ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 38

ภวินท์เป็นคนออกตัวจูบเธอก่อน!

เขาไม่ชอบภูผาจริงๆ ทว่ายิ่งไม่ชอบเวลาที่เห็นเธออยู่กับภูผาด้วยกัน ซึ่งแม้ว่าตัวเธออยู่ในฐานะภรรยาของเขาเพียงในนามเท่านั้น แต่เขาก็ไม่ยินยอมเห็นเธอกับภูผารู้จักมักจี่กันไปแม้แต่น้อย!

……

“ก๊อก ก๊อก!”

“คุณผู้หญิงคุณตื่นหรือยังคะ?”

บริเวณหน้าประตูมีเสียงกระซิบกระซาบของป้าจันทร์ดังขึ้นมา ญาธิดาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และมองห้องอันมืดสลัว ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

เธอจำได้แค่ว่าภวินท์อุ้มเธอกลับมาที่ห้องนอน เรื่องหลังจากนั้นแล้ว เธอก็จำไม่ได้แล้ว...

“คุณผู้หญิง……”

ญาธิดาลุกขึ้น และส่งเสียงตอบรับ และจัดการใส่เสื้อทับและเปิดไฟ ซึ่งภายในห้องก็ไม่เห็นตัวผู้ชายตั้งนานแล้ว เธอถึงได้แอบถอนหายใจโล่งอก

ถ้าเกิดว่าตื่นขึ้นมา เขายังอยู่ด้านข้าง เกรงว่าภาพนี้คงดูเคอะเขินกันชะมัดเลย

เธอเดินไปเปิดประตู “ป้าจันทร์ ภวินท์ล่ะคะ?”

“คุณชายออกไปแล้วค่ะ บอกว่ามีเรื่องนิดหน่อย คืนนี้ไม่กลับมาแล้วค่ะ”

คืนนี้ไม่กลับมาแล้วค่ะ....

ญาธิดาเงียบงันอยู่ชั่วครู่ จู่ ๆ เกิดฉุกคิดชื่อหนึ่งขึ้นมาได้ หลังจากนั้นแล้ว เธอสะบัดศีรษะไปมา เพื่อพยายามปัดชื่อนั้นออกไปจากหัว

ถ้าเรื่องไม่ใช่ตามที่เธอคิดไว้ งั้นก็เท่ากับการเข้าใจภวินท์ผิดไปแล้วเหรอ? ถ้าเขาไม่ยอมพูดออกมา ทางที่ดีที่สุดก็อย่าไปคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียว

.....

ห้องพักผู้ป่วยอันหรูหราในโรงพยาบาลโชคศิริ

“วิน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ ค่ะ คุณพาฉันออกไปได้ไหม คุณพาฉันออกไปหน่อยค่ะ...” ใบหน้าซีดเผือดที่นอนอยู่บนเตียง หน้าตาสะสวยน่ารักน่าชัง ร่างกายอ่อนแอปวกเปียกราวกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

หัวคิ้วของภวินท์ขมวดเข้าหากันแน่น พร้อมทั้งมองหญิงสาวที่โอบตัวเองเอาไว้ด้วยความรู้สึกปวดใจตาม จึงชูมือขึ้นมาลูบเส้นผมของเธอ “นิวรอคุณหายป่วยดีแล้ว ผมจะพาคุณไปเดินนะ”

นิวราได้ยินแล้ว ร่างกายสั่นเทา เมื่อเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลพรากยาวเป็นสองสายจนหยดเป็นสายน้ำ เพราะว่าน้ำตายังคงรื้นอยู่ในเบ้าตา รูม่านตาสีอ่อนของเธอราวกับดวงตาแมวอันเปล่งประกาย “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว วินคุณให้ฉันกลับไปอยู่ใกล้คุณ ฉันสามารถอยู่ต่อเป็นเพื่อนคุณหนึ่งวันได้ก็ถือว่าโชคช่วย แบบนี้ไม่ดีเหรอคะ?”

ภวินท์ย่นคิ้วเล็กน้อย และเริ่มพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน “ผมจะหาวิธีมาช่วยคุณ คุณอดทนรอไว้นะ”

เขาพยายามสุดกำลังแล้ว เพื่อที่จะได้ช่วยเธอ เขาใช้ความคิดอย่างหนัก

แต่ว่าตอนนี้ มันยังไม่ถึงเวลา

เขาก้มหน้าลง และประคองใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของหญิงสาวเอาไว้ “นิวคนที่ทุกข์ทรมานไม่ได้มีแค่คุณคนเดียว ผมรับประกันว่าคุณจะต้องดีขึ้น ขอเวลาให้ผมอีกสักหน่อย เชื่อใจผมนะ หืม?”

นิวราสูดจมูก และทำเสียงวิงวอนขอร้อง “งั้นต่อไปคุณก็มาหาฉันบ่อยๆ ได้ไหมคะ ช่วงนี้คุณมักยุ่งอยู่ตลอดเลย...”

“ผมรับปาก” ภวินท์รับปากแล้ว พลันยกมือขึ้นอย่างเอ็นดูและลูบไล้ใบหน้าของเธอ “ผ่านไปไม่กี่วันผมจะพาคุณไปต่างประเทศ เพื่อทำการตรวจอันละเอียดถี่ถ้วนมากกว่าเดิม คุณต้องรับปากกับผมนะว่าต้องกินข้าว และพักผ่อนให้เต็มอิ่ม”

นิวราพยักหน้า และกอดเขาเอาไว้แน่น “แค่คุณอยู่เป็นเพื่อน ฉันก็เชื่อฟังหมดแหละค่ะ”

เมื่อเอาใจจนหญิงสาวนอนหลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภวินท์ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก และค่อยๆ เดินออกจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อเดินมาถึงหน้าต่าง ก็จุดบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน

พายุเดินมาอยู่ทางด้านหน้า พลางเอ่ยปากถามเสียงเบา “คุณภวินท์พูดว่าจะเลิกแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”