ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 368

หลังจากออกมาจากสตูดิโอเจนนิเฟอร์ ธีทัตก็ไปส่งญาธิดาที่หน้าประตูบ้าน กำชับสองสามประโยค ไม่แม้แต่จะเข้าประตู ก็เร่งรีบออกไป

มองเขาขับรถออกไป หัวใจญาธิดาก็เกิดความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

ที่จริงแล้วในใจเธอรู้ดี ธีทัตมีธุระมากมายต้องทำ พวกงานในบริษัทต่างๆ แต่เขาก็ยังหาเวลาออกมาชอปปิ้งกับเธอในช่วงบ่าย เพื่อเธอ

ใจเธอรู้สึกอบอุ่น หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน ใครจะไปรู้ว่าเพิ่งเข้าประตูมา ก็เห็นคุณปภาวีซ่อนตัวริมหน้าต่างชะโงกศีรษะมองไปด้านนอก

ญาธิดาสงสัยนิดหน่อย ขณะที่เปลี่ยนรองเท้าก็เอ่ยปากถาม “แม่? แม่ทำอะไรอยู่น่ะ?”

คุณปภาวีได้ยินก็หันศีรษะกลับมาทันที ตกใจกลัวจนตัวสั่น รีบเอ่ยปากถาม “ทัตทำไมไม่เข้ามา พวกลูกทะเลาะกันเหรอ?”

ได้ยินชื่อที่คุณปภาวีเรียกธีทัต ญาธิดาก็อดขำไม่ได้ “บริษัทเขามีงานต้องทำ หนูให้เขาไปค่ะ”

คุณปภาวีพยักหน้า ยื่นมือดึงเธอเดินไปข้างๆ “จริงสิ วันนี้มีคนส่งดอกไม้ช่อหนึ่งมาที่บ้าน ลูกดูสิว่าใครส่งมาให้ลูกหรือเปล่า?”

ญาธิดาได้ยินเช่นนี้ ก็เดินไปหน้าโต๊ะกับเธอ ถึงเห็นดอกทานตะวันสีสันสดใสช่อหนึ่งวางบนโต๊ะ ดอกขนาดเท่าฝ่ามือ กำลังเบ่งบานเต็มที่

เธอเดินไปข้างหน้า เห็นการ์ดใบหนึ่งสอดอยู่ด้านใน หยิบมันขึ้นมาอ่าน ก็เห็นข้อความแถวหนึ่งบนนั้น “ไม่เจอกันนานเลยนะ ผู้ช่วยตัวน้อย”

ญาธิดานิ่งอึ้ง เห็นชื่อเรียกนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ

“ผู้ช่วยตัวน้อย?”

ถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอเคยเป็นผู้ช่วยที่STN Group แต่ทุกคนเรียกเธอว่า “คุณญาธิดา” ใครจะเรียกเธอว่า “ผู้ช่วยตัวน้อย” กันล่ะ?

ญาธิดาสับสนงุนงง โยนการ์ดลงไปในถังขยะ จากนั้นก็วางช่อดอกไม้ไว้ระเบียงข้างๆ

คุณปภาวีเข้ามาถามด้วยความสงสัย “ใครส่งมา?”

“ไม่รู้ค่ะ อาจจะเป็นทางด้านผู้จัดการล่ะมั้งคะ”

บางครั้งพี่โอ๊ตก็ส่งของแปลกๆมาให้เธออยู่บ่อยครั้ง ทำให้เธอไม่เข้าใจ อีกอย่างเธอเพิ่งมาถึงเมือง J คนที่รู้ที่อยู่ของเธอก็มีไม่กี่คน พี่โอ๊ตมีความเป็นไปได้มากสุดก็

คุณปภาวีได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ไม่ถามอะไรมากนัก เธอรินชาอู่หลงให้ญาธิดาหนึ่งแก้ว พลางพูดไปด้วย “เด็กน้อยสองคนเล่นกันทั้งบ่ายจนเหนื่อย ตอนนี้หลับอยู่ในห้องนอน จริงสิ วันนี้พวกเขาบอกว่าอยากไปเที่ยวHappy Valleyสวนสนุกขนาดใหญ่ของเมือง J ลูกกับทัตมีเวลาไหม พาพวกเขาไปเที่ยวเล่นสักวัน Happy Valleyเพิ่งสร้างสองปีที่แล้ว ได้ยินมาว่าไม่เลวเลยล่ะ!”

“จริงเหรอคะ?” ญาธิดาตอบรับส่งๆ ยกมือขึ้นนวดขมับ แล้วพูดเบาๆ “งั้นรอหนูเสร็จพิธีมอบรางวัลก่อน สองวันนี้ยุ่งมากเลย”

ช่วงสองวันนี้ เธอต้องเตรียมคำพูดกล่าวขอบคุณตอนที่รับรางวัล แล้วต้องไปบริษัทนายหน้าอีกสองครั้ง ยังไม่มีเวลาที่จะโฟกัสอะไร รอเสร็จพิธีมอบรางวัล เธอจะหาเวลาพาเด็กน้อยสองคนออกไปเที่ยวให้เต็มที่

หนึ่งวันก่อนพิธีมอบรางวัล เจนนิเฟอร์ให้ผู้ช่วยมาส่งชุดกระโปรงที่แก้ไขเรียบร้อยแล้ว

ญาธิดาเปิดกล่องดู รู้สึกเซอร์ไพรส์เพิ่มขึ้นอีก ผ่านการปรับครั้งสุดท้าย รายละเอียดทุกอย่างทำได้อย่างยอดเยี่ยม แค่มองอย่างเดียว ก็ทำให้คนใจเต้นได้แล้ว

ญาธิดาหยิบชุดราตรีออกมาจากกล่อง แขวนไว้ที่แขวน เริ่มเตรียมคำพูดกล่าวขอบคุณตอนที่รับรางวัล หนังสั้นที่เธอกำกับได้รับรางวัลความคิดสร้างสรรค์ยอดเยี่ยม ถึงตอนนั้นเธอไม่เพียงแต่ต้องเผยโฉมหน้า แต่ยังต้องกล่าวสุนทรพจน์บนเวทีด้วย

ในพริบตาเดียว บ่ายวันรุ่งขึ้นก็มาถึง

ญาธิดาแต่งหน้าทำผมสองชั่วโมง ในที่สุดก็ออกเดินทาง มุ่งหน้าไปที่สถานที่จัดงานพิธีมอบรางวัล

เมื่อเข้าไปในประตูที่ล้อมด้วยโรซ่ามัลติฟลอร่า ตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ ญาธิดาเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่

หลังจากเดินเข้าไป เธอพบว่าพิธีมอบรางวัลครั้งนี้จัดในรูปแบบปาร์ตี้ค็อกเทลกึ่งบุฟเฟต์ สภาพแวดล้อมกว้างขวางสะดวกสบาย ไม่มีที่นั่งสำหรับแขกด้านล่างเวที สองข้างทางมีโซฟาในบริเวณพักผ่อน นอกนั้นส่วนมากอยู่กันเป็นกลุ่มสองสามคน ยืนดื่มสุราพูดคุยหัวเราะกัน

พิธีการแบบนี้ เน้นความผ่อนคลายมีความสุขและช่วงระยะเวลาสั้นเป็นหลัก จะไม่จัดนานเกินไปนัก ซึ่งเป็นรูปแบบที่ญาธิดาชอบ

เธอเดินเข้าไปด้านใน ดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนไม่น้อยโดยไม่รู้ตัว ราวกับเธอมีแสงสะดุดตา ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ชายหญิงก็ต่างจ้องมอง ด้วยอารมณ์ซับซ้อนมากมายในดวงตา

เหมือนที่ธีทัตพูด เธอ ยังคงเป็นคนที่สะดุดตาที่สุดในพิธีมอบรางวัลครั้งนี้

ญาธิดาในตอนนี้ ไม่ได้ไร้ความมั่นใจเหมือนห้าปีก่อนอีกแล้ว เธอเดินไปด้านหน้าโต๊ะกระจกข้างๆอย่าไม่รีบร้อนด้วยความหนักแน่น หยิบไวน์แดงหนึ่งแก้วขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน รอพิธีมอบรางวัลเริ่ม

ไม่นานนัก ก็เริ่มพิธี พิธีกรขึ้นเวที อธิบายเรื่องรางวัลต่างๆ หลังจากอุ่นเครื่อง ต่อจากนั้นก็เริ่มประกาศรายชื่อผู้ที่ได้รับรางวัลต่างๆ

“ผู้ชนะรางวัลหนังสั้นยอดเยี่ยมครั้งนี้ได้แก่……”

ด้วยการประกาศผู้ได้รับรางวัลคนก่อนๆ บรรยากาศในงานค่อยๆครึกครื้นขึ้น ญาธิดายืนอยู่ล่างเวที สายตากวาดมองถ้วยรางวัลต่อไป มือที่จับแก้วก็กระชับขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ลำดับต่อไป ก็เป็นเธอแล้ว

ถึงจะบอกว่าจุดประสงค์หลักที่สุดที่เธอกำกับหนังสั้นไม่ใช่การได้รับรางวัล แต่ต้องบอกได้เลยว่า การได้รางวัลนี้ มันเป็นการยืนยันความสามารถเธอในระดับหนึ่ง

และในขณะนี้ พิธีกรบนเวทีก็เชิญผู้ได้รับรางวัลลงเวที ประกาศผู้ได้รับรางวัลคนต่อไป “ผู้ที่ได้รับรางวัลความคิดสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมในครั้งนี้คือผู้กำกับสาวสวยโดดเด่น หนังสั้นของเธอคือ——"หุ่นเชิด" ซึ่งเคยติดอันดับหนึ่งบนแพลตฟอร์มต่างประเทศเป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ติดต่อกัน ด้วยเทคนิคศิลปะอันยอดเยี่ยม เน้นย้ำความเป็นธรรมชาติของมนุษย์ กระตุ้นความคิด สร้างแรงบันดาลใจ ถ้าอย่างนั้น เชิญผู้ได้รับรางวัลของเรา คุณญาธิดาขึ้นเวทีเพื่อรับรางวัลด้วยค่ะ!”

เมื่อเธอพูดจบ ทุกคนด้านล่างเวทีก็เริ่มปรบมือ ญาธิดาคลี่ยิ้ม ดึงปลายกระโปรงขึ้น เดินขึ้นเวทีอย่างสง่างาม

พิธีกรยิ้มทักทาย เชิญญาธิดาเดินไปกลางเวที จากนั้นก็พูดขึ้น “ต่อไปเชิญผู้จัดงานของเรามอบรางวัลให้คุณญาธิดาค่ะ!”

ญาธิดายืนตรงกลาง ไฟสปอตไลต์กะพริบใต้เวทีไม่หยุด เธอหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกถึงสายตาข้างล่างเวทีมองมาที่เธออย่างอบอุ่น ชัดเจน และชื่นชม……

หัวใจเธอตึงเครียด อารมณ์ซับซ้อนบอกไม่ถูกพรั่งพรูในใจ

ก่อนหน้านี้เธอถ่ายละครสั้น และโฆษณามาไม่น้อย บางเรื่องก็พอมีชื่อเสียงบ้าง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับรางวัล ความรู้สึกได้การยอมรับจากทุกคนแบบนี้ มันวิเศษมากจริงๆ

หัวใจญาธิดาตื่นเต้นอยู่รางๆ และในขณะนี้ หางตาก็เห็นว่าข้างๆ มีคนเดินขึ้นไปบนโพเดียม ใบหน้าเธอมีรอยยิ้ม หันหน้ามองไปทางนั้นโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่เห็นชัดว่าใครมา ร่างเธอก็เกร็งในทันที แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อไป

เป็นเขาได้ยังไง? ภวินท์!

คนที่มอบรางวัลให้เธอเป็นเขาได้ยังไง!

ไม่รอให้เธอเข้าใจคำถามนี้ พิธีกรก็ยิ้มพูดออกมาว่า “ลำดับต่อไปก็เชิญคุณภวินท์ผู้จัดงานดำเนินการของเรามอบให้รางวัลค่ะ!”

ญาธิดาตกตะลึงอยู่กับที่ เห็นชายสวมสูทสีเทาเข้มเดินมาหาเธอ จ้องตรงมาที่เธอ สายตาตรงไปตรงมา ไม่ปกปิดซ่อนเร้น

เธอหายใจเข้าลึกๆ หัวใจรู้สึกลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ความตื่นเต้นที่เดิมทีเกิดขึ้นในก้นบึ้งหัวใจก็หายไปในทันที เหลือเพียงความไม่สบายใจรางๆ

และภวินท์ที่อยู่ข้างๆ กลับมองเธอด้วยสายตาปกติเหลือเกิน เขาเดินมาข้างกายบริกรอย่างไม่สะทกสะท้าน หยิบถ้วยรางวัลแก้วใสขึ้นมาจากถาด แล้วเดินมาหาเธอ

หัวใจญาธิดาดัง “ตึกตัก!” “ตึกตัก!” ไม่หยุด เห็นชายหนุ่มก้าวเดินมาหาเธอ เธอก็เผลอกำปลายเสื้อผ้าแน่น

ภวินท์เดินมาถึงห่างจากเธอสองก้าว ก็ยื่นมือมอบถ้วยรางวัลในมือไปให้ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ยินดีด้วยครับ”

ญาธิดาเสียวสันหลัง สองมือยื่นออกไปรับถ้วยรางวัล ใบหน้าฝืนยิ้มออกมา

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า สุดท้ายคนที่มอบรางวัลให้เธอ จะเป็นภวินท์!