ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 384

พี่โอ๊ตเห็นญาธิดาไม่พูดอะไรก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ “เป็นอะไร หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่ราบรื่นขนาดนั้นล่ะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ พนักงานคนหนึ่งก็เดินผ่านเข้ามา “ธิดา พี่โอ๊ต หัวหน้าผู้กำกับบอกให้พวกเธอไปหาหน่อย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมาก่อนจะหันหน้าไปสบตากับพี่โอ๊ต ก่อนจะพยักหน้าให้พนักงานที่อยู่ข้าง ๆ “โอเค พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ทันทีที่เดินเข้าไปข้าง ๆ หัวหน้าผู้กำกับ ญาธิดาก็เหลือบเห็นว่าเขากำลังเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ดูภาพตัวอย่างของอีธานกับเอลล่าที่ถ่ายเอาไว้เมื่อครู่นี้

หัวหน้าผู้กำกับเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาแล้วพูดว่า “นั่งลงก่อนทุกคนเลย”

เมื่อเห็นทั้งสองนั่งลงแล้วเขาก็ชะงักเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า “อันที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก คือภาพตัวอย่างชุดนี้ ผมได้ส่งไปให้เจ้านายดูแล้ว ทางคุณภวินท์คิดว่ายังไม่ค่อยดีอย่างที่คิดไว้ เลยอยากให้ถ่ายใหม่ทั้งหมด”

เมื่อได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็ขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เป็นอย่างที่คิดเลย นี่สินะคือเหตุผลที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

สีหน้าของพี่โอ๊ตก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “มีปัญหาตรงไหนเหรอครับ”

“ทางคุณภวินท์บอกว่าfeelingมันยังไม่ได้”

สีหน้าของพี่โอ๊ตเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “feeling? เขาอยากได้feelingแบบไหน”

การถ่ายทำภาพตัวอย่างในช่วงสองวันที่ผ่านมาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย บางครั้งอีธานกับเอลล่าต้องอดทนอยู่ใต้แสงแดดจ้า แถมยังต้องอาศัยความร่วมมือจากพวกสัตว์ป่าอีกด้วย ภาพตัวอย่างนี้ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดจากความพยายามร่วมกันของทุกคนแล้ว มาตอนนี้เจ้านายข้างบนกลับบอกว่าfeelingมันไม่ได้ ซึ่งย่อมทำให้คนอื่นโมโหเป็นธรรมดา

หัวหน้าผู้กำกับยิ้มแหย ๆ พลางพูดว่า “เรื่องนี้ในสัญญาพวกเราก็ระบุเอาไว้แล้ว ว่าถ้าหากผู้ว่าจ้างมีความต้องการหรือไม่พอใจ ผู้รับจ้างจำเป็นต้องให้ความร่วมมือในการแก้ไขและปรับเปลี่ยน”

พี่โอ๊ตขมวดคิ้วแน่น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าญาธิดารีบหันมองเขา พลางส่ายหน้าให้เขาไปมา ก่อนจะหันกลับไปมองหัวหน้าผู้กำกับ แล้วพูดว่า “ฉันอยากรู้ว่าคุณภวินท์อยากได้feelingแบบไหน”

หัวหน้าผู้กำกับพูดย้ำทีละคำ “การผสมผสานระหว่างความดุร้ายและความไร้เดียงสา ความกลมกลืนระหว่างตัวละครและสัตว์คือสิ่งสำคัญที่สุด”

ญาธิดานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “แผนการถ่ายทำคงต้องปรับใหม่เสียหน่อย พวกเราถ่ายเพิ่มอีกนิดเถอะ จะได้ให้คุณภวินท์ดูผลลัพธ์อีกที”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานกันเถอะ”

ตลอดทั้งวัน แผนการถ่ายทำเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายครั้ง จนท้ายที่สุดก็ถ่ายภาพออกมาอีกสองชุดที่ดูค่อนข้างแตกต่างกันพอสมควร โดยมีหัวหน้าผู้กำกับเป็นคนส่งให้ภวินท์

หลังจากเลิกงาน คืนนั้นขณะที่ญาธิดาเพิ่งจะกลับถึงบ้าน และกล่อมเด็กทั้งสองคนเข้านอนไปไม่นาน พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นข้อความที่ถูกส่งมาจากหัวหน้าผู้กำกับว่า “คุณภวินท์ตอบกลับมาแล้ว บอกว่ายังรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เลยให้ถ่ายทำต่อไป”

ทันทีที่เห็นประโยคนี้ ญาธิดาก็ระเบิดลงทันที

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ถ่ายทำกันไปกว่าสามชุด แต่ก็ถูกภวินท์ปฏิเสธกลับมาทุกครั้ง โดยพูดแค่ว่า “feelingมันไม่ได้ ”แค่ประโยคเดียว ซึ่งมันน่าโมโหมาก ๆ

คิดอีกแง่หนึ่ง ภาพตัวอย่างที่พวกเขาถ่ายไปบางทีอาจจะไม่ใช่ว่าใช้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะภวินท์จงใจหาเรื่องมากกว่า!

เมื่อคิดได้แบบนั้น ญาธิดาก็ยิ่งโมโหจนกัดฟันเข้าหากันแน่น แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปให้ภวินท์ทันที “คุณไม่พอใจอะไรฉันทำไมไม่พูดกันตรงๆ ล่ะ ทำแบบนี้สนุกนักหรือไง”

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอก็โยนโทรศัพท์ออกไปอีกทาง ไม่อยากแม้แต่จะมองมันอีกเลย

วันรุ่งขึ้น ตะวันโด่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ญาธิดาปลุกอีธานกับเอลล่าให้ลุกจากที่นอน หลังจากให้พวกเขาทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมตัวจะพาพวกเขาไปที่ซาฟารีปาร์คเพื่อถ่ายทำต่อในวันนี้

แม้ว่าภาพตัวอย่างจะถูกภวินท์ปฏิเสธไปหลายครั้ง แต่งานที่ต้องทำเธอจะขาดไม่ได้เด็ดขาด

และเพื่ออำนวยความสะดวกในการเดินทาง เธอถึงขนาดเอารถที่ดร.ยติภัทรเอาไว้ขับออกไปจ่ายตลาดคันนั้นออกมาขับแทน ทันทีที่รถแล่นออกจากมา เธอก็เหลือบเห็นมายบัคสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกล

รถหรูราคาแพงแบบนั้น แค่มองปราดเดียวเธอก็รู้ได้ทันทีว่ามันเป็นของใคร

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เดิมทีเธออยากจะเหยียบคันเร่งขับตรงออกไปเลย แต่ใครจะรู้ว่าจู่ ๆ รถคันนั้นจะกระพริบไฟใส่เธอ ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออก ตามด้วยขาเรียวยาวของภินท์ที่ก้าวลงมาจากรถ