ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 369

เธอเพิ่งรับถ้วยรางวัลไป นิ้วมือชายหนุ่มก็คลายลง นิ้วที่มีความอบอุ่นเคลื่อนผ่านหลังมือเธอทั้งตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้น อาการชาก็พุ่งออกมาจากหลังมือเธอ กระแทกที่หัวใจเธอ

ญาธิดาประหม่าจนแทบจะมือสั่น สีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ รีบละสายตามองไปที่ข้างล่างเวที หวังว่าพิธีมอบรางวัลจะจบเร็วๆ

เธอคิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าภวินท์จะมอบรางวัลให้เธอ

เสียงปรบมือด้านล่างเวทีค่อยๆเบาลง จากนั้น พิธีกรก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เชื่อว่าคุณภวินท์ของเราต้องเคยเห็นผลงานคุณญาธิดามาแล้ว ไม่ทราบว่าคุณมีคำอวยพรหรือความคาดหวังอะไรกับคุณญาธิดาไหมคะ?”

ขณะที่พูด พิธีกรก็มอบไมโครโฟนให้ภวินท์ที่อยู่ข้างๆ

อีกด้านหนึ่ง ญาธิดาเห็นชายหนุ่มรับไมโครโฟนมา หัวใจกระเด็นหลุดออกมา

เรื่องราวดำเนินมาถึงในตอนนี้ มันเกินความคาดหมายของเธอจริงๆ

วินาทีต่อมา เสียงทุ้มต่ำน่าดึงดูดของชายหนุ่มก็ดังออกมาจากลำโพง “ก่อนอื่น ขอแสดงความยินดีกับคุณญาธิดาที่ได้รับรางวัลความคิดสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมในครั้งนี้ด้วยครับ ในตอนนี้น่ะ ผมหวังว่าคุณญาธิดา……”

ขณะที่ภวินท์พูด ก็หันข้างช้าๆ สายตามองไปที่ญาธิดา

ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าสบตาเขา แสร้งทำเป็นสุขุมใจเย็น คลี่ยิ้มให้กับเขาเล็กน้อย

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอฝึกฝนรอยยิ้มมาตรฐานมานานแล้ว ไม่ว่าในใจจะรู้สึกแย่แค่ไหน ใบหน้าก็ยังคงแสดงรอยยิ้มสมบูรณ์แบบออกมาได้

และในเวลานี้ ญาธิดาก็ยิ้มแบบนี้

สบตาสุกใสคู่นั้นของหญิงสาว สายตาภวินท์หม่นหมอง หัวใจเกิดความรู้สึกประหลาด

ไม่นาน เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเย็นชาขึ้นเล็กน้อย ละสายตาแล้วมองด้านล่างเวที พูดส่วนที่เหลือให้จบ “ผมหวังว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณญาธิดาจะพูดโกหกให้น้อยลง”

พูดประโยคนี้จบ ราวกับเป็นการโยนระเบิดลงในทะเลสาบอันเงียบสงบ ทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวทีตกใจก่อนเป็นอันดับแรก ไม่นานก็มองหน้าแสดงความคิดเห็นกันอย่างสงสัย ในชั่วขณะหนึ่ง ในห้องโถงใหญ่ก็เกิดเสียงรบกวนไปทุกทิศทาง

บรรยากาศในงานกลายเป็นกระอักกระอ่วนทันที

ญาธิดายืนบนเวที สีหน้ากลายเป็นซีดเซียว เห็นได้ชัดว่าเธอก็คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าภวินท์จะพูดแบบนี้ เธอหายใจเข้าลึกๆ จุกเสียดแน่นอยู่ในลำคอ หายใจไม่ออก

พิธีกรก็ตะลึงเช่นกัน จากนั้นก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว หัวเราะแหยๆสองครั้ง ผ่านไปนานมากก่อนจะพูดขึ้น “คุณภวินท์เล่นมุกเก่งจริงๆ เพราะตัวเอกในเรื่อง"หุ่นเชิด"ผลงานของคุณญาธิดา เป็นคนชอบพูดโกหกและเสแสร้งเก่ง คุณภวินท์พูดแบบนี้ เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงแก่นเรื่อง ในขณะเดียวกันก็เรียกร้องให้ทุกคนเป็นคนซื่อสัตย์”

พิธีกรพยายามหาข้ออ้าง คนด้านล่างเวทีก็เต็มใจที่จะเชื่อ บรรยากาศกระอักกระอ่วนในตอนแรกก็ค่อยๆดีขึ้นมาก

มือญาธิดาดีที่วางข้างลำตัวก็กำแน่นช้าๆ กัดปาก รอยยิ้มบนใบหน้ากลายเป็นฝืนขึ้นเรื่อยๆ

ไม่คิดว่าภวินท์จะบอกเธอให้พูดโกหกให้น้อยลงต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ นี่ทำให้เธออับอายในที่สาธารณะไม่ใช่หรือไง?

หรือว่า……เขารู้ตัวตนที่แท้จริงของอีธานกับเอลล่าแล้ว? เลยบอกเป็นนัยว่าเธอโกหก?

เมื่อญาธิดาคิดแบบนี้ ความเยือกเย็นก็คลานเข้ามาในหัวใจทันที ทำให้เธอร้อนตัวและหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว

พิธีกรข้างๆพูดต่อ “เอาละค่ะ ขอบคุณคุณภวินท์ของเรามากๆเลย สุดท้ายนี้ ให้พวกเรายินดีกับผู้ได้รับรางวัลความคิดสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมในครั้งนี้ด้วยค่ะ——ญาธิดา!”

เสียงปรบมือด้านล่างเวทีดังขึ้น ญาธิดาได้สติกลับมา คลี่ยิ้มเล็กน้อยให้ทุกคน จากนั้นก็ก้มคำนับอย่างสุดซึ้ง

หลังจากลงเวที ญาธิดาแค่รู้สึกว่าหัวใจตัวเองยังคงเต้นระรัวตึกตักๆ ลางสังหรณ์ไม่ดีครอบงำหัวใจ

ถ้าภวินท์รู้ตัวตนที่แท้จริงของอีธานและเอลล่าแล้ว เขาต้องมาถามเธอในทันที แล้วจะจงใจเยาะเย้ยเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?

คิดไปคิดมา เธอก็ไม่เข้าใจ ดูพิธีมอบรางวัลด้วยความใจลอย

จากที่ไกลๆ เธอช้อนสายตาขึ้นมาโดยบังเอิญ เห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ทางด้านนั้น หัวใจก็ตึงเครียดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นที่ภวินท์กล่าวบนเวทีเมื่อครู่นี้จะหมายถึงอะไร ถ้ามันเกี่ยวข้องกับอีธานและเอลล่า เธอจะไม่มีทางถอยเด็ดขาด!

ไม่นานนัก ก็สิ้นสุดพิธีมอบรางวัล ญาธิดายกปลายกระโปรงขึ้น ก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัวที่ผู้จัดเตรียมไว้ให้

เดี๋ยวอีกสักครู่เธอต้องพาอีธานและเอลล่าไปทานอาหารด้วยกัน แน่นอนว่าไม่สามารถสวมชุดราตรีตัวนี้ได้ และวันนี้เธอแต่งหน้าค่อนข้างจัดเต็ม สวมชุดปกติออกไปก็แปลกจริงๆ

หลังจากถามพนักงานเกี่ยวกับหมายเลขห้องแต่งตัวของเธอ ญาธิดาก็ไปที่ห้องแต่งตัวหมายเลขเจ็ด เดินไปนั่งหน้าโต๊ะ เตรียมเช็ดเครื่องสำอางบนหน้าออก

เธอหยิบทิชชูเปียกเช็ดเครื่องสำอาง เช็ดลิปสติกออก ก็มีภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัวสมองโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง ซึ่งก็คือสถานการณ์ที่เธอเผชิญหน้ากับภวินท์บนเวทีเมื่อครู่

ไม่รู้ทำไม พอนึกถึงเขา เธอก็ลุกเป็นไฟอย่างอดไม่ได้

และในขณะนี้ ประตูห้องก็มีเสียงฝีเท้าดังมา จากนั้น จู่ๆประตูห้องแต่งตัวก็ถูกใครบางคนปิดมันดัง “ปัง”

ญาธิดากำลังเช็ดเครื่องสำอางอยู่ ทิชชูเปียกเช็ดบนเปลือกตา ไม่ทันได้ลืมตาไปมอง

ใครจะไปรู้ วินาทีต่อมา เก้าอี้ใต้ตัวเธอจู่ๆก็ถูกหมุนครึ่งวงกลม จากนั้นกลิ่นเยือกเย็นของผู้ชายก็แทรกซึมเข้ามาในจมูกเธอ

ญาธิดาตกใจ รีบเอาทิชชูเปียกออกจากเปลือกตา สิ่งที่เห็นในดวงตาก็คือใบหน้าหล่อเหลา

ภวินท์ยันสองมือไว้ที่วางแขนบนเก้าอี้ของเธอ โน้มตัวลงเล็กน้อย มองเธอลงมาจากที่สูง

ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน ระยะห่างกันใกล้มาก ในชั่วขณะหนึ่ง หัวใจญาธิดาก็เต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ “คุณ…ทำอะไร?”

ภวินท์เลิกคิ้วเล็กน้อย อารมณ์ในดวงตาคลุมเครือไม่ชัดเจน ยกริมฝีปาก พูดออกมาไม่กี่คำ “เธอว่าไงล่ะ?”

“ฉัน…ฉันจะไปรู้ได้ไง?” ญาธิดารู้สึกลุกลี้ลุกลน สับสนวุ่นวาย “คุณลุกไปซะ แล้วรีบออกไป……”

ภวินท์ขมวดคิ้ว ไม่เพียงแต่ไม่ลุกขึ้น แถมยังเข้ามาใกล้เธอกว่าเดิม วินาทีต่อมา เขาก็ยื่นมือไปบีบคางเธออย่างไม่ลังเล

ความโกรธกำลังก่อตัวในดวงตาชายหนุ่ม สายตาเย็นยะเยือกราวกับจะกลายเป็นน้ำแข็ง เขาขมวดคิ้ว กดเสียงต่ำลงมาก “ทำไมเธอต้องไปต่างประเทศลับหลังฉันด้วย?”

หลังจากบังเอิญเจอกันวันนั้นที่สนามบิน เขาส่งคนไปสืบเที่ยวบินที่เธอนั่งในทันที เมื่อเห็นว่าเธอบินกลับมาจากอเมริกา เขาก็โกรธแทบตาย

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาตัวเธอ พลิกแผ่นดินหาทั้งเมือง J ด้วยซ้ำ ก็หาไม่เจอ ต่อมาก็ไปตามหาละแวกเมืองYและเมืองLก็หาไม่เจอ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะหนีไปต่างประเทศจริงๆ

ไม่แปลกที่เขาจะสืบไม่เจอ

ภวินท์ยิ่งคิดยิ่งโกรธ เพิ่มแรงระหว่างนิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้สีหน้าญาธิดาค่อนข้างดูไม่ดีในทันที

เธอเจ็บจนขมวดคิ้วกัดฟัน “ภวินท์ คุณปล่อยฉันนะ!”

“ฉันถามเธอ ห้าปีก่อนทำไมต้องหลอกฉันด้วย? ลาออกแล้วหายไปเลย?”

ตอนนั้นเขาเกือบสละชีวิตเพื่อช่วยเธอ ไม่คิดว่าเธอจะเด็ดเดี่ยวใจร้ายแบบนี้ บอกว่าจะไปก็ไปเลย!

ญาธิดาได้ยินเช่นนี้ จู่ๆก็นึกถึงคำพูดเหล่านั้นที่เขาเพิ่งกล่าวบนโพเดียม ก็เข้าใจแจ่มแจ้ง จึงตอบสนอง

ที่แท้ “พูดโกหก” จากปากเขา ก็หมายถึงเรื่องที่เธอโกหกเขาและจากไปโดยไม่ร่ำลาเมื่อห้าปีก่อน

ที่แท้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับอีธานและเอลล่า

เมื่อคิดแบบนี้ ญาธิดาก็แอบโล่งอกโดยทันที