปตรวจที่โรงพยาบาล เธอถึงได้รู้ว่า เธอไม่ได้แค่ถูกรางวัล แถมยังถูกสองเด้งด้วย!

พระเจ้าอวยพรเธอมากแค่ไหน ถึงได้ส่งเทพตัวน้อยๆมาให้เธอถึงสองคน?