ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 39

ทุกอย่างได้จัดเตรียมไว้อย่างดีทุกอย่างแล้ว ญาธิดามั่นใจเต็มร้อย

เธอตรวจสอบมองตารางงานของปณชัยอย่างละเอียดถี่ถ้วน และตลอดทั้งช่วงบ่าย เขาไปตีกอล์ฟที่สนามกอล์ฟระดับไฮเอนด์ในเขตเมือง J ส่วนเวลากลางคืน เขาถึงได้ย้ายเข้ามาอยู่ในตัวเมือง และนัดเจอกับท่านประธานอีกหลายคนที่คลับเฮาส์ราชา

ถ้าไปที่สนามตีกอล์ฟนั้น เธอไม่ใช่สมาชิก เกรงว่าจะเข้าไปในสนามไม่ได้ ทว่าคลับเฮาส์ราชานั้นไม่เหมือนกัน ถ้าเธออยากจะเข้าไป ก็ไม่ได้ลำบากลำบนอะไรขนาดนั้น เมื่อเอาทั้งสองอย่างมาเปรียบเทียบกัน ในใจเธอก็มีตัวเลือกเอาไว้แล้ว

ขอแค่เธอมาถึงขั้นนี้แล้ว ที่ได้หาโอกาสในการพบเจอกับประธานปณชัย โดยการแสดงความจริงใจของตัวเอง และพูดคุยกับเขาสักเล็กน้อย ซึ่งไม่แน่ว่าโอกาสประสบความสำเร็จนั้นมีใหญ่เยอะอยู่

รอวันที่ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ญาธิดากินข้าว และมองเวลาจนใกล้จะได้เวลาแล้ว จึงมุ่งหน้าไปยังคลับเฮาส์ราชาทันที

ภายในคลับเฮาส์ราชาตกแต่งได้อย่างวิจิตรตระการตาเป็นอย่างมาก มองดูก็รู้ว่าเป็นสถานที่ละลายทรัพย์ให้กับคนมีเงิน ญาธิดาจำได้ดีถึงหมายเลขห้องที่พายุเป็นคนส่งมาให้เธอเอง เมื่อค้นหาอันดับหมายเลขห้องรับรองเป็นที่แน่ชัดแล้ว ก็สามารถหาสถานที่ได้เร็วมาก

เธอเดินมาหยุดหน้าประตู ก็เห็นว่าภายในห้องรับรองมีเสียงอึกทึกดังลั่นออกมา พลันรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว

ถ้าเป็นไปตามตารางงานที่พายุเอามาให้ดูนั้น เวลานี้ คนที่ร่วมทีมเดียวกับประธานปณชัยน่าจะเป็นประธานบริษัทที่อาจร่วมมือทำธุรกิจกันในครั้งนี้ ถ้าเธอบุกเข้าไปในห้องแบบนี้โดยไม่ยั้งคิด เกรงว่าไม่เพียงแต่เจรจาไม่สำเร็จ ไม่แน่อาจถูกไล่ตะเพิดออกมาเลย!

เมื่อครุ่นคิดไปมา ญาธิดาเม้มริมฝีปากเอาไว้ และเลือกที่จะเปลี่ยนความคิดเพื่อไปจากที่นี่ เวลานี้ เธอคิดเพียงต้องหาวิธีอื่นมาทำความรู้จักกับประธานปณชัยให้ได้

ถ้าเธอเฝ้ารอปณชัยอยู่หน้าประตูและให้ตัวเขาออกมาเองนั้น ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องรอไปนานขนาดไหน

ทันใดนั้นเอง มีพนักงานผู้หญิงใส่เครื่องแบบทำงาน ถือถาดออกมาจากทางด้านข้าง แววตาญาธิดาทอประกายทันที จู่ ๆ ก็นึกความคิดอะไรขึ้นมาได้!

แม้ว่าเธอไม่สามารถเอาสถานะของตนเองเข้าไปได้ งั้นก็เอาสถานะของคนอื่นเข้าไปสิ!

ญาธิดารีบเดินขึ้นมาดักหน้า และเอามือขวางพนักงานเอาไว้ “สวัสดีค่ะ ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม?”

พนักงานสาวถึงกลับตีหน้ามึน และถามด้วยความสงสัย “ช่วยอะไรคะ...ฉันยังต้องทำงานต่อค่ะ”

ญาธิดาสูดหายใจลึกๆ พลางกระซิบพูด “ฉันจ่ายเงินให้คุณนะ”

พนักงานสาวคนนั้นแสดงท่าทางประหลาดใจอยู่บ้าง “ฉันไม่ได้มีบริการพิเศษนอกเหนือจากนั้นค่ะ...”

ญาธิดาตะลึงทันที แต่แสดงปฏิกิริยาตอบสนองทันที เธอคลี่ยิ้ม พลางชี้ไปที่ชุดที่อยู่บนตัวของพนักงานสาว “ไม่ต้องการบริการพิเศษอะไรเลยค่ะ ขออยากจะยืมเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวของคุณเอามาใส่เท่านั้นเองค่ะ”

ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น ญาธิดาก็เปลี่ยนมาเป็นชุดทำงานมาเป็นพนักงานของคลับเฮาส์ราชา และออกมาจากห้องของพนักงาน

มีชุดแบบนี้ใส่แล้ว เธอก็เข้าไปในห้องรับรองอย่างได้ราบรื่น และมีโอกาสได้พูดคุยกับประธานปณชัย

เธอเรียกความกล้าหาญออกมา พลันเดินเลียบไปตามทางเดิน และมุ่งหน้าไปทางห้องรับรอง และเพิ่งใกล้จะถึงมุมทางเลี้ยว เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำดังมาจากทางเลี้ยวอีกฝั่งของมุมห้อง

เป็นเสียงผู้ชาย ที่น้ำเสียงทุ้มต่ำมาก น้ำเสียงดูรีบร้อนเล็กน้อย ราวกับกำลังโทรศัพท์อยู่

ญาธิดาเดิมก็อยากจะเลี้ยวและเดินตรงไปเลย ใครจะไปรู้ว่าเธอกลับได้ยินชื่ออันคุ้นหูดังขึ้นมา

“วางใจเถอะ ปณชัยไม่มีวันรู้หรอก แค่นายเตรียมการให้ดีเอาไว้ก่อน ถึงเวลานั้นที่ทางฝั่งเขาเริ่มส่งของมาก็จัดการเปลี่ยนของสิ แบบนั้นพวกเราก็สามารถข่มขู่เขาไว้ได้แล้ว!”

ปณชัยซึ่งเป็นชื่อของประธานปณชัยของบริษัทพาวเวอร์ติ้งที่เธอต้องการพบพอดี

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และหยุดฝีเท้าลง กลั้นลมหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์

“นายจะมากลัวอะไร! เรื่องนี้นายไม่พูดฉันก็ไม่ได้พูด ใครจะไปรู้! ก่อนหน้านี้ปณชัยทำแบบนั้นไว้กับนาย นายลืมไปแล้วหรือยังไงกัน? ครั้งนี้ได้โอกาสประจวบเหมาะแล้ว ตราบใดที่เอาสินค้าของเขามาทำการสับเปลี่ยนไปแล้ว ถึงตอนนี้พวกเราก็แจ้งความ โดยบอกว่าผลิตภัณฑ์ที่บริษัทเขาผลิตขึ้นมานั้นมีปัญหา ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เป็นคนของฉัน เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้แล้ว!”

เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้ ญาธิดาพอจะเดาได้จนใกล้จะถูกหมด ที่แท้มีคนคิดใส่ร้ายปณชัยอยู่นี่เอง!

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าที่อยู่ตรงมุมทางเลี้ยวนั้นก็มุ่งหน้าใกล้มาทางนี้ และได้ยินเสียงดังฟังชัด ญาธิดาต้องการหันหลังไปจากตรงนี้ ทว่าเกรงว่าจะไม่ทันการณ์ ท่ามกลางสถานการณ์อันเร่งรีบ เธอมองเห็นห้องรับรองที่อยู่ด้านข้าง จึงเดินเข้าไปและปิดประตูลงอย่างไม่ลังเลสักนิด

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มก็เดินผ่านออกไปจากประตูห้องรับรอง และค่อยๆ เดินไปไกล ญาธิดาทำตัวแนบชิดกับบานประตู เมื่อฟังว่าด้านนอกไม่มีเสียง ถึงถอนหายใจโล่งอก และค่อยๆ ผลักประตูห้องรับรองออกไป

ญาธิดาเหลือบมอง จึงเห็นปณชัยว่าเขานั่งอยู่ตรงกลาง พลันเจอเป้าหมายขึ้นมาในใจ เธอจึงเดินไปทางด้านหน้า และกระซิบพูด “คุณผู้ชายคะ ไวน์ที่คุณสั่งเอาไว้ค่ะ”

ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่งกวาดตามองมายังเหล้าที่อยู่บนถาด และถามด้วยความสงสัย “พวกเราไม่ได้สั่งไวน์แดงนี่! หรือว่า...แถมมาให้ใช่ไหม”

การที่เขาพูดออกมาเช่นนี้ สายตาทุกคนต่างจับจ้องมาทางญาธิดา

ญาธิดาใจเต้นรัว และตื่นเต้นทันที “เอ่อ...นี่คือทางผู้จัดการของเราเป็นคนแถมให้กับพวกคุณค่ะ”

การที่เธอพูดออกมาเช่นนี้ ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างพลางยิ้มให้และพูดแทรกทันที “ที่แท้ก็ผู้จัดการนี่เอง! เมื่อครู่ผมกำลังโทรศัพท์อยู่และเจอผู้จัดการพอดี เลยคุยกับเขาสักครู่ เขาอาจจะเป็นคนฝากมาก็ได้มั้ง?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว สัญชาตญาณของญาธิดาเงยหน้าขึ้นมามองตาม เสียงผู้ชายคนนี้ เป็นเสียงเดียวกับที่เธอเพิ่งได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์ตรงมุมทางเลี้ยวทุกอย่าง!

ไม่รอให้เธอได้มีสติอาการตอบสนองกลับมา ปณชัยที่อยู่ด้านข้างก็เริ่มพูดทันที “นี่ถือว่าคุณอัทธ์มีหน้ามีตานะครับเนี่ย! แค่คุยกับทางผู้จัดการไปสองสามประโยคเขาก็ส่งไวน์มาให้ถึงที่!”

อัทธ์ยิ้มอย่างเยินยอ “ยังสู้หน้าตาทางสังคมของประธานปณชัยไม่ได้เลยครับ เอามานี่ ไหน ๆ ไวน์ก็ส่งมาถึงแล้ว งั้นผมก็ต้องขอดื่มเพื่อแสดงความเคารพให้ประธานปณชัยสักหนึ่งแก้วครับ!”

ชั่วขณะนั้น บรรยากาศภายในห้องรับรองก็ยิ่งครื้นเครงหนักกว่าเดิม ญาธิดายืนอยู่ด้านข้าง จู่ ๆ เธอก็กระวนกระวายใจไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปจากนี้ดี

เธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ถึงได้มีโอกาสในการพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับปณชัย?

จังหวะนี้เอง ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่งถึงได้มองมาทางเธอและพูดขึ้นมา “ยังยืนบื้อทำอะไรอยู่อีก! ยังไม่รีบมารินไวน์ให้ประธานปณชัยอีก!”

ญาธิดารีบมีปฏิกิริยาตอบสนองทันควัน จึงรีบหยิบขวดไวน์ขึ้นมาเปิด และทำการรินไวน์ให้

เทคนิคการรินไวน์ของเธอนั้นดูไม่ถนัดมือเลย บวกกับอาการหวั่นวิตก มองก็รู้ว่าเป็นมือใหม่ ประธานอัทธ์ที่อยู่ทางด้านข้างมองแล้วทนไม่ไหว เลยย่นคิ้วและตะคอกเสียงแข็งกลับไป “นี่หล่อนรินไวน์เป็นไหมเนี่ย? รินไม่เป็นก็ออกไปซะ!”

การถูกคนตะเบ็งเสียงใส่ขนาดนี้ ญาธิดามือสั่น จนไวน์ที่รินจนเต็มแก้วมันล้นออกมา และหกรดเต็มตัวปณชัย