ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 370

เธอช้อนตา สบตามืดมนของชายหนุ่ม ฝืนยิ้มพูดเบาๆ “ที่แท้คำพูดที่คุณกล่าวบนเวทีก็หมายถึงเรื่องนี้……”

เห็นสีหน้าท่าทางโล่งใจของหญิงสาว ภวินท์ก็ขมวดคิ้ว สีหน้ายิ่งไม่พอใจเล็กน้อย“ไม่งั้นเธอคิดว่าอะไรล่ะ?”

ไม่รอให้เธอเอ่ยปากตอบ นัยน์ตาเขาเกิดความแปรปรวนอย่างรวดเร็ว ถามกลับด้วยเสียงเย็นชา “หรือว่า คุณยังมีเรื่องอื่นปิดบังฉันอีก?”

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าญาธิดาก็ซีดอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาเธอประกายสะท้อนด้วยความลุกลี้ลุกลน เอ่ยปากส่ายหน้าปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “ไม่มี”

แต่เพราะคำตอบของเธอที่ไม่ลังเลอะไรเลย ทำให้ภวินท์ยิ่งมั่นใจการคาดเดาในใจ

เธอมีเรื่องปิดบังเขาอยู่แน่นอน!

สีหน้าภวินท์ก็ไม่พอใจขึ้นมา เม้มปากเป็นเส้นตรง กำลังจะถามต่อ ใครจะไปรู้ว่า จู่ๆญาธิดาก็เอื้อมมือออกมาดันมือเขาไว้อีกด้านหนึ่งในทันที

จากนั้น เธอก็เลื่อนเก้าอี้อย่างลุกลี้ลุกลน เว้นระยะห่างของทั้งคู่ แล้วพูดเสียงเย็นชา “คุณออกไปซะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า ผลที่ตามมาไม่ค่อยดี!”

ภวินท์เหลือบมองเธออย่างเย็นชา จับความลุกลี้ลุกลนบนใบหน้าเธอได้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “ญาธิดา เธอกำลังกลัวอะไร?”

ญาธิดากัดปาก มือที่วางบนโต๊ะกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้กลัวอะไร”

“งั้นเหรอ?” ภวินท์ก้าวไปตรงหน้าเธอทันที ดวงตาคมปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น “แต่เธอมีเรื่องปิดบังฉันอยู่ ไม่ใช่หรือไง?”

ญาธิดารู้สึกถึงความแข็งกร้าวของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว ก้นบึ้งจิตใจรู้สึกอึดอัด แววตาสั่นไหว กวาดตามองโทรศัพท์ข้างโต๊ะที่สว่างขึ้นมาโดยบังเอิญ รูปพื้นหลังเป็นรูปหมู่สามคนของเธอ อีธาน และเอลล่า

ในตอนนี้ ก้นบึ้งหัวใจญาธิดายิ่งลุกลี้ลุกลน

ภวินท์จับสายตาเธอได้อย่างรวดเร็ว ช้อนสายตาขึ้นมองตาม เมื่อเห็นรูปพื้นหลังบนหน้าจอโทรศัพท์ สีหน้าก็กลายเป็นยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ

เขารีบเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว คว้าข้อมือเธอไว้ แล้วถามเสียงเย็นชา “อีธานกับเอลล่าใช่……”

ไม่รอให้เขาพูดจบ นอกประตูก็มีเสียงเคาะดังขึ้นกะทันหัน จากนั้นเสียงอ่อนโยนของธีทัตก็ดังมาจากนอกประตู “ธิดา คุณอยู่ในนี้ไหม?”

ญาธิดาตัวเกร็ง เผลอผลักมือภวินท์ที่จับเธออยู่โดยไม่รู้ตัว รีบเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว “ธีทัต……”

ประตูเปิดออก ธีทัตปรากฏตัวที่ประตู บนหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเคย ถามขึ้นเบาๆ “เห็นข้อความที่ฉันส่งให้คุณเมื่อกี้หรือยัง?”

เขาเพิ่งพูดจบ หางตาก็กวาดมองด้านหลัง ช้อนสายตาขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นภวินท์ยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าเขาก็ไม่พอใจในทันที “ธิดา เขาอยู่ที่นี่ได้ไง?”

ญาธิดาหัวใจตึงเครียด ยื่นมือไปควงแขนธีทัต แล้วหันไปมองภวินท์ ยิ้มอ่อนโยน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคารพและเป็นธรรมชาติว่า “คุณภวินท์มาแสดงความยินดีที่ฉันได้รับรางวัลน่ะ”

เมื่อธีทัตได้ยิน สีหน้าก็ผ่อนคลายขึ้นมาก ช้อนสายตาขึ้นมองภวินท์ แล้วพูดช้าๆ “คุณภวินท์ ขอบคุณมากครับ”

ภวินท์ได้ยินดังนั้น ก็หรี่ตาเล็กน้อย กวาดสายตามองไปที่ญาธิดา แต่ไม่พูดสักประโยคเดียว

ญาธิดาแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้น หันไปมองธีทัต แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสนิทสนม “จริงสิ ธุระที่บริษัทจัดการเสร็จแล้วใช่ไหม?”

ธีทัตยกยิ้ม “เสร็จหมดแล้ว เลยรีบมารับคุณโดยเฉพาะ เด็กน้อยสองคนอยู่ในรถ ฉันกลัวพวกเขาวิ่งซน เลยไม่ให้พวกเขาลงรถมาด้วย”

ขณะที่พูด เขาก็ยกมือขึ้น ปัดปอยผมข้างแก้มญาธิดาทัดไว้หลังหู แววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

“ร้านอาหารล่ะ? จองเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? เราไปตอนนี้ คงไม่ทัน……”

ธีทัตพยักหน้าให้เธอด้วยสายตาเอาอกเอาใจ ยกมือขึ้นบีบแก้มเธอเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมเรียบร้อยแล้ว รีบไปเช็ดหน้า เครื่องสำอางบนหน้าเช็ดไปครึ่งเดียว เหมือนลูกแมวตัวลายเลย!”

ญาธิดายิ้มให้เขา ปล่อยเขาทันที แล้วเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

ภวินท์ที่ยืนข้างๆ เห็นสถานการณ์เมื่อครู่นี้ทั้งหมด เขาขมวดคิ้ว ใบหน้าปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น

สถานการณ์ของธีทัตและญาธิดาคบกันในปัจจุบัน เหมือนคู่รักสามีภรรยาที่ใช้ชีวิตด้วยกันมาหลายปี คุยกันเรื่องครอบครัว แต่กลับดูใกล้ชิดสนิทสนม

แต่ไม่รู้ทำไม เห็นสถานการณ์แบบนี้ เขามักรู้สึกมีหนามขวางอยู่ในลำคอเขา เอาออกไม่ได้เอาลงไปก็ไม่ได้ รู้สึกแย่สุดๆ

และในเวลานี้ จู่ๆธีทัตก็เดินไปหาเขา เอ่ยปากถาม “คุณภวินท์ คุณยังมีธุระอะไรอีกไหม?”

ดวงตาภวินท์ไม่พอใจเล็กน้อย ชะงักไปครึ่งวินาที ก็กระตุกยิ้มเย็นชาตอบกลับ “ไม่มีแล้ว”

พูดจบ เขาก็มองญาธิดาอย่างลึกซึ้ง แล้วก้าวเท้าเดินไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เห็นภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ญาธิดาเมื่อครู่ หัวใจเขาก็คาดเดาแปลกๆ แต่เมื่อเขาเห็นญาธิดากับธีทัตรักกันขนาดนั้น ความคิดนั้นมันก็ยิ่งไร้เหตุผล ยิ่งไม่เป็นความจริง

เขาก้าวผ่านทางเดินและห้องโถงใหญ่ ไปถึงประตูสถานที่จัดงาน พายุก็จอดรถอยู่ใต้บันไดล่วงหน้าแล้ว

เขาเปิดประตูรถขึ้นรถไป พายุก็รายงานเขาทันที “คุณภวินท์ เมื่อกี้คุณจอสโทรมา อยากให้……”

ภวินท์ขมวดคิ้ว ไม่ได้ฟังสิ่งเหล่านั้นที่เขารายงานเลย ในหัวสมองมีแต่ภาพธีทัตและญาธิดารักใคร่กันในห้องแต่งตัวเมื่อครู่นี้เท่านั้น

พายุเห็นภวินท์กำเอกสารข้างมือจนกลายเป็นเศษกระดาษ เขาก็ถามขึ้นอย่างลังเล “คุณภวินท์……”

ภวินท์ได้สติกลับมา เห็นเอกสารฉบับนั้นที่ถูกตัวเองกำเป็นก้อน สีหน้าก็ค่อยๆไม่พอใจเย็นชา ทิ้งมันไว้ข้างกาย แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “ขับรถ ไปGordon's Bar”

พายุได้ยินเช่นนี้ ก็รีบตอบรับ “ครับ”

ในเวลาเดียวกัน ในห้องแต่งตัวในสถานที่จัดงาน ญาธิดาเก็บของเรียบร้อยแล้ว มองภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอย่างเหม่อลอย

“ธิดา” ธีทัตเดินเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเคร่งขรึม “ภวินท์น่าจะสงสัยแล้ว คุณต้องรีบจัดการธุระที่นี่ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด แล้วพาอีธานและเอลล่าออกไป”

ญาธิดาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันรู้”

ในใจเธอรู้ดี เมื่อเขาเห็นภาพพักหน้าจอเมื่อครู่ ก็เกิดความสงสัยแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกๆ หัวใจเหมือนมีอะไรบางอย่างขวางกั้น มันรู้สึกแย่

ธีทัตเห็นเธออยู่ในสภาพเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ ก็ค่อนข้างสงสารแปลกๆ เขายื่นมือออกไปลูบไหล่เธอเบาๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่ต้องกดดันเกินไป มีฉันอยู่”

ญาธิดาพยักหน้า สบตาธีทัต หัวใจก็สบายใจขึ้นเยอะ

ก่อนกลับประเทศ เธอยังคิดว่าตัวเองกับภวินท์คงไม่ได้ติดต่อกันมากนัก แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะคิดทุกอย่างเรียบง่ายเกินไป

เมื่อมาถึงGordon's Bar ท้องฟ้าก็มืดพอดี

ภวินท์ลงจากรถ เดินเข้าประตูใหญ่อย่างคุ้นทาง ผ่านห้องโถงใหญ่ ตรงไปที่ชั้นใต้ดิน เดินไปหน้าประตูใหญ่ที่มีระบบล็อกลายนิ้วมือ กดลายนิ้วมือลงไปแล้วผลักประตูเข้าไป

ประตูใหญ่หนาเปิดออกช้าๆ เขาเดินเข้าไป ด้านในเป็นห้องเก็บสุราใต้ดินขนาดกว้าง นอกจากผนังที่มีประตู ผนังอีกสามด้านที่เหลือก็มีตู้สุรา บนนั้นเต็มไปด้วยสุรานานาชนิด

เดินเข้าไปด้านในอีก ด้านในมีโต๊ะทรงกลมหนึ่งตัว ข้างๆมีโซฟาเดี่ยวสามตัว

เขาเดินไปนั่งโซฟา ยกมือขึ้นเลือกไวน์แดงขวดหนึ่งจากชั้นวางด้านหลัง หยิบแก้วไวน์สะอาดมาหนึ่งใบ เปิดไวน์ กลิ่นไวน์ตีขึ้นมาไม่หยุด

เขาเพิ่งดื่มได้สองคำ ทันใดนั้นทางประตูก็มีเสียงเปิดประตู จากนั้นก็มีเสียงเกียจคร้านดังขึ้น “วิน ใครทำให้นายไม่พอใจอีกล่ะ? ทำไมมาดื่มเหล้าแก้กลุ้มใจคนเดียว?”